Rally Albania 2011

Rally Albania 2011

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Είναι ανοιχτό στις μοτοσικλέτες, τα ATVs και τα αυτοκίνητα
Έξι ημέρες του ανταγωνισμού ενάντια σε μια απαιτητική σειρά ειδικών,
το ρολόι και τους ανταγωνιστές.

Είναι ένα Rally Raid ανοικτό σε ερασιτέχνες που είναι
τουλάχιστον 18 ετών και έχουν άδεια οδήγησης στην κατηγορία που θέλουν να συμμετέχουν.

Όλα τα οχήματα
ανάγκη να έχουν άδειας στη χώρα όπου έχουν εκδοθεί οι πινακίδες και να είναι ασφαλισμένα τουλάχιστον μέχρι 13 Ιουνίου, 2011. Τα οχήματα και οι συμμετέχοντες είναι υποχρεωμένοι να διαθέτουν τον ελάχιστο εξοπλισμό ασφάλειας που αναφέρεται στον κανονισμό.

Η διαδρομή
περιγράφεται με road book. Το road book για τα αυτοκίνητα θα είναι μεγέθους A5. Για τις μοτοσικλέτες και τα ATVs με μορφή ρολό (πλάτους 145 χιλ.).

Συμμετέχοντες
Ελάχιστος αριθμός συμμετεχόντων είναι 40 μοτοσικλέτες/ATVs/αυτοκίνητα συνολικά.
Μέγιστος ο αριθμός είναι 110 μοτοσικλέτες, 20 ATVs και 30 αυτοκίνητα.

Εγγραφές
είναι ανοικτές από 2 Οκτωβρίου, 2010 μέχρι 10 Μαΐου 2011

Πρόγραμμα
Ημέρα 1-2, 3 έως 4 Ιουνίου, (Παρασκευή - Σάββατο),
σε Parc Ferme στο κέντρο των Τιράνων, έλεγχος εξακρίβωσης και πάρτι στον κήπο του ξενοδοχείου Rogner.

Ημέρα 3, 5 Ιουνίου, (η Κυριακή, Τίρανα)
η Superspecial κοντά στα Τίρανα. Θα έχει μήκος 12 χλμ, θα κανονίσει τη σειρά εκκίνησης και θα προστεθεί στο συνολικό χρόνο.

Ημέρα 4, 6 Ιουνίου, (Δευτέρα, Τίρανα-Tropoja)
Στάδιο ένα, πάνω στα βουνα της βορειοανατολικής Αλβανίας. Αμμοχάλικο, pave και δασικές διαδρομές. Σε μερικά σημεία η διαδρομή θα ανέβει στα 2000 m υψόμετρο. Η ναυσιπλοΐα θα είναι σχετικά εύκολη.

Ημέρα 5, 7 Ιουνίου, (Τρίτη, Tropoja-Tropoja)
Στάδιο δύο, κυκλική διαδρομής, δύσκολη και τεχνική σε ένα πανοραμικό σημείο.

Ημέρα 6, 8 Ιουνίου, (Τετάρτη, Tropoja-Vlora)
Στάδιο τρία, το πιο μεγάλο του αγώνα. Η πλοήγηση και η αντοχή θα παίξουν το σπουδαιότερο ρόλο. Ανεβαίνει στο Βορρά, από τα ογκώδη βουνά μέχρι τους λασπώδεις και ολισθηρούς λόφους και φτάνει στη νότια Αλβανία για να τελειώσει στην παραλία του Ιονίου στην πόλη Vlora.

Ημέρα 7, 9 Ιουνίου, (Πέμπτη, Vlora-Vlora)
Στάδιο τέσσερα, μία κυκλική διαδρομή κατά μήκος της χερσονήσου Karaburun στην άμμο της παραλίας.

Ημέρα 8, 10 Ιουνίου, (Παρασκευή, Vlora-Τίρανα)
Στάδιο πέντε, επιστροφή στα Τίρανα, με ένα δύσκολο σε πλοήγηση κομμάτι μέσω των λιμνοθαλασσών, των ποταμών και μερικών διαδρομών της κεντρικής Αλβανίας.

Ημέρα 9, 11 Ιουνίου, (Σάββατο, Τίρανα-Τίρανα)
Στάδιο έξι, είναι το τελευταίο ουσιαστικά κομμάτι στους λόφους και λάσπες γύρω από τα Τίρανα, όπου η βροχή μπορεί να κάνει πολύ δύσκολο το πέρασμα. Στενές πορείες, παλαιά χωριά, αόρατες κοίτες ποταμού, λάσπη και σκόνη, συνθέτουν το τοπίο.

Στο τέρμα,
μετά από σχεδόν 1500 χλμ αγώνα, περισσότερα από 900 χλμ ειδικών διαδρομών, η απονομή θα γίνει στο κέντρο των Τιράνων το Σάββατο το βράδυ.

Ζησαμε αυτον τον ωραιο αγωνα για αλλη μια φορα απο κοντα. Ενας αγωνιζομενος με πολυετη εμπειρια στα ραλλυ και με συμμετοχες σε Ντακαρ ειπε πως καπως ετσι ηταν τα πρωτα Ντακαρ. Αγονη γη, πολυ δυσκολο τερραιν, να αμφιβαλεις αν η αντοχη των μηχανικων μερων συν τις δικες σου θα τα καταφερουν μετα απο τοσα χιλιομετρα. Και φυσικα να παραμονευει ο κινδυνος του σοβαρου ατυχηματος ανα πασα ωρα και στιγμη. Ηταν τρομερα!!!!
Ελπιζω του χρονου να ειμαστε περισσοτεροι αγωνιζομενοι απο Ελλαδα!!!

Και καλύτερα αποτελέσματα για εσάς! Να σταματήσουν οι ατυχίες επιτέλους...

Γιάννης Αθανασίου έγραψε:

Και καλύτερα αποτελέσματα για εσάς! Να σταματήσουν οι ατυχίες επιτέλους...

