Εμπρός λοιπόν καλή μου πένα!!! Volume 3 και βάλε...

Ποιος έχει άραγε την… κηδεμονία; Ο πατέρας ή ο νονός; No problem αν το άτομο είναι το ίδιο και το αυτό…

Πάμε λοιπόν για το Volume 3 της

General Lee, Παρ Ιουν 26, 2009 έγραψε:

…ποιο πολυδιαβασμένη ενότητα ever !!!!...

Έτσι γιατί στο Volume 2

Nicolas, Σάβ Ιουν 27, 2009 έγραψε:

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, μόλις είδα οτι απάντησες σε αυτή την ενότητα,
περίμενα να έχεις γράψει αρκετά παραπάνω από δύο κουτσές γραμμές

Άντε καλή μας αρχή.

Και για να τα έχουμε όλα, θα ξεκινήσω με ότι έχει απομείνει από το Volume 1. Ένα - ένα και με ρέγουλο. Να προλαβαίνουμε να τα διαβάσουμε. Με ημερομηνίες για να μπορέσουν να τα συνδυάσουν οι… γνώστες!

Άντε και καλή ΜΑΣ αρχή… όπως λέει και ο Nicolas…

ΥΓ. Αν έχεις τέτοιους οχτρούς, τι τους θέλεις τους φίλους;

ΥΓ2. Κύριε admin θα μας το κάνετε ενότητα;

Εμπρός λοιπόν καλή μου πένα!!! 14 Φλεβάρη 2005

Εμπρός λοιπόν καλή μου πένα!!! Καιρό έχεις να γράψεις από βάθος καρδιάς. Μήπως ήρθε η ώρα; Καιρό είχαν άλλωστε να βγουν και τα γάντια από την κρανοθήκη. Καιρό είχε να αντικατασταθεί η ανάγκη για τον τέλειο αγώνα με την ανάγκη για τις ενέσεις αδρεναλίνης του «πάω τάπα».

Ποιος ξέρει τί όνειρο θα έβλεπε το φουκαριάρικο 110, όταν πριν απο 15 χρόνια εγκατέλειπε τη γραμμή παραγωγής του Solihull; Σίγουρα όχι ότι κάποια στιγμή θα γινόταν το μουλάρι, η ούντρα και το καθαρόαιμο σε βίους παράλληλους, ενός παρανοϊκού νεοέλληνα που τα θέλει, σώνει και καλά, όλα σε ένα.

Τί όνειρο θα έβλεπε ο Βασιλόπουλος, ταχύς οδηγός και σβέλτος στη σκέψη, αλλά πρωτάρης στο... δεξιά; Έχει και παιδάκια, δυο κουκλιά... Δε ήξερε, δεν ρώταγε; Είπε να κάνει το καλό, να ξεκουράσει την Κωνσταντίνα. Πού να ήξερε!!!

Εγώ; Τί όνειρο να δω; WRC4, με το πλάι κι όπου πάει. Το αίμα νερό δεν γίνεται. Από το ΄88 μέχρι και το ΄02 όλο και κάποιο δεξί κάθισμα έβρισκα να βγάλω τα απωθημένα μιας παιδικής ηλικίας στο όριο. Μιας παιδικής ηλικίας γεμάτης έντασης, ταχύτητας, κόντρας, μια και ο μπαμπάς δεν ήταν νορμάλ, είχε χέρια γκρουπ Β και τάση να κυνηγιέται με ότι άλλο υπήρχε στο δρόμο, όσα άλογα και κυβικά παραπάνω κι αν αντιμετώπιζε!

Βρήκα δικαιολογία στην καθυστέρηση. Ας είναι καλά ο Χάρης που με φώναξε να βοηθήσουμε το RAV4, μια και τα αυτοκίνητα της οργάνωσης δεν είχαν φτάσει ακόμη. Αφορμή έψαχνα! Σαν να μην ήξερα ότι η διαδρομή, από τις όποιες περιγραφές, έβγαινε άνετα στα 34 χλμ. μ.ω.τ. Petal to the metal μετα την αποστολή βοήθειας, αναζητώντας σύντροφο στο παιχνίδι. Έπρεπε να έχει παραπάνω δύναμη, καλύτερο κράτημα και καλά χέρια πίσω από το τιμόνι! Να είναι προκλητικός, όπως κάθε αμαρτία και να με κάνει να κυνηγώ την ουρά μου, όπως κάθε περήφανο αρσενικό που προσπαθεί να δικαιολογήσει με σεξουαλικά υπονοούμενα τις μα...ες του.

Τελικά ήταν μαύρο – καλά σκούρο – Mitsubishi Pajero GDi με έμπειρο πλήρωμα και όρεξη για παιχνίδι. Οι ερωτοτροπίες μας κράτησαν σχεδόν μιάμιση ώρα, στοίχισαν έναν προβολέα και μία λασπωτήρα, αλλά άξιζαν τον κόπο. Ιδίως τις στιγμές που το άτιμο γιαπωνεζάκι προσπαθούσε να... θωπεύσει τον προκλητικά σινάμενο ποπό της πιεσμένης στο όριο αγγλικής κατασκευής μας. Ε, ναι, δεν μας τον ακούμπησε. Όχι πως δεν μπορούσε να το κάνει. Απλά δεν ήθελε, μια και το παιχνίδι είχε περισσότερο... σεξ!!!

Μας έπεσε... ο ρυθμός προς το τέλος: «... τί χρόνο είπε ο Δημήτρης ότι πρέπει να κάνουμε μέχρι εδώ;». Άσε λίγο στο γκάζι, αφουγκράζομαι και κάποιες διαμαρτυρίες από τα σίδερα που έχουν αρχίσει να κουράζονται και πάει στο βρόντο το παιχνίδι. Προς χάρη της επίδοσης. Καφές, τσιγάρο και πίττα και ο DOC να ψάχνεται πού και πώς καταφέραμε να φτάσουμε στο δευτερόλεπτο. Παλιές π...ες, στο trail ride θα τα θαλασσώναμε; Εδώ δεν το κάναμε χρόνια πριν, όταν κυνηγούσαμε, με εξίσου ασαφείς κανονισμούς, μπουκάλια, κάγκελα και δέντρα, στις ηρωϊκές πλοηγήσεις των εφηβικών μας χρόνων.

Τους πιάσαμε, μας έπιασαν όμως και αυτοί. Πατούσαν το κουμπάκι με το που μας έβλεπαν. Μας... έχωσαν 3 δευτερόλεπτα προπορεία, 30 σε ποινή, μας πέρασαν για χελώνες στα αποτελέσματα και μας έγραψαν... στα κατώτερα σκαλιά της τελικής κατάταξης. Τους γράψαμε και εμείς, προς χάρη των «παϊδακίων». Δεν τους έγραψαν όμως οι υπόλοιποι γραφόμενοι, μέχρι που τα γραφτά άλλαξαν και έγιναν, ως πρόσταζε το τεφτέρι, οι έσχατοι πρώτοι και τ’ ανάποδο! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Αντώνης μας έκανε ισοπαλία στην κορφή και μας έστειλε «β», μια και ήταν ταχύτερος στο πρώτο κομμάτι. (Ή μήπως γιατί είχε μικρότερο νούμερο; Ποτέ δεν θα τους καταλάβω αυτούς τους κανονισμούς!!!)

Βάλε, βγάλε, πρόσθεσε, αφαίρεσε, όλο και κάτι θα μείνει. Πέρα από τη διάκριση, αδιαμφισβήτητη στο 1-2 της γενικής και στο 1-1 των δύο κατηγοριών, έμειναν και πολλά άλλα. Πρώτα από όλα μάθαμε, έμαθα, πώς το κάνουν οι άλλοι! Αγωνιζόμενοι, οργανωτές, αντίπαλοι και συνοδοιπόροι! Κάναμε και γνωριμίες: με τα παιδιά με το RAV που γνωρίζαμε μόνο σαν nick στο forum, τους καμιά 20αριά θεατές, τα παιδιά του 0-300. Και βέβαια ο λογαριασμός για τον προβολέα, το αντιανεμικό και τη λασπωτήρα που έπεσαν θύματα του ρυθμού, της αποκοτιάς και βέβαια της πενιχρής τους στήριξης.

Τα χάσαμε κάπου ανάμεσα στην αναζήτηση του δρόμου και κάποιων της παρέας, οι οποίοι προτίμησαν παϊδάκια ταβέρνας άλλης από αυτή του τερματισμού, τρομάζοντας εμάς και την οργάνωση. Δώστε ρε παιδιά τα σωστά τηλέφωνα να σας βρίσκουν. Δεν είναι γκόμενα η οργάνωση, παρόλο το θηλυκό του άρθρου της. Να σας βρίσκει θέλει, όταν δεν ξέρει που είσαστε, όχι όταν δεν ξέρει με ποια είσαστε!!!

Τελικά δεν ξέχασα να οδηγώ. Ελπίζω να μην ξεχάσω και να γράφω, για να... κεντάω όταν δεν θα μπορώ πλέον να τσακίζω τα κόκαλα του 110 – ή όποιου άλλου ατυχούς τετράροδου – πάνω στα βράχια της ελληνικής υπαίθρου. Και να συνεχίσω να οδηγούμαι, πάντα με τις πάντες, στις ατραπούς οδούς μιας παράλογης, ανισόρροπης αυτοκινητιστικής φιλοσοφίας.


ΥΓ. Σημειώσεις του σήμερα, Καλοκαίρι 2011
1. Από όσους φαίνονται στις φωτογραφίες της απονομής λείπει κάποιος... ΓΑΜΩΤΟ!!!
2. Ο Χάρης λείπει από τους αγώνες, αλλά χαλάλι...
3. Ο Παϊδας έχει έτοιμο το GDi, σε επίπεδο Ζ1+. Πότε θα το δούμε σε αγώνα;
4. Ο DOC είναι εκεί και μας περιμένει στο τέλος κάθε αγώνα με το ίδιο πονηρό βλέμμα!

Με κυνήγαγε και μένα η μάνα μου... 15 Φλεβάρη 2005

Με κυνήγαγε και μένα η μάνα μου να γράψω. Μέχρι τη σούβλα είχε πάρει και με απειλούσε να με σουβλίσει. Κι εγώ κολοβαρούσα ανάμεσα στο ξύσιμο του μολυβιού, το μέτρημα των αμάσητων μυγών και το παιχνίδι. Που να ήξερε η δύσμοιρη ότι πολλοί θα της έδιναν εκατομμύρια να μην με έχει πιέσει και ακούνε τα «εξ’αμάξης» σήμερα.

Για έκθεση βέβαια ούτε λόγος. Σπυράκια, αναφυλαξία... «Στο θέμα αλλά ξερός», έλεγε η πολύ γλυκιά, θρησκευόμενη δασκάλα μου. Μέχρι που έφτασαν οι εισαγωγικές στο Λύκειο. Εκεί το ευχαριστήθηκα, έγραψα για αυτοκίνητα, αγώνες, μυρωδιές, ακούσματα, ιπτάμενους ημίθεους και πήρα ένα εκπληκτικό... 10. Και έγινα κυνικός, όπως έλεγε η Ελένη, η καθηγήτρια που με έμαθε ν’ αγαπώ τα Νέα Ελληνικά.

Από εκεί και πέρα; Να λίγο μια εφημερίδα στην παιδαγωγική, να λίγο κάτι ερωτικά γράμματα, άρχισα να βγάζω τα εσώψυχά μου πιο εύκολα στο χαρτί, απ’ ότι σε λόγια. Τέλειωσε η παιδαγωγική, τέλειωσε η μηχανολογία, τέλειωσε και το master (πάλι επίδειξη κάνω για όσους δεν το κατάλαβαν) και ήρθε η ώρα της δουλειάς.

Σχεδιαστήρια, συνεργεία, γραφεία, πολυεθνικές. Δεκάδες συνεντεύξεις τη μέρα. Οι άλλοι πίστευαν ότι το κυνηγάω. Εγώ του είχα στήσει, όμως, καρτέρι. Το ένα μακριά, το άλλο φτηνά, το άλλο ψηλά... Μέχρι που έγινε αυτό που ήθελα. «Έλα αύριο το πρωί...», Πέμπτη 1 Δεκέμβρη 1993! Γραφιάς, γιατί δημοσιογράφος δεν ήμουνα και ποτέ δεν έγινα, όπως λέει και ο φίλος μου ο Άγγελος.

«Ήταν όλες εκεί, οι μούσες των παιδικών μας χρόνων...» το ξεκίνημα των δημοσιεύσεων, λίγες μέρες μετά, με αφορμή την πρώτη Executive. Σήμερα, 12 σχεδόν χρόνια και 15.000 σελίδες μετά, έχει αρχίσει να μου αρέσει το γράψιμο για το γράψιμο, με ή χωρίς εισαγωγικά. Ετοιμαστείτε λοιπόν να σας ζαλίσω, με γραφόμενα direct σε θέματα σχετικά και άσχετα. Απαντήστε να κάνουμε παιχνίδι και όπου μας βγάλει.

Προσοχή, όμως, γιατί όσοι πήραν από μένα γραπτό, ευχήθηκαν να με είχαν αφήσει να τους τα πω προφορικά...

Εμπρός λοιπόν καλή μου πένα...

ΥΓ. Σημειώσεις του σήμερα, Καλοκαίρι 2011
1. Αρχές Δεκέμβρη (1992) ξεκίνησα την περιπλάνηση στην δημοσιογραφία.
2. Αρχές Δεκέμβρη (1996) γεννήθηκε ο γιός μου.
3. Αρχές Δεκέμβρη (2005) ξεκίνησε το Τετρακίνηση Mag.

«... οι άντρες περνούν μαμά...», 21 Φλεβάρη 2005

Αυτά παθαίνει όποιος βλέπει τηλεόραση Κυριακή πρωί. Ο καθ’ όλα συμπαθής Γιώργος Οικονομέας αναζητά σε ρεπορτάζ τα χαρακτηριστικά του πραγματικού άντρα! Το τί ακούγεται δεν λέγεται. Όχι όμως το τί δεν ακούστηκε.

Κύριοι και κυρίες, το κυριότερο χαρακτηριστικό ενός πραγματικού άντρα δεν είναι άλλο από το μέγεθος των οργάνων του τελικά. Πονηρός; Ποιος πονηρός; Σεξουαλικό υπονοούμενο κανένα δεν έχει η παραπάνω δήλωση!

Πρώτα από όλα, τα guts που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, είναι εκείνα τα οποία βοηθούν έναν άντρα να κρατά το λόγο του, τις υποσχέσεις του, τις δια λόγου συμφωνίες του. Αυτό σε απλά ελληνικά λέγεται αντρίκεια συμπεριφορά, άρα επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Η απουσία από τον οργανισμό των αντισωμάτων εκείνων που λέγονται «κότσια», έχει σαν αποτέλεσμα συμπεριφορές όπως φατρίες, ίντριγκες, συντροφικά μαχαιρώματα, πισώπλατα μαχαιρώματα, λυκοφιλίες, ανταλλαγές κάτω από το τραπέζι, κι όλα αυτά που μπορεί κάποιος κάλλιστα να ονομάσει «αποκλείνουσα ομοφιλοφυλική διάθεση» Ο διαθέτων τα αντισώματα λοιπόν, είναι σίγουρο ότι θα... πονέσει αν συμπεριφερθεί έτσι, οπότε απλά δεν το κάνει!

Επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι η απουσία «κοτσίων» έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα την αμνησία! Ο... ασθενής δεν θυμάται αν είπε κάτι, πότε το είπε και κάτω από ποίες συνθήκες το είπε. Αν δε τα κάποτε λεγόμενά του έρχονται σε αντίθεση με τα σημερινά του συμφέροντα, η αμνησία είναι ολική: δεν θυμάται με ποιούς συμφώνησε, πότε συμφώνησε και για ποιό σκοπό συμφώνησε.

Η αμνησία αυτή περιπλέκει και άλλο τα πράγματα: ο ασθενής όχι μόνο δεν θυμάται τα λεγόμενά του, άρα και εμπίπτει στην παράγραφο περί αντισωμάτων, αλλά και δεν μαθαίνει απο τα λάθη του. Και ως γνωστόν το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Το δε τρις ουκ ανδρός γενικώς...

Τελικά ο άντρας δεν φαίνεται στο κρεβάτι, όπως πολλοί νομίζουν. Στο τραπέζι φαίνεται. Εκεί που δίνει το λόγο του, το χέρι του, εκεί που «σφραγίζει» με τα λεγόμενά του μία συμφωνία. Και βέβαια όταν έχει τα κότσια να παραδεχθεί ότι δεν μπορεί να την τηρήσει για τον Α ή τον Β λόγο, γιατί όλοι μπορεί να βρεθούμε στη θέση αυτή.

Αντίθετα ο ασθενής, έχοντας μικρή αυτοεκτίμηση, αναζητά την αναγνώριση με παιχνίδια κάτω από το τραπέζι, εκεί που το κουσούρι του δεν είναι φανερό, εκεί που τα ανταλλάγματα δεν είναι ορατά από τους υπόλοιπους, εκεί που μπορεί να αθετεί, χωρίς να ζητά συγνώμη, με ανταλλάγματα θέσεις στην «αυλή» και «αντιπαροχές». Και όταν το οικοδόμημα κλονίζεται – αναμενόμενα αφού στηρίχθηκε σαθρά – να αναζητά στους υποστηρικτές του και όχι στον εαυτό του το σφάλμα.

Σε τί κόσμο ζούμε μπαμπά; Ή καλύτερα «... οι άντρες περνούν μαμά...» για να είμαστε στο ρυθμό της παράλογα εικονικής μας πραγματικότητας;


ΥΓ. Σημειώσεις του σήμερα, Καλοκαίρι 2011
Η όλη συζήτηση αφορά μία συνάντηση, σε ένα γραφείο, με συμμετοχή των ειδικών τότε περί αγώνων. Ενημερωτικά σήμερα κανένας τους δεν ασχολείται με τους αγώνες 4Χ4. Ή μάλλον ασχολούνται, κάποιοι απο αυτούς, με το πώς θα κάνουν κακό στους αγώνες!

Ένα λευκό Χ, 25 Φλεβάρη 2005

Ένα μάτσο σίδερα με σημαντικό βάρος, τέσσερις ρόδες, λίγο παραπάνω ύψος, λιγότερη άνεση, μεγαλύτερο κόστος, μεγαλύτερη κατανάλωση, δύσκολη συντήρηση, πιο δύσκολα παρκάρισμα. Αυτό είναι τελικά που μας ενώνει; Ή όλα αυτά που κρύβει κάτω της η κακοσχηματισμένη αεροδυναμικά λαμαρίνα του αγαπημένου μας τετρακίνητου;

Πάτα αναζήτηση στο δεύτερο, για να είσαι μέσα. Ψάξε λίγο απο στυλ, περισσότερο απο περιπέτεια και πολύ απο τάση για φυγή. Βάλε λίγο απο την αλαζονεία του μεγέθους, κάτι απο την ειρωνεία του «...κάτσε και περίμενε στην ουρά, εγώ πάω απο την κοπάνα...», λίγο από έκπληξη στα μάτια όσων σε βλέπουν να καβαλάς ραχούλες και να’ σου ξαφνικά η όλη θεωρία πίσω απο την τετρακίνηση – όχι το μαγαζί, συνολικά μιλάμε...

Λάθος διαγραμμένο με χοντρό κόκκινο μαρκαδόρο η άποψη ότι τα τετρακίνητα είναι απλά ένα εναλλακτικό μέσο μεταφοράς. Αν το δεις έτσι, απλά φορτώνεσαι πράγματα τα οποία ποτέ δεν θα σου χρησιμέψουν και πάντα θα σου κοστίζουν κάτι παραπάνω, σε χρήμα, άνεση και κόπο. ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ. Τρόπος που τον αποδέχεσαι ή τον απορρίπτεις. Τον αποδέχεσαι όταν αποζητάς την μοναδικότητα, την ηρεμία, την απόλυτη απόλαυση της θέας από τη βουνοκορφή και τον απορρίπτεις όταν μετράς τα μείον, χρησιμοποιώντας το «θεριό» για τη διαδρομή Πολιτεία – Κολωνάκι και τουνάπαλιν.

Το θες; Πάρ’ το... Και θα σου δώσει... απίστευτο sex, σε κάθε του διάσταση. Από τη στιγμή που κάθεσαι ανέμελα στην εθνική, αδιαφορώντας για τελικές και μέσες, μέχρι εκείνη την απίστευτη απόλαυση της κατάκτησης σημείων απάτητων, ξεχασμένων, πανέμορφων, αγνών, ανεξερεύνητων. Από τη στιγμή που θα νικάς το χιόνι σε απόκρημνες πλαγιές, μέχρι εκείνη που θα αναζητάς χαμένες ρίζες στα βουνά της Ιωνίας, την έρημο της Αφρικής, τα ελληνόφωνα χωριά του Πακιστάν.

Δεν είναι μέσο μεταφοράς, είναι σύντροφος. Γιατί σύντροφο θέλεις όταν αποφασίζεις να ξεπεράσεις τα όρια, να αμφισβητήσεις την φυσική, την κοινή λογική, το παράλογο που μας θέλει με τα πόδια καρφωμένα στο έδαφος. Γιατί σύντροφο θέλεις για να κυματίσεις τη γαλανόλευκη στην τούνδρα, τα υψίπεδα των Άνδεων, τους ακρόλιθους του κόσμου σε Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση. Σύντροφο θέλεις όταν η πλαγιά δείχνει να σε κερδίζει, όταν η λάσπη είναι πολύ βαθιά, όταν η πέτρα είναι πολύ μεγάλη, όταν ο δρόμος είναι πολύ μακρύς. Όταν ο στόχος δεν είναι γήινος αλλά αγγίζει τα σύννεφα, το όνειρο του Οδυσσέα, την Ιθάκη που έχει περισσότερη αξία όσο πιό μακριά βρίσκεται, όσο πιό μακριά τη φέρνει κάθε προσπάθειά μας να την πλησιάσουμε.

Και πήγαινέ το Μέγαρο με τα σημάδια από την τελευταία εξόρμηση φανερά. Έτσι για να δεις ποιοί είναι αυτοί που ξεχωρίσουν, σε συμμερίζονται, αυτοί που τελικά ξέρουν να ζουν. Θα το δεις στο μάτι τους που θα σκανάρει 360 μοίρες να αναγνωρίσει αυτόν που έκανε πραγματικότητα το όνειρο.