Δεν θεωρω τοσο ατυχο τον ευαυτο μου γιατι ειμαστε καλα χωρις μια γρατζουνια απο τουμπα στο γκρεμο. Ηταν μεσα στην περιπετεια και αυτο, οταν το αυτοκινητο βγηκε απο τον γκρεμο κατα τις 3 το μεσημερι, Φτασαμε στις 9 το βραδυ στην Αυλωνα,ολοι να εχουν φοβηθει γιατι ηξεραν οτι τρεχαμε χωρις roll cage, εμεις να ειμαστε στην τρελη χαρα,και την επομενη μερα σε 30 ωρες το αυτοκινητο να ειναι ετοιμο, να παιρνει εκκινηση στην ειδικη του Σαββατου και τον Μελετη με την Μαρια να ασημωνουν το καινουργιο κουβουκλιο.
Και ολους να λενε οτι αυτοι οι Ελληνες ειναι τρελοι!!!!
Το ολο θεμα ειναι οτι πηγαμε με ενα καινουργιο αυτοκινητο που δεν το ειχα ξαναοδηγησει η δοκιμασει και για οσο τρεξαμε τις 3 πρωτες ειδικες και την ειδικη του Σαββατου ειχαμε καλους χρονους.Ειμασταν πρωτοι στην κατηγορια μας με μεγαλη διαφορα απο τον δευτερο και με καλη καταταξη στην γενικη. Το αυτοκινητο ευτυχως αποδειχθει ασπαστο. Το μονο που μενει για να δουμε τι θα παθει συμφωνα με τον συνοδηγο ειναι να του βαλουμε φωτια.

E, καλούς τερματισμούς τότε...

Και... μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι!!! Συνολικά...

Γιάννης Αθανασίου έγραψε:

E, καλούς τερματισμούς τότε...

Και... μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι!!! Συνολικά...

Ευχαριστουμε!!!

JOHNVOR έγραψε:

γιατι ηξεραν οτι τρεχαμε χωρις roll cage,

Μηπως αυτο να....... αλλαξει????

fokion έγραψε:

JOHNVOR έγραψε:

γιατι ηξεραν οτι τρεχαμε χωρις roll cage,

Μηπως αυτο να....... αλλαξει????

βεβαιως και θα αλλαξει. Το θεμα ειναι αν θα προλαβει να αλλαξει μεχρι το Νοεμβρη να μπορεσουμε να τρεξουμε στον 24ωρο.
Μαθαμε πολλα πραγματα απο πρωτο χερι σε αυτον τον αγωνα, αλλα σαν γνησιοι Ελληνες επρεπε να τα παθουμε για να μαθουμε.
Πχ βλεπαμε τα Ιταλικα πατζερο που ειχαν δικτυ στο παραθυρο και αναρωτιομουν σε τι χρησιμευει, οταν κατα την διαρκεια της τουμπας, μια μεγαλη πετρα εσπασε το παραθυρο του συνοδηγου και καθως περιστραφηκε το αμαξι εξεσφεντονιστηκε στο κεφαλι μου. Ευτυχως που φοραγα κρανος γιατι αν δεν φοραγα θα ημουν στον τοπο!!!
Καταλαβαμε γιατι βαζουν λασπωτηρες μπροστα απο τους πισω τροχους, οταν απο τον πυροβολισμο απο τα χαλικια μας σκιστικαν οι πισω φουσκες των αμορτισερ και θυμηθηκαμε τον Δημητρη Καπραλο οταν σε σεμιναριο που μας εκανε στην Καλαματα ελεγε παντα το συρματοσχοινο του εργατη με γαντια, οταν ενα ξεφτι μου χαρακωσε την παλαμη λες και ηταν γυαλι.

Προλαβαινει ανετα.. Αν το "ξεκινησετε" απο τωρα...

είπα να σας περιγραψω πως περασαμε για να νιωσετε λιγο το κλιμα αυτου του υπεροχου R.R. Μην αναζητησετε ονοματα, αποτελεσματα κτλ. δεν ειμαι καλος σε αυτα ουτε δινω και την τρελη σημασια. Σημασια εχει οτι βλεπω πως ολα τα προβληματα που ειχα, οτι ηταν απο την μη σωστη προετοιμασια του αυτοκινητου, πραγμα το οποιο θα αλλαξει. Θα σας περιγραψω οσο πιο αναλυτικα μπορω το κλιμα, που επικρατουσε, το πως νιωθαμε, πως αγωνιουσαμε αλλα και την ευγνωμωσυνη που νιωθουμε για καποιους ανθρωπους σε αυτη την χωρα που οταν μας βλεπουν, σκοτωνονται να μας εξυπηρετησουν.
Πληρωμα 350 Ι.Βορριας-Ν.Τομαρας Nissan Patrol GQ Y60


RALLY ALBANIA 2011





Φέτος η ιστορία μας ξεκινά τον Οκτώβριο του 2010 όταν ο Εντβιν με ενημέρωσε πως άνοιξαν οι συμμετοχές για το rally albania 2011 όπου και δήλωσα συμμετοχή αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά και το κυριότερο χωρίς να ξέρω με τι αμάξι αλλά και συνοδηγό. Μέσα στις χριστουγεννιάτικες γιορτές μου παρουσιάστηκε μια ευκαιρία για αγορά ενός Patrol Υ60 από οδδυ, 4,2 με καρμπιρατέρ , δίπορτο με high roof, χωρίς υδραυλικό τιμόνι, με μόνο πρόβλημα ένα σπασμένο μπροστινό διαφορικό και δεν κρατήθηκα. Πάντα μου άρεσε αυτό το αυτοκίνητο και σκέφτηκα ότι ένα τέτοιο αυτοκίνητο είναι πολύ σκληρό και θα καταφέρει να αντέξει το rally που θέλω να συμμετέχω.
Μπαίνουμε στον Απρίλη και ξεκινάει το ψάξιμο ,για το διαφορικό που μου λείπει, για συνοδηγό, καθώς και για την πιο κατάλληλη ανάρτηση για αυτό το αυτοκίνητο. Ξεκινώντας από το πρώτο έψαχνα σε διάφορους μαντριέριδες και ή ήταν πολύ ακριβά ή δεν θα ξέραν την ακριβώς σχέση του διαφορικού. Την λύση την έδωσε ο φίλος Frisku από την Αλβανία τον οποίο τον γνώρισα το 2009 που συμμετείχα και κρατήσαμε επαφή. Έψαξε λοιπόν και μου βρήκε έναν άξονα σε καλή κατάσταση οπότε και θα τον κρατήσει και όταν ανεβώ για τον αγώνα θα τον περάσουμε στο δικό μου αυτοκίνητο. Από συνοδηγό βρήκα ένα φίλο που ήθελε πολύ να έρθει να ζήσει τον αγώνα από κοντά χωρίς βέβαια καμία πρωτύτερη εμπειρία σε αγώνες του είδους.
Η τύχη βεβαία το ξανάφερε και ξανά βρέθηκα με έναν πολύ καλό μου φίλο τον Πέτρο Σίουτη. Είχαμε ξεκινήσει μαζί τους αγώνες στα 4χ4 ,εγώ ως συνοδηγός του σε 24ωρο του Γ.Αθανασίου και κολλήσαμε το μικρόβιο. Όμως η απόσταση και οι διάφορες συγκυρίες το έφεραν να ψιλό χαθούμε. Αλλά μια και ξαναβρεθήκαμε δεν ξανακάνουμε το ίδιο λάθος.
Ο Πέτρος λοιπόν έχει μια εμμονή με την προετοιμασία του αυτοκίνητου σε τέτοιο επίπεδο που πολλές φορές με αφήνει άναυδο. Βέβαια αυτό έχει συντελέσει στις επιτυχίες του στους αγώνες αντοχής όπου η προετοιμασία και η σωστή συντήρηση του αυτοκινήτου θα μπορέσει να σε κρατήσει στον αγώνα για να καταφέρεις ένα αξιόλογο αποτέλεσμα.
Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά και συζητούσαμε πολλά για το στήσιμο του αυτοκινήτου αλλά και την διάσταση των ελαστικών που πρέπει να χρησιμοποιούνται. Γενίκα προτιμώ τα μαλακα σεταρίσματα των αναρτήσεων όταν αφορά εδάφη σκληρά και με φυτευτή πέτρα καθώς και των ψηλών σε προφίλ ελαστικών αλλά των λεπτών σε πλάτος πελμάτων. Το αποτέλεσμα είναι η επιλογή μιας hotbits για ανάρτηση που είναι ρυθμιζόμενη,old man emu ελατηρίων και αμορτισέρ τιμονιού, 215/85/16 ελαστικών malatesta, sabelt μπακετάκι ομολογκέ για να μας χωράει και ζώνες 4 σημείων φαρδιές επίσης ομολογκέ.
Βέβαια επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και ήθελα να κρατήσω το budget χαμηλά, δεν πήγα σε ομολογκέ κράνη, ενδοεπικοινωνίες και αγωνιστικές στολές. Όπως επίσης δεν έβαλα roll cage εξαντλώντας τους κανονισμούς της κατηγορίας που θα συμμετείχα.
Πλέον φτάσαμε στο Μάιο και τρέχω να μαζέψω το αυτοκίνητο αλλά και να καταφέρω να οδηγήσω το αυτοκίνητο για να μπορέσω να σεττάρω την ανάρτηση αλλά και να μάθω όσο μπορώ το αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο ήταν σε ένα φίλο μηχανικό ο οποίος από το φόρτο εργασίας που είχε, δεν είχε κάνει τίποτα στο αμάξι.