Όνειρο είπα και πραγματικότητα; Σύγκρουση!!! Εκεί που ξεκινά το ένα σταματά το άλλο. Η ύπαρξη του ενός απαξιώνει το άλλο. Και τι πιό άσχημο στο όνειρο απο τη στιγμή που πραγματώνεται και γίνεται κοινή, πεζή, καθημερινή αλήθεια; Ανάμεσα στους τρόπους που μπορούν να το κρατήσουν όνειρο, η τετρακίνηση. Απλά γιατί πάντα θα υπάρχουν πλαγιές που δεν θα έχουμε περάσει, κόσμοι που δεν θα έχουμε γνωρίσει, δυσκολίες που δεν θα έχουμε ξεπεράσει. Πράγματα που δεν έχουμε κάνει και παραμένουν όνειρα, πραγματοποιήσιμα αλλά άπειρα. Κάποια από αυτά θα μείνουν όνειρα, χαρίζοντάς μας στόχους, πηγές έμπνευσης και δυνητικής φυγής, από μία καθημερινότητα που μόνο ανθρώπινη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Κάποιες στιγμές σκέφτομαι, πέρα από λέσχες, ομάδες, παρέες, fora και ότι άλλο, να φτιάξουμε το δικό μας σύμβολο αναγνώρισης, αυτοκόλλητο, κεντητό ή όπως το θέλει ο καθείς, το οποίο θα μας επιτρέπει να καταλάβουμε ποιοί είναι οι... ομοϊδεάτες μας στην πολυκατοικία, τη γειτονιά, τη συνοικία, το δρόμο, τη δουλειά, εντός και εκτός των τειχών...

Ένα απλό σύμβολο, πχ. Ένα λευκό Χ πάνω σε ένα πορτοκαλί τετράγωνο, που να συμβολίζει το «επί» στο 4Χ4, το Χ στο Xtreme, το ξεχωριστό (Χ) τελικά της τρέλας μας. Ένα σύμβολο που θα μπορεί να φτιάξει ο καθένας με ένα απλό κομμάτι χαρτί, σε έναν εκτυπωτή ή σε ένα κατάστημα με αυτοκόλλητα, για να δείξει ότι ανήκει σε αυτή τη μεγάλη και όλο αυξανόμενη παρέα της τετρακίνησης στη χώρα μας.

ΥΓ. Σημειώσεις του σήμερα, Καλοκαίρι 2011
1. Μιά απάντηση πραγματικά σε όσα γράφτηκαν για τη συμμετοχή των τετρακίνητων στις εκδηλώσεις των αγανακτισμένων, γραμμένη 6 χρόνια πριν!
2. Μία απόδειξη πως η ιδέα "Φυλάμε το δάσος, αγαπάμε το δάσος" και ο χαρακτηρισμός των πραγματικών τετρακίνητων δεν είναι καινούρια ιδέα

πραγματικά ελπιζω το δικο σου ...... backup να επαναφερει κειμενα που χαθηκαν....
απο οτι φαινεται οχι "για παντα"...

Αγώνες Αντοχής, 5 Μάρτη 2005

Ανεβασμένος πάνω στη σκάρα του Galloper, έδινα το Σάββατο 1 Μάρτη 2003, 12 το μεσημέρι, τις τελευταίες οδηγίες για το 24 Ώρες Ελλάδα 4Χ4. Σήμερα Σάββατο, δύο χρόνια, 730 και κάτι μέρες μετά, την ίδια ακριβώς ώρα, αναλογίζομαι πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στους αγώνες αντοχής μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα.

Προχθές μόλις τολμήσαμε το πρώτο σεμινάριο για αγώνες του είδους. Με βάση τους προβληματισμούς και τα ερωτήματα που δεχόμαστε καθημερινά από όσους ενδιαφέρονται γι’ αυτούς. Εβδομήντα και πλέον άτομα το παρακολούθησαν. Θα ήταν εκατόν εβδομήντα αν υπήρχε χώρος να τους καθίσουμε. Οι 64 πρωτοπόροι – 32 πληρώματα - του Μάρτη του 2003 έχουν διπλασιαστεί τουλάχιστον σήμερα.

Τα απλά χρονόμετρα έχουν γίνει Halda, Terra Trip, GPS. H ερευνητική ματιά στο άγνωστο έχει μετατραπεί σε υπολογισμούς ακριβείας, αναζήτηση της τελειότητας. Η αναζήτηση της περιπέτειας έχει μετουσιωθεί σε τρόπο ζωής, με παρέες, στέκια, αυτοσχέδια συνεργεία, ατελείωτες πολύωρες κουβέντες, νέες φιλίες που βασίστηκαν στο κοινό ενδιαφέρον, που δεν είναι άλλο από τους αγώνες αντοχής 4Χ4.

Υπάρχει κάποιος που μπορεί να πει ότι το πείραμα δεν πέτυχε; Ότι η ιδέα που κατατέθηκε ένα βράδυ στην πίστα Terradura, δεν είχε ουσιαστικό και πρακτικό αντίκτυπο; Στο δεύτερο μόλις χρόνο της έγινε έπαθλο, με 6 αγώνες και περισσότερα από 50 πληρώματα, «φανατικά» του είδους.

Ποιός ήξερε το Κουτά, τον Ευτυχίδη, τον Κουνέλη, το Βουλγαράκη, τον Παϊδα, τον Δουρίδα, τον Σιούτη, το Βαγγέλη, τον Φίλη, το Βιρβίλλη, το Βασιλόπουλο, τον Δουράκο, τον Κιμωνίδη, τον Πενταρά, το Γαλανόπουλο, το Γιαννακόπουλο, το Γιαννακούλη και τόσους άλλους πριν; Εγώ δεν τους ήξερα και σήμερα μπορώ να πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος που τους γνώρισα και ευτυχισμένος που έβαλα το λιθαράκι μου σε αυτή τη διαδικασία που έχει δημιουργήσει αυτή τη μεγάλη παρέα σήμερα.

Γιατί αυτό είμαστε: μια μεγάλη παρέα, που έξη Σαββατοκύριακα φέτος θα ανέβουμε στα βουνά, να... μετρηθούμε με ασφάλεια. Να παίξουμε, κυνηγώντας το τέλειο, κόντρα στις δυσκολίες της πλοήγησης, τα δύσβατα εκτός δρόμου μονοπάτια της Ελλάδας, την κούραση, την αξιοπιστία των μηχανών μας.

Από το μηδέν, φτάσαμε σήμερα να έχουμε ένα φυτώριο. Ένα φυτώριο αυτόνομο και αύταρκες. Ένα μωρό που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, πέρα από κάθε προσδοκία και εκτός των αναμενόμενων καμπύλων ανάπτυξης. Βασική μας φροντίδα είναι να το διατηρήσουμε. Να κρατήσουμε γόνιμο το χωράφι που το άνδρωσε. Γιατί το χωράφι αυτό μπορεί αύριο – και σίγουρα θα το κάνει – να στηρίξει και άλλες μορφές των αγώνων 4Χ4. Από αυτό θα ξεπηδήξουν αρκετά αυτοκίνητα με προδιαγραφές ασφαλείας, έτοιμα να αναγεννήσουν τους αγώνες rallye 4X4 και Baja. Να μας φέρουν σε ένα επίπεδο που θα ζήλευαν και οι καλύτερες χώρες στο εξωτερικό.

Δεν πρέπει όμως να το εξαντλήσουμε. Να του ζητήσουμε σήμερα, αυτό που είναι έτοιμο να μας προσφέρει αύριο. Να τραβήξουμε με μονομιάς όλες του τις... θρεπτικές ουσίες και να το οδηγήσουμε αναγκαστικά σε αγρανάπαυση. Ένα φυτώριο πρέπει να μένει πάντα ενεργό. Για να παράγει τόσο δεντράκια που θα στολίσουν τις αυλές μας και τη ζωή μας όταν θα τα περιποιούμαστε, όσο και δέντρα παραγωγής, τα οποία θα φέρουν καρπούς, θέαμα, προβολή, θεατές και άλλα δεντράκια στο χώρο.