Έχει φτάσει τελευταία εβδομάδα πριν τον αγώνα και εγώ πάω να τρελαθώ. Ο συνοδηγός αποφασίζει ότι δεν θα έρθει τελικά. Ευτυχώς ο φίλος Νίκος Τομαράς είναι εύκαιρος. Αλλά και αυτός εντελώς πρωτάρης και χωρίς να ξέρει τι σημαίνει αγώνας. Νομίζει ότι θα είναι κάτι σαν εκδρομή, με χρόνο για shoping το πρωί και αμέτρητα ποτάκια το βράδυ. Το τρέξιμο συνεχίζεται με το αυτοκίνητο. Βάζουμε την ανάρτηση, φτιάχνουμε βάσεις για τα καθίσματα πάνω στις εργοστασιακές, και ο μερφυ με τους τρελό νομούς για την γκαντεμιά παρών. Το ένα πρόβλημα πίσω από το άλλο. Παράγγειλα αισθητήρα για το τερρα τριπ για αμάξι με ντίζα όπως πίστευα ότι έχει το αμάξι. Τελικά το αμάξι είχε ηλεκτρονικό κοντέρ και ο αντιπρόσωπος μου έστειλε νέο αισθητήρα την τετάρτη. Τα λάστιχα έφτασαν την πέμπτη και δυστυχώς το τερρατριπ που θα μου δάνειζε ένας φίλος αποφάσισε να μην λειτουργήσει ποτέ!!!! Τώρα??? Την λύση την ξανά έδωσε ο Πέτρος που ενώ έτρεχε να πάει στο νοσοκομείο στο οποίο νοσηλευόταν η μητέρα του, γύρισε και μου έστειλε το δικό του. Τι να πεις γι' αυτό το παιδί;
Πέμπτη βράδυ βρίσκουμε με τον αδερφό μου που είναι ηλεκτρονικός το καλώδιο του παλμού στο κοντέρ, συνδέω το τερρατριπ και το σπλιτεράκι που μου είχε δοθεί για αισθητήρας, σύμφωνα με τις συμβουλές ξανά του Πέτρου και ευτυχώς όλα ήταν καλά. Το τερρα τριπ έγραφε χιλιόμετρα κανονικά, απλά γύριζε πολύ γρήγορα. Λέω θα είναι επειδή είναι σεταρισμένο με τους παλμούς από Jimny και έτσι μου έλειπε μονό το σετάρισμα το οποίο θα το έκανα στην Αλβανία στην μετρημένη απόσταση που δίνει ο διοργανωτής.
Έμεινε το θέμα με ζάντες και που θα βάλω τις ρεζέρβες στο αμάξι. Αγόρασα κάποιες σιδερένιες 16 από παλιό king cab που μου έχουν πει ότι κάνουν. Ζαντάρω λάστιχα την Παρασκευή και πάω το αυτοκίνητο να βάλω τις ζάντες όταν 2 η ώρα το μεσημέρι βλέπω ότι δεν κάνουν οι ζάντες στο μουαγιε του patrol. Είναι στενότερες οι τρύπες και θέλουν τόρνο. Σύμφωνα με τα μέτρα του λάστιχά μόνο οι δυο μπροστά δεν κάνουν. Οπότε ξεζαντάρω και πάω σε τόρνο 3 το μεσημέρι. Ευτυχώς την λύση την έδωσε ξανά ο αδερφός μου και τελείωσα τις ζάντες και τα υπόλοιπα μαζέματα κατά τις 4.30. Ώρα για ξεκούραση δεν υπάρχει γιατί λόγω επαγγέλματος τον Μάιο είμαστε πνιγμένοι. 6 ώρα στο γραφείο στέλνοντας το patrol ξανά στον λαστιχά για ζαντάρισμα. Όμως όταν βάλανε τις ζάντες είδαν ότι δεν κάνανε και οι πίσω και έπρεπε να τορναριστούν και αυτές. Εγώ πάω να εκραγώ. Τελικά βάλαμε μια ζάντα από παλιό Mitsubishi και την ρεζέρβα του patrol που έκανε ούτως η άλλως και τις άλλες δυο θα τις φτιάξω στην Αλβανία με τους φίλους μου. Τοποθετώ ένα πάτωμα ξύλινο πάνω από το πάτωμα του patrol και επάνω εκεί βιδώνω 2 σιδεροκατασκεύες σε σχήμα γωνίας για να βάλω εκεί τις ρεζέρβες και να τις σφίξω με ιμάντες και στην μέση βάζω ένα κουτί επίσης ξύλινο για τα εργαλεία.
Κατά τις 11 που τελειώσαμε το φόρτωμα των πραγμάτων, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας. Βέβαια να κάνεις 12 ώρες ταξίδι με 3 ώρες ύπνο τις τελευταίες 3 μέρες είναι ένα θέμα από μόνο του.
Αποφασίζουμε να πάμε από Κρυσταλλοπηγή για να είμαστε πιο κοντά στα Τίρανα. Περάσαμε κατά τις 8 το πρωί τα σύνορα και βουρ για τα Τίρανα όπου είχα να περάσω τον άξονα και να είμαστε το βράδυ έτοιμοι για τον τεχνικό έλεγχο. Κάπου μπερδευτήκαμε και αντί να πάμε από τον καινούργιο δρόμο πήγαμε από έναν επαρχιακό και τρελαθήκαμε στο στροφιλίκι. Κατά τις 12.30 φτάνουμε Τίρανα και βουρ στο συνεργείο του Frisku για τον άξονα.
Φτάνουμε εκεί και να σου τα πειράγματα αλλά και η περιέργεια για το αυτοκίνητο. Το κοίταγαν από δω το κοίταγαν από κει ανοίγουν το καπό και κοίταγαν την μηχανή. Τα patrol στην Αλβανία είναι όλα πετρέλαιο οπότε τους έκανε εντύπωση το μέγεθος της μηχανής αλλά και η έλλειψη snorkel. Βέβαια η μεγαλύτερη εντύπωση τους ήταν η έλλειψη από σωληνάκια (roll cage) γιατί οι τούμπες στο Αλβανικό έδαφος ήταν σύνηθες φαινόμενο. Η συνέχεια διαδραματίστηκε με καφέδες με ποτάκια και γέλιο. Βέβαια η ώρα πέρναγε και δεν βλέπω τον άξονα.
Κατά τις 4 πήγαμε να τον πάρουμε με το φορτηγό το Gerj το οποίο έχει και γερανό. Η έκπληξη μας ήταν όταν είδαμε ότι η μάντρα ήταν περίπου 60 χλμ μακρυά. Ο Νίκος έπαθε πλάκα από την φιλικότητα αλλά και την αγγαρεία που πέρναγαν για να μας εξυπηρετήσουν. Όταν φτάνουμε βλέπουμε ένα σασί από patrol το οποίο επάνω είχε όλα τα μηχανικά μέρη. Όμως ήταν πετρέλαιο και φοβόμουν μην έχω διαφορά στις σχέσεις του μπροστινού άξονα με του πίσω. Η λύση; Πήρα και τον πίσω. Ήταν 2 πολύ ωραίοι άξονες με τον πίσω να φέρει δισκόφρενα αντί για ταμπουρά που είχε ο δικός μου καθώς και μπλόκε διαφορικό.
Παίρνουμε λοιπόν και τους δυο και βουρ να βρούμε συνεργείο 7 το απόγευμα. Στην Αλβανία γίνονται όλα με φίλους. Αν είσαι φίλος τους, ανοίγουν όλες οι πόρτες και είναι τόσο φιλικοί που σε κατασκλαβώνουν. Βέβαια δεν θες να μάθεις τι γίνεται αν είσαι εχθρός τους!!!!
Αφήνουμε το αυτοκίνητο στο συνεργείο το οποίο το είχε ένας τύπος που με θυμόταν και αυτός από το 2009, και πάμε να πάρουμε τακάκια για τις πίσω δάγκανες αλλά και να πιούμε ένα καφεδάκι μέχρι να ετοιμαστεί το αυτοκίνητο. Καθόμαστε καμιά ωρίτσα και ξανάπαμε στο αυτοκίνητο για να διαπιστώσουμε ότι το ημιαξόνιο του αυτοκίνητου μου που πάει από το βοηθητικό στον μπροστινό άξονα δεν ταιριάζει και πρέπει να ξανά πάμε στο μαντριέρη να πάρουμε το δικό του. Μπαίνουμε στο Liana του Frisku και πάμε κομμάτια να προλάβουμε τον τύπο να μην φύγει. Φτάνουμε αλλά δεν τον προλάβαμε, οπότε τηλεφωνάκι και ο τύπος όλο προθυμία γύρισε πίσω να μας δώσει το ημιαξόνιο που μας έλειπε. Ξανά πίσω στο συνεργείο να τελειώσουμε το αυτοκίνητο. Καθώς βάζουμε τα τακάκια παρατηρώ ότι ο ένας πίσω δίσκος ήταν κατά πολύ φαγωμένος σε σχέση με τον άλλο αλλά τέτοια ώρα δεν είπα τίποτα.
Κατά τις 10 το αμάξι ήταν έτοιμο. Βέβαια έπρεπε να είμαστε 8.30 στο Rogner που γινόταν ένα πάρτι προς τιμή των αγωνιζόμενων. Παίρνουμε τηλέφωνο τον Εντβιν και τον ενημερώνουμε ότι σε λίγο θα είμαστε εκεί. Βέβαια μέσα στην φάση του χαβαλέ ο Gerj επιμένει να δοκιμάσει το αμάξι αν εμπλέκεται ο μπροστινός άξονας στο 4χ4. Απέναντι από το συνεργείο υπάρχει ένα χωράφι. Οπότε πάει χαρωπά χαρωπά να μπει εκεί. Ανεβαίνει ένα ανάχωμα και το αυτοκίνητο ψιλοκολάει. Πάμε εκεί και βλέπουμε ότι λίγο αν είχε περάσει, θα το είχε ρίξει σε ένα σκάψιμο 3 μέτρων. Τον σπρώχνουμε λίγο και βγαίνει όπου θέλοντας να συνεχίσει το τεστ σε μια άλλη αυλάκια καταφέρνει να ακινητοποίηση το αυτοκίνητο αφού βρήκε το σασί κάτω και οι διαγώνιοι τροχοί κάναν διαφορικό. Ξανά ευτυχώς ,γιατί διαπιστώσαμε ότι ο μπροστά τρόχος που σπινιάριζε ήταν πάνω από ένα αυλάκι με νερό στο οποίο αν έμπαινε το αμάξι σίγουρα θα πνιγόταν. Βεβαία το γέλια έδιναν και έπαιρναν και φυσικά τους ρώτησα το απλό, δεν μπορούσαμε να το δούμε όπως ήταν επάνω στο ανυψωτικό? Η απάντηση βεβαία ήταν ότι μπορούσαμε άλλα είναι καλύτερα στο χωράφι. Δεν είπαμε τίποτα άπλα γελάγαμε και εμείς.
11 ώρα λοιπόν ψάχναμε αυτοκίνητο να μας τραβήξει οπού η λύση πάλι δόθηκε από φίλο με ένα pajero που ήταν κοντά. Ήρθε μας τράβηξε και βουρ για ξενοδοχείο με τα παπούτσια μας μέσα στην λάσπη λες και κατεβήκαμε από ειδική.
Ήρθε λοιπόν ο Τανι (νέο μέλος της ομάδας του Εντβιν) να μας πάρει και να μας πάει στο ξενοδοχείο μας γιατί δεν είχαν δωμάτιο στο Rogner και βρήκαμε εκεί κοντά. Το ξενοδοχείο έμοιαζε λες και ήταν για ζευγαράκια και ο Νίκος δεν έχασε την ευκαιρία να πειράξει το Τανι για αυτό. Βεβαία ο Τανι είναι πολύ αγαθός και αθώος τύπος και νόμιζε ότι δεν μας άρεσε το ξενοδοχείο και άρχισε να απολογείται. Τον σταμάτησα λοιπόν και του εξήγησα ότι με την κούραση που είχα και σε παγκάκι να με έβαζε θα ήμουν ικανοποιημένος. Τον καληνύχτισα λοιπόν και πήγαμε να τακτοποιηθούμε. Το γέλιο ήταν ότι το δωμάτιο είχε διπλό κρεββάτι και τα πειράγματα από τον Νίκο έδιναν και έπαιρναν για το πως θα περάσουμε την νύχτα. Μια μεγάλη μέρα είχε φτάσει στο τέλος της.