Δεν μπορούμε, δεν πρέπει, να κάνουμε τον Πανιώνιο Παναθηναϊκό. Ο Πανιώνιος είναι μία παρέα φίλων, ερασιτεχνών, φιλάθλων, που κάθε Κυριακή πάει στο γήπεδο να απολαύσει. Παίζοντας, διευθύνοντας, βοηθώντας, βγάζοντας νέα ταλέντα, νέα... δεντράκια, εκείνα που αύριο θα στηρίξουν τις μεγάλες ομάδες. Ο Πανιώνιος μπορεί να υπάρξει μόνος του, αυτάρκης, αφού είναι αυτός που φέρνει καινούριους ποδοσφαιριστές στο χώρο και δίνει τη δυνατότητα σε παλαιότερους να συνεχίζουν να παίζουν. Ο Παναθηναϊκός, κάνοντας πρωταθλητισμό, δεν μπορεί παρά να απευθύνεται μόνο σε όσους μπορούν και θέλουν να τον ακολουθήσουν στο κυνήγι του αυτό. Οι Πανιώνιοι είναι περήφανοι αν ένα από τα παιδιά τους παίξει σε μεγάλη ομάδα. Είναι όμως το ίδιο περήφανοι που ο Πανιώνιος ζει και βασιλεύει, χάρη στη αγάπη τους.

Έτσι και οι αγώνες αντοχής θα παραμείνουν... Πανιώνιος. Entry level για όσους θέλουν να πάνε παραπάνω. Μια παρέα για όσους θέλουν να παίζουν με το καθημερινό τους αυτοκίνητο, χωρίς συμβιβασμούς στην ασφάλεια, στην οργάνωση, στο πόσο ξεκάθαρο είναι το παιχνίδι. Αν μέσα από αυτούς προκύψει κάτι άλλο, πιό ανεβασμένο, πιό απαιτητικό, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και αφορά συζήτηση μελλοντική, όταν και αν δημιουργηθούν οι συνθήκες. Χωρίς, όμως, ποτέ να πάψουν να υπάρχουν οι αγώνες αντοχής, στο πνεύμα των σημερινών, με απλά αυτοκίνητα, χαμηλές μέσες και αρκετή δόση περιπέτειας, που ουσιαστικά αναβίωσαν τους αγώνες 4Χ4 στην Ελλάδα.

Πάμε τώρα Ναύπλιο, να γιορτάσουμε τα... γενέθλια των αγώνων αντοχής 4Χ4 στην Ελλάδα. Καλή διασκέδαση σε όσους συμμετέχουν. Και καλό κουράγιο στους οργανωτές.


ΥΓ. Σημειώσεις του σήμερα, Σεπτέμβρη 2011
1. Οι αγώνες αντοχής απο Πανιώνιος έγιναν... ΠΑΟΚ. Επαγγελματικός ερασιτεχνισμός...
2. Ψάχνω σήμερα τον Κουτά, τον Ευτυχίδη, τον Κουνέλη, το Βουλγαράκη, τον Παϊδα, τον Δουρίδα, τον Σιούτη, το Βαγγέλη, τον Φίλη, το Βιρβίλλη, το Βασιλόπουλο, τον Δουράκο, τον Κιμωνίδη, τον Πενταρά, το Γαλανόπουλο, το Γιαννακόπουλο, το Γιαννακούλη... Μόνο ο Χριστόδουλος ασχολείται ακόμη... τους υπόλοιπους τους ΔΙΩΞΑΜΕ! Ή περιορίστηκαν στον 24ωρο...
3. Αγώνες υψηλού επιπέδου δεν αποκτήσαμε, χάρη στους "φίλους" Α.Αποστολίδη, Σ.Κατσιμαλή και ΣΙΑ, που κατάφεραν να μας πάνε πολλά χρόνια πίσω με τις τρικλοποδιές τους...

Όταν οι Έλληνες έγραφαν… ιστορία! 12 Σεπτέμβρη 2011

Δε μιλάω για την εποχή του Περικλή. Χτυπιέμαι για εκείνη που η Ελλάδα έγινε κέντρο του κόσμου χάρη στην έμπνευση, το χάρισμα, τις δυνατότητες μοναδικών ανθρώπων όπως ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Κακογιάννης, η Μελίνα, η Ειρήνη Παππά, η Μαρία Κάλας, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Ξενοφών Ζολώτας, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Νίκος Καζαντζάκης και τόσοι άλλοι… Δεν έχουν περάσει ούτε 50 χρόνια από τότε που έκαναν τη γωνιά αυτή του κόσμου, ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ. Ούτε 50 χρόνια, μέσα στα οποία καταφέραμε να την κάνουμε ΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ. Μπράβο μας…

Δε θα μείνω στο σήμερα. Ποιο σήμερα άλλωστε… Με βαριά την καρδιά, για όσα χάσαμε, κοιτάζω στο χθες, μήπως και πάρω λίγο κουράγιο να αντιμετωπίσω το αύριο. Το χθες στο οποίο είχαμε φτάσει να αδιαφορούμε ακόμη και γι’ αυτά τα Oscar, όπως εκείνο του Μάνου Χατζιδάκι για τα Παιδιά του Πειραιά στο Ποτέ την Κυριακή. Έγραψε ο συνθέτης, λίγα χρόνια αργότερα: «Και το επίσημο κράτος με γιόρτασε για το Oscar που πήρα ερήμην μου και έξω απ' τα δικά μου σχέδια. Πάλεψα χρόνια για ν' αφαιρέσω αυτό τον "τίτλο τιμής" από την πλάτη μου...». Μικρότερο από το μεγαλείο του Έλληνα το Oscar. Και πώς να μην είναι, όταν Σεφέρης και Ελύτης σάρωναν τα Nobel λογοτεχνίας, βραβεία με σαφώς μεγαλύτερη πνευματική, καλλιτεχνική, αξία; Τότε τα μόνα μετάλλια τα οποία ΚΑΤΑΔΕΧΟΜΑΣΤΕ να κυνηγήσουμε ήταν αυτά στην ιστιοπλοΐα, το άρρηκτα συνδεδεμένο με την θαλασσινή Ελλάδα άθλημα. Σήμερα περιμένουμε καμία νίκη στο γκαζόν ή το παρκέ για να γιορτάσουμε, να νιώσουμε εθνικά περήφανοι… Άξιοι της ΚΑΚΟμοίρας μας.

«Θεοί» όλοι τους. Με όλη τη σημασία της λέξης… Αν υπήρχε τότε τηλεόραση στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να τους απολαύσουμε στα ιστορικά τους λόγια. Να μη χάσουμε τους απίστευτους λόγους του Ζολώτα στις συνεδριάσεις την παγκόσμιας τράπεζας το 1957 και το 1959, στους οποίους, χρησιμοποίησε μόνο ελληνικές λέξεις, παρόλο που απευθυνόταν σε αγγλόφωνο ακροατήριο! Απολαύστε αυτόν του 1959:
«Kyrie, it is Zeus' anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonize between the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.
It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic, but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, they energize it through their tactics and practices.
Our policies have to be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between political, strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been anti-economic.
In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopsonies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological. But this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists. Numismatic symmetry should not hyper-antagonize economic acme.
A greater harmonization between the practices of the economic and numismatic archons is basic. Parallel to this, we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically.
These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic. The history of our didymοus organizations in this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies.
The genesis of the programmed organization will dynamize these policies. Therefore, I sympathize, although not without criticism on one or two themes, with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and numismatic policies, although I have some logomachy with them.
I apologize for having tyrannized you with my Hellenic phraseology.
In my epilogue, I emphasize my eulogy to the philoxenous autochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie, and the stenographers.»
Ακόμη και αν δε ξέρεις αγγλικά μπορείς να καταλάβεις ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ από όσα έλεγε! Σήμερα; Ο πρωθυπουργός μας μιλά καλύτερα αγγλικά από ότι ελληνικά… Και τα πιτσιρίκια γράφουν greenglish στο διαδίκτυο…