KYΡΙΑΚΗ 5/6

Σήμερα η μέρα κινείται χαλαρά. Κατά τις 10 έχει την εκκίνηση του αγώνα από την κεντρική πλατεία των Τιράνων. Πάμε στο σημείο εκκίνησης αφού πάμε να π λύνουμε λίγο το patrol να φύγουν οι χτεσινές λάσπες. Πάμε λοιπόν στην εκκίνηση του αγώνα όπου έχει μαζευτεί πλήθος κόσμου να παρακολουθήσουν την τελετή έναρξης.
Ξανά βλέπουμε τα αυτοκίνητα που θα τρέξουν και παθαίνουμε ένα σοκ. Εκτός το Pajero του Florian Voco που είναι κατηγορία Τ1 με ότι συνεπάγεται αυτό, είναι 2 pajero evolution, 2 ιταλικά pajero προηγούμενης γενιάς αλλά εξίσου φτιαγμένα, ένα κομμένο trouper πάλι Τ1 το οποίο έμοιαζε πολύ με το d-max που έτρεχε στο balkan φέτος κτλ. Βέβαια ψυχή του αγώνα ο Ben Meqemeza για τον οποίο ότι και να πω είναι λίγο και μόνο όσοι τον έχουν γνωρίσει, μπορούν να καταλάβουν για τι άτομο μιλάμε. Οι αγκαλιές, οι χαιρετούρες και τα γέλια είχαν ξεκινήσει. Ξαναβρίσκουμε φίλους από παλιά και κάνουμε τις προβλέψεις τις φετινές.
Πάμε να πάρουμε και τα αυτοκόλλητα μας γιατί εχθές που τα πήραν όλοι δεν ήμασταν εκεί. Ψάχνουμε με τον Εντβιν το νούμερο που είχα το 2009, γιατί διατηρείς για 5 χρόνια το ίδιο. Το νούμερο άφαντο, οπότε ζητά από τον Νίκο να διαλέξει ένα άλλο, ο οποίος διάλεξε το 350. Ζητώ και τα αυτοκόλλητα των διαφόρων σπονσορων του αγώνα και προς έκπληξη μου δεν είχαν κανένα. Στεναχωρήθηκα λοιπόν γιατί κατάλαβα ότι, ότι έχει στηθεί είναι μόνο με τις δυνάμεις της οργάνωσης.
Τέλος πάντων ξανά στο αμάξι να βάλουμε τα νούμερα μας και ρωτώ τον Εντβιν που υπάρχει η μετρημένη απόσταση να σεττάρω το τερρα τριπ. Μου λέει ότι έχουν φτιάξει ένα τύπου road book, το οποίο το έχει ο Florian Voco και έχουν φτιάξει 5-6 τουλίπες οι οποίες είναι ένα χιλιόμετρο και βάση αυτού, σετταρεις το τερρα τριπ.
Σε λίγο εμφανίζεται και ο Florian και αφού χαιρετηθήκαμε, του ζήτησα το road book να σεταρουμε το τερρα τριπ. Μάλιστα τον πήρα και μαζί μου με το patrol για να είμαι σίγουρος. Αφού είδα την διαδρομή, σημείωσα τον αριθμό των παλμών που κατέγραψε το όργανο μας και γύρισα στην εκκίνηση να αφήσω τον Florian και να ξαναελεγξουμε το terra trip. Μάταιος κόπος. Να μην δείχνει σωστά με τίποτα. Έχω βάλει το νούμερο των παλμών στο 9999 που είναι το μέγιστο αλλά αυτό ακόμα γύριζε πολύ γρήγορα. Για να καταλάβετε τι εννοώ, αντί να δείχνει 00,10 τα εκατό μέτρα, παρά τους παλμούς που έβαζα έδειχνε 00,40 πχ.
Θυμήθηκα ότι το σπλιτερακι που έχει ο αισθητηρας που μας έδωσε ο αντιπρόσωπος έχει κάτι σαν ρύθμιση. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και πειράζω την ρύθμιση του, οπού το terra trip αποφασίζει να σβήσει. Τώρα;;; Η ώρα της εκκίνησης πλησιάζει και εμείς παλεύουμε με το terra trip.
-Λες να κάηκε η ασφάλεια στην πλεξούδα; λέω στο Νίκο
-Λύσε να δούμε, απαντά.
Όντως είχε καεί. Τώρα;
-Ξέρεις τι μπορεί να κάνει ο jack Norris με ένα συνδετήρα; μου λέει ο Νίκος βγάζοντας το συνδετήρα από το chip της χρονομέτρησης,-Τα πάντα, απαντά μόνος του και γελά.
Βάζουμε το συνδετήρα αντί της ασφάλειας μέσα στην πλεξούδα και το terra trip ξαναζωντανεύει. Πέτρο αν καεί, λέω μέσα μου θα σου πάρω καινούργιο αλλά τέτοια ώρα τι να κάνω.
Η ώρα πλησιάζει, οι πρώτες μηχανές έχουν ξεκινήσει και εμείς να κάνουμε πάνω κάτω τον δρόμο μπροστά από την εκκίνηση. Βέβαια μαζί με την αγωνία μας έχουμε παρούσα την αστυνομία η οποία μας παραχωρεί συνεχεία προτεραιότητα. Με λίγα λόγια δεν έχω ξαναπεράσει τόσο κόκκινο φανάρι στην ζωή μου.
Η αγωνία στο ζενίθ όταν ο Νίκος ρίχνει την ιδέα.
-Θα το βάλω να δείχνει ακόμα πιο γρήγορα.
-Δηλαδή; ρωτώ
-Αντί για 00,10 που είναι τα 100 μέτρα θα το βάλω να δείχνει 01,00.
Αυτό έναν συνηθισμένο συνοδηγό αγώνων θα τον προβλημάτιζε αλλά το Νίκο που δεν έχει πρότερη εμπειρία δεν τον πείραζε καθόλου. Ευτυχώς το κόλπο δούλεψε και πήγαμε γρήγορα γρήγορα στην εκκίνηση.
Ανεβαίνουμε στην ράμπα που είχε στηθεί, ακούμε το hello |Greece και το go της Τζουλιας και φεύγουμε. Ίσως να κάναμε την πιο θεαματική έξοδο από την ράμπα αφού μετά την προτροπή του συνοδηγού γέμισα μια δευτέρα μέχρι την έξοδο από τη ράμπα και βγήκαμε με άλμα στον δρόμο...
Ακολουθούμε μια απλή διαδρομή από άσφαλτο σε κομβόι με τα άλλα αυτοκίνητα για να πάμε στο σημείο που θα γίνει ο πρόλογος. Η αστυνομία παντού παρούσα να μας διευκολύνει παντού. Εγώ ενώ ακολουθώ τα άλλα αυτοκίνητα ζήτω από τον Νίκο να πλοηγεί κανονικά λες και είμαστε μόνοι, για να προπονηθεί αλλά και να δοκιμάσουμε το terra trip. Ευτυχώς και οι δυο πάνε καλά και φτάνουμε σε μια μεγάλη παραλία στην οποία θα γινόταν ο πρόλογος.
Βέβαια καθώς κατεβαίναμε στην παράλια περάσαμε από χωματόδρομο που είχε φυτευτή πετρά και το αυτοκίνητο μου φαινόταν αρκετά σκληρό από θέμα ανάρτησης. Αποφασίζω να μαλακώσω την ανάρτηση και να κατεβάσω την πίεση στα λάστιχα. Βέβαια δεν είχα κάποιο οργανάκι πίεσης και έτσι το έκανα στο περίπου.
Κάποιο θέμα υπήρχε με τους λουόμενους που ήδη υπήρχαν εκεί και έτσι στήθηκε πολύ πρόχειρα μια μικρή διαδρομή μέσα στην άμμο. Χρόνος υπήρχε και έτσι κολατσίσαμε σε ένα μαγαζάκι που υπήρχε εκεί και βλέπαμε τις μηχανές που έκαναν την διαδρομή. Έφτασε η σειρά μας να ξεκινήσουμε κάποια στιγμή, ο Νίκος βάζει τέρμα μουσική (Ήθελε από το Θηρίο, γουστάρω τα κορίτσια) και πάμε. Καθώς είμαστε μες στην διαδρομή ένα ιταλικό σαμουράι έχει κάποια μηχανικά προβληματάκια και καθώς πάμε να περάσουμε, ξεκινά και μας κόβει αρκετά, μέχρι να αποκτήσει ταχύτητα.
Τέλος πάντων τελειώσαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Το πρόγραμμα είχε επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και φαγητό.
Το αυτοκίνητο οδηγικά, ακόμα δεν μου άρεσε. Το έβρισκα πολύ υποστροφικό και ακόμα σκληρό. Αναρωτιόμουν μήπως μου φαινόταν, επειδή δεν είχα ξανά οδηγήσει αυτοκίνητο με μπρος πίσω άξονες και ίσως απλά έτσι να είναι όλα και να υστερούν σε σχέση με τα αυτοκίνητα με ψαλίδια.
Εκκρεμούσε το θέμα με τις ρεζέρβες μας όμως. Τηλεφωνιόμαστε με τον Frisku για να μας βρει τόρνο αλλά τζίφος.
Αποφασίζω να πάρω τον Florian να μου δώσει καμιά παλιά σιδερένια από mitsubishi που έχει μεγαλύτερη τρυπά στο μουαγιε. Πάμε από το συνεργείο του όπου εκεί ήταν ο αδερφός του και ψιλομάζευε το Landcruser που είχε ετοιμάσει για τον αγώνα. Κάποιοι άλλοι υπάλληλοι έκαναν κάποιες ρυθμίσεις στο pajero του Florian και γενικά είχε ζωή το συνεργείο για Κυριακή απόγευμα. Βλέπω τον Dorian να έχει λύσει το διαφορικό του patrol του και κάτι να κάνει. Τον ρωτώ και μου λέει ότι κάνει μια τελευταία ρύθμιση. Αλλάζει βαλβολίνες, λαδάκια και γενικά μαζεύει το αυτοκίνητο του.
Ψάχνουμε για ζάντες αλλά τίποτα. Είχε μόνο σετ με τετράδες και δεν ήθελα να χαλάσω έτοιμη τετράδα. Τώρα; Επάνω στην κουβέντα ανέφερα και το σκηνικό με την ασφάλεια του τερρα τριπ και αμέσως μου έφεραν τα παιδιά 2 ασφάλειες να πετάξουμε το συνδετήρα αλλά και να έχουμε μια εφεδρική. Ρίχνουν τα παιδιά μια μάτια στο αυτοκίνητο μας και βλέπουν την κατασκευή για τις ρεζέρβες και τους ιμάντες που είχα και αποφάσισαν ότι είναι λεπτοί και δεν θα αντέξουν.
Η λύση ήταν να πάμε στο κοντινότερο Practiker και να πάρουμε 2 που είναι για φορτηγά. Χοντροί και γεροί. Παίρνουμε και ένα σετ νέους υαλοκαθαριστήρες και γυρνάμε στο συνεργείο.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου αποφασίσαμε ότι θέλαμε ένα πιο ελεύθερο καζανάκι για να ακούγεται καλύτερα το μεγάλο μοτέρ μας.
-Εδώ δεν έχει ελεύθερο μου λέει ο Dorian. Έχει τροχό.
Τον κοιτάω γελάμε και βάζει ένα παιδί να κόψει το καζανάκι.
Θα μας φάει η βαβούρα λέμε, αλλά δεν πειράζει.
Έρχεται και ο Gerj και του λέμε ότι ακόμα δεν βρήκαμε ζάντες. Αποφασίζεται εν τάχει ότι να ανοίξουμε με τροχό τις τρύπες των ζαντών. Ομως έπρεπε να πάμε να πάρουμε το road book της άλλης μέρας. Πάμε γρήγορα στο Rogner.
Όλοι περίμεναν να βάλω μπρος να ακούσουν την σωλήνα πλέον που είχα για εξάτμιση.
Βάζω μπρος και άρχισαν τα χαμόγελα. Ακούγεται σαν αμερικάνικο V8, ακούς και το παραμικρό σκάσιμο του κάθε κυλίνδρου.
-Καλό μου φωνάζει ο Dorian.
-Γουστάρω του λέω και φεύγω με μια σπαστή πρώτη να ακούσουμε καλύτερα.
Πάμε γρήγορα για το ξενοδοχείο και στο δρόμο παίζουμε με γκαζιές και να κάνουμε σφήνες με τον Frisku. Καθώς πλησιάζουμε το ξενοδοχείο, βλέπουμε ένα Ιταλικό Patrol να πηγαίνει και αυτό για το rood book.
Τους προσπερνάμε, με τέρμα γκάζι και μπαίνουν αυτόματα στο ρυθμό και αυτοί. Αρχίζουμε και κυνηγιόμαστε αλλά το βενζινοκίνητο μοτέρ μου είναι παντού πιο γρήγορο από το πετρέλαιο το δικό τους. Φτάνουμε στα γραφεία της οργάνωσης, και με το που παρκάρω ήρθαν οι Ιταλοί και με ρώταγαν τι μοτέρ φοράω και τα σχετικά.
-Ψάρωσαν ε;μου λέει ο Νίκος και γελάμε.
Κάπου εκεί μας είδε η Μαρία με τον Μελέτη και μας λένε ότι μας έψαχναν αλλά τους περιγράψαμε το μέχρι τώρα τρέξιμο, οπότε κατάλαβαν.
Η ώρα είχε πάει 12, παίρνουμε road book και γρήγορα στο συνεργείο του Frisku για τις ζάντες.
Κατά τις 1,30 τελειώσαμε ζάντες, δέσαμε με τους νέους ιμάντες τις ζάντες, και φεύγουμε να βάλουμε βενζίνη και να ελέγξω τις πιέσεις στα λάστιχα.
Βρίσκουμε ένα βενζινάδικο ανοικτό που είχε και βενζίνη και αέρα, λίγο δύσκολο στην Αλβανία γιατί δεν έχουν όλα και αποφασίζω να ρίξω και άλλο τις πιέσεις των ελαστικών. Βάζω λοιπόν 29 πίεση σε όλα, φουλάρουμε και γρήγορα ξενοδοχείο για ύπνο.