Μεγαλύτεροι Έλληνες όλων των εποχών; Να ξεκινήσω από τη ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ, την Μελίνα μας; Τη Μελίνα που έκανε την Ελλάδα ΔΙΑΣΗΜΗ σε όλον τον κόσμο, τόσο με τις ερμηνείες της, όσο και με τις φιλίες της; Και να πάω στον μεγαλύτερο Έλληνα, που καλώς ή κακώς, δεν είχε ελληνικό αίμα; Ποιος χάρισε, χαρίζει, μεγαλύτερες στιγμές δόξας στη χώρα μας, πέρα από τον Antony Queen, τον κινηματογραφικό Αλέξη Ζορμπά; Μπορεί η σκηνοθεσία να ήταν του Κακογιάννη, που έφυγε πρόσφατα και η μουσική του αειθαλή Μίκη. Η ερμηνεία όμως και ο ιστορικός χορός ήταν του Antony – Αλέξη… Στα χνάρια του απίστευτου μυθιστορήματος Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, που έγραψε ο επίσης απίστευτος Νίκος Καζαντζάκης. Ναι αυτός που κάποιοι παπάδες αφόρισαν… Η παράδοση, η ιδιαιτερότητα, το ξεχωριστό μιάς χώρας ολάκερης, ενός λαού ολάκερου. Βγαλμένη από τη δημιουργία των απίστευτων καλλιτεχνών, προσωποποιημένη σε αυτό που λάτρεψε ο κόσμος ούλος…

Λάτρεψε στη Μύκονο, τα Μάταλα, τη Σαντορίνη, τους Παξούς, την Οδό Ονείρων, τη Ρωμιοσύνη, το Άξιον Εστί, το Ημερολόγιο Καταστρώματος, την Ολυμπιακή Αεροπορία, τις γεμάτες με πλοία υπό ελληνική σημαία θάλασσες… Λάτρεψε στα 11.000 χιλιόμετρα ακτών της Ελλάδας, στο μοναδικό της, μοναδικό ΜΑΣ, ήλιο, αυτόν που σήμερα φροντίζουν να κρύβουν από τους επισκέπτες της χώρας μας οι «γνωστοί - άγνωστοι» με τους καπνούς από τις μολότοφ, οι φίλαθλοι στα γήπεδα με τα καπνογόνα, οι αστυνομικοί με τα δακρυγόνα, οι πολιτικοί μας με τα χωρίς αντίκρισμα ομόλογα…

Δεν επενδύσαμε πάνω σε εκείνα τα κεφάλαια, τα κεφάλια, τα κεφαλαία γράμματα με τα οποία αναφέρονταν σε όλον τον κόσμο τα ονόματά τους. Επενδύσαμε σε έναν νεοφιλελευθερισμό και έναν νεοσοσιαλισμό που είχαν έναν και μόνο στόχο: να ταΐσουν τους πεινασμένους! Και ένα και μόνο αποτέλεσμα: να αφήσουν χωρίς… τροφή το απίστευτο ελληνικό πνεύμα… Και μόνο τα δικαιώματα από τις πωλήσεις και τις αναπαραγωγές του μουσικού Zorba the Greek, ενός καινούριου Zorba the Greek, θα έφταναν να μας ξεχρεώσουν… Σε κάθε επίπεδο, οικονομικό, μα περισσότερο πνευματικό.

«Παιδί μου, διάβασε τα μαθήματά σου... Υπάρχουν παιδάκια στην Ελλάδα που δεν έχουν βιβλία!» λέει η Αφρικάνα μάνα στο ανέκδοτο. Αφού πέτυχε το πείραμα της ΠΑΠΑΓΑΛΙΑΣ των τελευταίων 30 χρόνων, τώρα ξεκινάμε αυτό της ΜΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Έτσι να σιγουρέψουμε ότι δε θα βγάλει ο τόπος αυτός πάλι κεφάλια. Να εξασφαλίσουμε ότι από 90οι θα πέσουμε τελευταίοι στην παγκόσμια κατάταξη, απαξιώνοντας τα πνευματικά κεφάλαια. Να καταφέρουμε το Acropolis, το Parnass, το Delphi, θα πάψουν να έχουν την αξία που είχαν στο παρελθόν, στολίζοντας σαν ονόματα τις προσόψεις των καλύτερων πνευματικών κέντρων, των μεγαλύτερων εταιριών, των διασημότερων εκδηλώσεων. Να σταματήσει ο Παρθενώνας να είναι αρχιτεκτονικό πρότυπο ακόμη και γι’ αυτή την πρόσοψη του Λευκού Οίκου… Να κάνουμε όλα όσα δεν κατάφεραν να κάνουν 400 χρόνια σκλαβιάς. Να τα πετύχουμε μέσα σε 40 χρόνια βλακείας…

Μπορεί, λόγω όγκου του editorial, το τεύχος αυτό να μην έχει… περιεχόμενα. Θα έχει όμως περιεχόμενο, έστω και άσχετο με το 4x4 και το εκτός δρόμου. Περιεχόμενο χάρη στην αξία αυτών που έφεραν τα παραπάνω ονόματα και δεν αρκούν βιβλία περισσότερα από της αδικοχαμένης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας να εξυμνήσουν. Δυστυχώς, αν δεν κάνουμε κάτι, το μόνο που θα μας μένει σε λίγο θα είναι η στείρα αναπόληση όλων αυτών των χρυσών ημερών του ελληνικού πνεύματος… Και δε μας βλέπω να κάνουμε τίποτε…

Ας ελπίσουμε ότι θα το κάνουν οι επικλητικοί στοίχοι:

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!

Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!

Εγώ τους καλώ… Αυτοί όμως δεν έρχονται… Ήλπιζαν πως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε το έργο τους… οι ονειροπόλοι…

Γυρίζοντας στο πεζό σήμερα…


ΥΓ. Ξεκίνησε σαν editorial για το επόμενο τεύχος του Τετρακίνηση Mag... Μπορεί όμως να μας προλάβουν τα γεγονότα και να πρέπει να το αλλάξουμε. Οπότε... χάρισμά σας απο εδώ.

Τί θέλει η αλεπού στο παζάρι; 6 απρίλη 2005

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λένε στα χωριά της Ρούμελης, γεννήτορος και τροφού μου μέχρι της ηλικίας των 23 ετών, που με κέρδισε, απορρόφησε, ισοπέδωσε το «κλεινόν άστυ».

Επαρχιακός ο αγώνας, ακριτικός δε και πώς να αντισταθείς να ανέβεις στον Έβρο – ναι, εκεί ρε, στην πινέζα του χάρτη – να συμμετάσχεις – το χούι που λέγαμε – στη δεύτερη έκδοση του τοπικού trophy. Με παρέα «κουζουλή», στο πιο εξελιγμένο και ψαγμένο L200 της επικράτειας.

Οδικώς η αναχώρηση, μια και απέτυχε η προσπάθεια να εμπλακεί ο ΟΣΕ στο παιχνίδι. Άπειρα τα προβλήματα, με κορύφωμα την τρόμπα του L145 (!) που άρχισε να... ρετάρει και ένα λάστιχο του 110, που επέμενε να ακολουθεί το δικό του δρόμο στο περί το Λαγκαδά δρόμο. Μας δόθηκαν τα μηνύματα, αλλά εμείς θελήσαμε να τα αγνοήσουμε.

Παρασκευή πρωί, έχοντας παρακολουθήσει όλες τις παρελάσεις στα περί την Ορεστιάδα περιοχή, σημειώνουμε διάνα στο κυνήγι των τεχνικών εφόρων, προλαβαίνουμε να γεμίσουμε βενζίνη και να κινηθούμε προς την υπερειδική κατάταξης τύπου τράιαλ, σε ένα εντυπωσιακό κομβόι 68 αυτοκινήτων.

Λάθος πρώτο: αφού ο κ.Δελής τα έχει δει όλα, οριζοντίως και πλαγίως, βάζω σαν κριτήριο τον κ.Ζλάτκο και το Land Cruiser 90, για το πως το 110 θα τα καταφέρει στη διαδρομή. Η... πλαγιοδρόμηση του εκ Σερρών σκάφους μου έκοψε τα πόδια, παρόλη τη προσπάθεια του Dista να με πείσει ότι μπορούμε. Γλιτώσαμε τελικά την τούμπα, όχι όμως και τα κολωνάκια τα οποία είχαν σαν μέτρο Suzuki Samurai και όχι τις 110 ίντσες μεταξόνιο του Landy μας... Δεκαπέντε λεπτά η έξτρα ποινή, που θα κουβαλούσαμε, 16οι στο δρόμο, την επόμενη μέρα. Μαζί με την απροθυμία των υπευθύνων για... αναπροσαρμογή των ποινών, η επόμενη μέρα ξεκινούσε με γερό handicap, απέναντι στα «παντοδύναμα» Suzuki που είχαν κυριαρχήσει στις πρώτες θέσεις.

Σαν να μην έφταναν αυτά, τα καρνέ φεύγουν άγραφα από την εκκίνηση, προπορείες και καθυστερήσεις γίνονται ένα, η σειρά μπερδεύεται και η γκρίνια αρχίζει. Την ακούει και η τρόμπα βενζίνης του Land Rover, τσατίζεται και μας αφήνει στις 45 μοίρες κλίσης χωρίς καύσιμο, ηλεκτρική ισχύ στον εργάτη και ελπίδα για διάκριση, στο έλεος του τρακτέρ. Μία από τα ίδια και στη συνέχεια, όταν η απλή είναι πιό δύσκολη απο την ειδική, οι Βούλγαροι δικαιώνουν την αγενή φήμη που τους ακολουθεί, χάνουμε χρόνο και ΣΕΔ και μετράμε σε δεκάδες χιλιάδες βαθμούς την ποινή και σε ένα τα λιγότερα ημιαξόνια σε λειτουργία.

Η συνέχεια; Άστα να πάνε. Η φύση έχει φροντίσει να βάλει τα δέντρα στα περί τον Έβρο δάση σε αποστάσεις που μόνο ATV και Samuria περνάνε. Να η σκάρα, να οι δεξιές πόρτες, να και το κουράγιο μας για συνέχεια. « Τί ήθελες και τρέξεις με 110; Ας μην ερχόσουν...», η απάντηση που πλανάται και αναζητούμε στον κανονισμό το κομμάτι εκείνο που αποκλείει αυτοκίνητα μεγάλα σε πλάτος και μήκος. Δεν το βρίσκουμε, όπως δεν βρίσκουμε πολλούς κριτές που να ξέρουν τους κανονισμούς, πρατήριο κοντά στο δρόμο και το λόγο που το πέρασμα στο ποτάμι γίνεται πανδύσκολο , με το «τρίποδο» άτι μας. Η επαφή της ηλεκτροβαλβίδας του κομπρεσέρ των locker είναι κακή, έχουμε μείνει απο αέρα και προσπαθούμε, μάταια, να ξεπεράσουμε με μόνο πίσω κίνηση τα εμπόδια!!!

Με την αναποδιά να μας κυνηγά και να την αποζητούμε, τί μας φταίει πλέον η οργάνωση; Μία ειδική, ένα ΣΕΔ και αρκετά λεπτά ποινής μας χωρίζουν απο την κορυφή. Και γι’ αυτό δεν φταίνε ούτε οι κριτές, ούτε η διαδρομή που δεν είχε ελεγχθεί με φαρδύ αυτοκίνητο, ούτε το ότι κάποιοι κοιμήθηκαν σε δωμάτια και κάποιοι σε σκηνές, ούτε το ότι χαρίστηκε η ποινή σε όσους πήγαν απο το πλάι και όχι σε αυτούς που έκαναν τα δύσκολα, καθυστέρησαν και έσπασαν τα αυτοκίνητά τους.

Μέρα δεύτερη του αγώνα και το ηθικό ακμαιότατο. Με όσα είχαν συμβεί, ήταν άθλος ακόμη και ο τερματισμός του πρώτου σκέλους. Ο αγώνας, για εμάς, ξεκινά από την αρχή, με 20 τόσες χιλιάδες βαθμούς ποινής! Δεν τελείωνε όμως εδώ η ατυχία. Έχοντας καταστρώσει σχέδιο «συρματόχοινο» και πλαϊνό τράβηγμα στην αυτοκινητοβόρα τέταρτη ειδική και πρώτη της μέρας, πέφτουμε θύματα μίας πέτρας που βρήκε καταφύγιο δίπλα στον λεβιέ επιλογής του βοηθητικού και μας αφήνει στα κρύα του λουτρού, πριν την ανακαλύψουμε. Παράκαμψη δεύτερη και τα μυαλά στα κάγκελα.

Η τελευταία ειδική είναι στα μέτρα μας. Έχουμε γρήγορο εργάτη και το L200 ανεβαίνει με τη μία για να γίνει άγκυρα. Και εκεί αρχίζουν τα ευτράπελα. Η τρόμπα του 110 εγκαταλείπει για μία ακόμη φορά και δίνουμε σεμινάριο του τι δεν πρέπει να κάνει κάποιος σε τέτοιες περιπτώσεις. Ανάμεσα στην πιθανή τούμπα και την καταστροφή, αφήνουμε ένα ακόμη ημιαξόνιο και ένα ελαστικό, του Mitsubishi αυτή τη φορά και αναζητούμε τη βοήθεια του τρακτέρ.

Με δύο δικίνητα αυτοκίνητα ολοκληρώνουμε τον αγώνα, ανακαλύπτοντας ότι πέρα από κόπο και τρόπο, χρειάζεται και τύχη. Αυτή που δεν είχαμε με το μέρος μας στον Έβρο. Αν την είχαμε, ίσως να είχε φωτίσει τους οργανωτές να κάνουν πιό βατή για οχήματα κανονικού μεγέθους τη διαδρομή, τους κριτές να ανακαλύψουν ότι ο χρόνος χρεώνεται μόλις περάσεις την κίτρινη ταμπέλα, τους αφέτες ότι πρέπει να ανακοινώνουν τα τελευταία 30, 15 κλπ. δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσεις, τα χρονόμετρα ότι πρέπει να έχουν την ίδια ώρα, τους Βούλγαρους ότι πέρα και πάνω από όλα μετρά η ευγένεια, την τρόμπα του 110 ότι πρέπει να δουλεύει και σε μεγάλες κλίσεις. Δεν πειράζει όμως. Next Time που λένε και οι αγγλόφωνοι... με Samuri 110 αυτή τη φορά!!!

ΥΓ. ... και lapt top να υπολογίζουμε βαθμούς, ποινές και εναλλακτικές επιτόπου, για να μην μιλάμε μετά για κακή στρατηγική!


ΥΓ. Σημειώσεις του σήμερα, Σεπτέμβρης 2011
1. Ηταν το τελευταίο μου trophy. Δεν το ξαναπροσπάθησα, όντας λάτρης των μεγάλων τετρακίνητων.
2. Φέτος διαπιστώσαμε ότι ελάχιστα 'εχουν αλλάξει στη νοοτροπία των οργανωτών του αγώνα.
3. Δεν φταίει η δική μου τύχη. Ο Κοκκίνης είχε την ίδια και φέτος... αυτό είναι καλαμπούρι!
4. Ουπς... ξέχασα! Ποιανού η τύχη... Αφού ήταν εκεί πάλι ο Αποστολίδης... τί περιμένεις;

Αυτοφερώμενο αμάξωμα ή σασί τύπου σκάλας; 3 Μάη 2005

Να βάλουμε και ένα τεχνικό θέμα επιτέλους;

Τί είναι τελικά καλύτερο; Αυτοφερώμενο αμάξωμα ή σασί τύπου σκάλας;

Η μεγάλη διαφορά είναι ο... στόχος. Το ξεχωριστό σασί τύπου σκάλας είναι ενα δισδιάστατο, μηχανικό κατασκεύασμα το οποίο – θέλουμε ή όχι – απλώνεται πάνω σε ένα επίπεδο, σχεδόν. Τί σημαίνει αυτό; Ότι η στρεπτική του ακαμψία είναι περιορισμένη. Μπορεί δηλαδή να υποστεί στρέβλωση σε σχέση με το διαμήκη του άξονα. Το ένα καλό είναι ότι μπορεί να υποστεί αυτή τη στρέβλωση χωρίς πλαστική παραμόρφωση, χωρίς δηλαδή να πάθει μόνιμη ζημιά. Το άλλο καλό είναι η ίδια η στρέβλωση, που του επιτρέπει να... έρπει πάνω στις ανωμαλίες. Το τρίτο καλό είναι η αντοχή στα κρουστικά φορτία, μία και η μάζα του είναι συγκεντρωμένη, άρα και πιο ανθεκτική στα χτυπήματα που επιφέρουν στα επίμαχα σημεία οι βάσεις της ανάρτησης και κυρίως των αμορτισέρ.

Το αυτοφερόμενο αμάξωμα είναι ουσιαστικά σαν το κέλυφος ενός οστρακοειδούς. Οι δυνάμεις μεταφέρονται μέσα από όλα του τα στοιχεία, τα οποία φροντίζουν να τις ισοκατανέμουν ή να τις διοχετεύουν σε συγκεκριμένες διευθύνσεις και σημεία, τα οποία είναι ειδικά σχεδιασμένα για να παραμορφώνονται, απορροφώντας τις δυνάμεις της κρούσης. Με απλά λόγια; Τα αυτοφερώμενα αμαξώματα είναι σχεδιασμένα για στρεπτική ακαμψία με το μικρότερο δυνατό βάρος, έχοντας περιορισμένη αντοχή στα κρουστικά φορτία, αφού η μάζα είναι κατανεμημένη σε όλο τους το σώμα και όχι συγκεντρωμένη.

Στην πράξη; Τα σασί τύπου σκάλας στρεβλώνουν σημαντικά στην άσφαλτο, ιδίως στις ταχύτητες που πιάνουν τα σημερινά αυτοκίνητα. Αν οδηγήσετε γρήγορα τετραθέσια τετρακίνητα με τέτοιο σασί, σε φουρκέτες, δεν είναι απίθανο να δείτε την μπλαφονιέρα να ανάβει, σαν συνέπεια των στρεβλώσεων!!! Το αμάξωμα στρεβλώνει τόσο που οι πόρτες... ανοίγουν, δεν είναι κοντά πλέον στο υπόλοιπο αμάξωμα και ο διακόπτης «διαβάζει» ότι είναι ανοιχτές...

Αυτό έχει σαν άμεση συνέπεια την μέτρια οδική συμπεριφορά, μιά και αλλάζει η γεωμετρία του συνόλου, χάνονται γωνίες (κάμπερ, κάστερ, σύγκλισης), τετράγωνα (Άκερμαν) και γενικά η αίσθηση. Επιπρόσθετα το αμάξωμα, η καρότσα, πρέπει να έχει μεγάλες ανοχές, για να μην στραβώνει μετά τη στρέβλωση. Αυτό σημαίνει ότι οι αρμοί πρέπει να είναι μεγαλύτεροι, το φινίρισμα κατώτερο και η εμφάνιση πιό πρωτόγονη. Το ίδιο ισχύει για τα πλαστικά, τα καθίσματα και όλο το διάκοσμο, ο οποίος το πιο πιθανό είναι να παρουσιάζει τριγμούς, εξαιτίας των στρεβλώσεων, που δίνουν μία αίσθηση... ξεχαρβαλώματος.

Το αυτοφερόμενο αμάξωμα είναι πιο στιβαρό, αλλά μόνο στις στρεβλώσεις. Η υποθετικά τεράστια διατομή του, κάνει τα μικροχτυπήματα της εκτός δρόμου κίνησης να φαντάζουν σαν σφυριές μιάς τεράστιας βαριάς πάνω σε ένα καρφί. Η λεπτή λαμαρίνα στα σημεία στήριξης των αμορτισέρ είναι επόμενο να υποχωρήσει και να παρουσιαστούν μόνιμες ζημιές, σαν εκείνες που βλέπαμε χρόνια πριν στα αυτοκίνητα του Ακρόπολις (λέγε με Peugeot 206 WRC), με τα γόνατα να έχουν κόψει τους θόλους και να ατενίζουν τον ήλιο μέσα απο το ξεχαρβαλωμένο καπό!!!

«...μόνο τα γένεια του σπανού δεν γίνονται...», λέει ο πατέρας μου. Μπορεί λοιπόν κάλλιστα να φτιαχτεί ένα σασί τύπου σκάλας με στρεπτική ακαμψία. Το ίδιο και ένα αυτοφερόμενο με αντοχή στα κρουστικά φορτία. Το πρόβλημα είναι ότι θα είχαν απίστευτο βάρος και τα δύο. Κλασικό παράδειγμα το Mitsubishi Pajero GDi, που πλησίασε τα 2500 κιλά για να μπορεί να αντέχει όσο το V20, με το σασί τύπου σκάλας και τα 1900 κιλά του.

Ποιά η λύση; Τη βρίσκουμε κάτω απο τα αμαξώματα των Land Cruiser 90 & 120, Jeep Cherokee XJ & KJ, του Subaru Forester και πιθανόν – δεν το έχω διασταυρώσει ακόμη – του νέου Land Rover Discovery: ένα σασί τύπου σκάλας ΚΟΛΛΗΜΕΝΟ με το αμάξωμα. Με τον τρόπο αυτό η ανάρτηση έχει να αντιμετωπίσει ένα ιδιαίτερα ενισχυμένο σημείο (το σασί) και το αμάξωμα συμβάλει στην ακαμψία του συνόλου, όντας ενεργό κομμάτι. Και εδώ βέβαια το βάρος δεν είναι αντίστοιχο ενός καθαρόαιμου αυτοφερόμενου – το RAV4 είναι 200-300 κιλά πιό ελαφρύ απο ένα Forester. To αποτέλεσμα όμως συνδυάζει τα πλεονεκτήματα των δύο λύσεων στον καλύτερο βαθμό.

Όσο λοιπόν και αν η «μόδα» προστάζει για αυτοφερόμενα αμαξώματα, μην τα προτιμήσετε, παρά μόνο αν έχετε σκοπό να κινηθείτε 90-10 σε άσφαλτο και χώμα. Σε πραγματική εκτός δρόμου χρήση πάσχουν, μια και είναι σημαντικά βαρύτερα, ενώ δεν μπορούν να αντέξουν σε φορτίσεις όπως τα απότομα τραβήγματα. Πέρα απο αυτό δεν μπορούν να δεχθούν εργάτη, δεν προσφέρουν ισχυρά σημεία ρυμούλκησης, δεν αντέχουν σε ισχυρά κοπανήματα. Ο «πλαπούτας» με την a – la gel συμπεριφορά στην άσφαλτο, είναι καλύτερα προσαρμοσμένος στην εκτός δρόμου χρήση. Πόσο μάλλον τα τύπου uni-frame σύγχρονα υποκατάστατά του.


ΥΓ. Σημειώσεις του σήμερα, Οκτώβρης 2011
1. Με το DC100 να έχει αυτοφερώμενο, μένουν μόνο το Wrangler και το Jimny με ξεχωριστά! Και βέβαια τα Icons!!!
2. Μην ξεχνάτε ότι τα αγροτικά έχουν ξεχωριστό σασί και θα έχουν για πολλά χρόνια ακόμη!
3. Μέσα στα 6 χρόνια που πέρασαν "χάσαμε" πολλά με ξεχωριστό σασί... Και μόνο η απαρίθμηση θα μας στενοχωρούσε. Τα "καθαρόαιμα" γίνονται όλο και λιγότερα.

Δεν είναι δικό μου, αλλά με εκφράζει ΑΠΟΛΥΤΑ.

“Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…

Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ώς το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…”

Mario de Andrade (1893–1945), Βραζιλιάνος ποιητής