Ευχομαι οτι απλα λειπει το "συνεχιζεται" στο ποστ ε????
εκπληκτική περιγραφή!!!!!

ευχαριστω για τα καλα λογια. Βεβαιως και συνεχιζεται!!!



ΔΕΥΤΕΡΑ 06/06
TIRANA-TROPOJA


Σήμερα το πρόγραμμα είχε μια διαδρομή 350 χλμ περίπου με δυο ειδικές στο μενού. Κάνουμε μια απλή διαδρομή την οποία έπρεπε να κάνουμε σε 60 λεπτά. Ανεβαίνουμε σβέλτα αλλά ο χρόνος δεν ήταν καθόλου χαλαρός όπως πίστευα. Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος της απλής, ο Νίκος μου διαβάζει μια τουλίπα λάθος και αντί να κάνω αριστερά και να φτάσω στην αρχή της ειδικής συνέχισα ευθεία στον κυρίως δρόμο. Είδα ψηλά το βαν τον γιατρών της οργάνωσης και φαντάστηκα ότι θα έκανε κάποιο κύκλο ο δρόμος πίσω από την κορυφή και θα μας έβγαζε εκεί.
Η απειρία του συνοδηγού μου φάνηκε εκεί στην πίεση, που αντί να με γυρίσει στο επόμενο χιλιόμετρο που δεν του συμφωνούσαν οι τουλίπες, με άφησε να συνεχίσω. Έκανα κάποια 10 χιλιόμετρα όπου παίρνω την απόφαση να γυρίσω. Ο δρόμος είναι στενός, εγώ ανεβάζω ρυθμό αρκετά και ο Νίκος αρχίζει να μην νιώθει και τόσο άνετα...
Φτάνω στο σημείο που έπρεπε να στρίψω, μπαίνω και παίρνω θέση για εκκίνηση με καπέλο κάποιο 15λεπτο. Στεναχωρήθηκα αλλά δεν είπα τίποτα γιατί δεν είχα κάποιο έμπειρο συνοδηγό αλλά ένα παιδί που δεν έχει ξαναπιάσει rood book στα χέρια του, αλλά και δεν έχει ξανά κινηθεί με τέτοιους ρυθμούς σε ορεινό δρόμο. Είπαμε άλλο πράγμα οι βόλτες στα χιόνια και άλλο πράγμα το rally raid. Μέχρι να μηδενίσει ο χρόνος στο τσιπ, φοράμε κράνη, και μπαίνει ήδη στο cd Πάνος Κιαμος “Έλα κοπέλα μου”
3,2,1 GO!!!! Έχω βάλει ήδη στον κοφτή την πρώτη και γεμίζω την δεύτερα. Το έδαφος είναι πολύ σκληρό με διαμήκη αυλάκια, στουρναρόπετρα και υποψία από λάσπη. Η μικρότερη πίεση στα λάστιχα αποδίδει και πλέον οδηγώ άλλο αυτοκίνητο. Με αυτή την πίεση στα λάστιχα και με ένα κλικ σφικτό στην ανάρτηση το αυτοκίνητο αποδίδει ωραία. Την διαφορά την νιώθει ακόμα και ο Νίκος. Ψάχνομαι ακόμα με το αυτοκίνητο και πηγαίνω με μια δεύτερα την οποία γεμίζω συνεχεία αλλά και την χρησιμοποιώ για έξτρα φρένο.
Ξάφνου βλέπω του Klodian το Landcruser να έχει βγει ελαφρώς από τον δρόμο και να έχει χτυπήσει σε ένα βράχο αριστερά του δρόμου. Σταματώ των ρωτώ αν όλα είναι εντάξει και μου απαντά θετικά. Βλέπω πως δεν μπορώ να βοηθήσω και συνεχίζω.
Συνεχίζω λίγο μαζεμένα αλλά δεν αφήνω πουθενά. Το αυτοκίνητο είναι σε συνεχή άλματα με καμιά 60-70 χιλιόμετρα και η ανάρτηση κάνει τα δύσκολα εύκολα. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση του αυτοκίνητου που δεν νιώθει τίποτα. Δεν ακούς τριγμό ούτε κανένα άλλο περίεργο θόρυβο και το αυτοκίνητο συνεχίζει δυνατά.
Όσο δεν με ενθουσίαζε στην άσφαλτο, εδώ στο δύσκολο τερραιν ξεδιπλώνει τις αρετές του. Δυνατός ροπατος κινητήρας που δεν έχει κανένα πρόβλημα να γεμίζει 2 και 3 του κιβωτίου. Εννοείται πως δεν τρέχουμε με αργά. Πιστεύω ότι οι κοντές σχέσεις του περισσότερο πρόβλημα θα δημιουργούσαν παρά καλό.
Αρχίζω και ξεθαρρεύω με το αυτοκίνητο και σιγά σιγά γεμίζω και καμιά τριτουλα που αυτό συνεπάγεται γύρω στα 100 χλμ σύμφωνα με το κοντέρ μας.
Πιστεύω ότι δένομαι γρήγορα με το αυτοκίνητο και αρχίζω και βρίσκω την χρυσή τομή στο γκάζι όταν μπαίνω σε διαδοχικά εσακια. Αφημα γκάζι, μούτρα μέσα σανιδά γκάζι ελαφριά υπερστροφή του πίσω άξονα και ¼ ανάποδο τιμόνι και ξανά αφημα γκαζιού για να μπούμε στην επόμενη στροφή. Έχω αρχίσει και φτιάχνομαι τρελά.
Νιώθω λες και χορεύω με το αυτοκίνητο. Άσε πάτα όλη την ώρα με το γκάζι και η εξάτμιση να μας φτιάχνει το σκηνικό. Στα άσε του γκαζιού η εξάτμιση έκανε κάτι πορωτικά σκασίματα που γουστάρω.
Ο Νίκος διαβάζει σωστά και όπως θέλω και εγώ συνεχίζω με ένα ρυθμό πολύ σβέλτο. Δεν έχω καταφέρει να ξεζουμίσω ακόμα το αυτοκίνητο αλλά πάω με τα νερά του. Μου εμπνέει τέτοια εμπιστοσύνη στο δεν σπάει δεν χαλάει, που όμοια της δεν έχω ξανασυναντήσει. Καθώς προχωράμε βλέπουμε ένα Opel frontera το οποίο παίζει στην κατηγορία μας και πηγαίνει πολύ φυλαγμένα γιατί με το παραμικρό βρίσκει κάτω.
Κόρνα ,κάνει στην άκρη και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
Περνάμε ένα ωραίο τοπίο με βελανιδιές τόσο πυκνές που κλείνουν το δρόμο και χτυπάν τους καθρέπτες μας.
Η όρεξη μου αυξάνει και προσπαθώ να πιέσω όσο μπορώ αλλά και να δω τις ιδιαιτερότητες του αυτοκινήτου. Έχω παρατηρήσει ότι στα δυνατά φρένα, το αυτοκίνητο έχει την τάση να γυρνά. Καταλαβαίνω πως το ένα πίσω φρένο πιάνει πιο δυνατά από το άλλο και το αυτοκίνητο συμπεριφέρεται λες και τραβάς χειρόφρενο.
Καθώς μπαίνω σε μια στροφή με παραπάνω χλμ από όσα πρέπει, τσαρουχωνω τα φρένα. Το αυτοκίνητο γυρίζει κάθετα στο δρόμο και σταματώ λίγο πριν την έξοδο. Ο Νίκος άλλαξε 3 χρώματα.
Κόψε ρε τρελέ! Φωνάζει.
Γελάω και τον καθησυχάζω. Μην ανησυχείς το χω!!!
Ισιώνω το αυτοκίνητο και ξανά ξεκινάω. Σιγά σιγά αφήνουμε το δάσος και ανεβαίνουμε ψηλά στο βουνό.
Το τοπίο αλλάζει όψη και η πέτρα έχει τον πρώτο λόγο. Η πέτρα και ο γκρεμός. Ο εφιάλτης του Νίκου.
Η οργάνωση έχει φροντίσει να επισημάνει τις επικίνδυνες περιοχές στο rood book , αλλά ο Νίκος εκεί.
Πολύ γκρεμό ρε φιλαράκι. Μην κάνεις τρέλες. Αν φύγουμε εδώ δεν θα βρουν ούτε κοκκαλάκι.
Μήπως είσαι βαλτός από τον γαμπρό μου, να πάρει την περιουσία όλη η αδερφή μου;
Μην ανησυχείς, λέμε. Μόνο διάβαζε. Μην κοιτάς έξω.
Έχουμε πλέον βγει σε πατημένο δρόμο. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πως τα αγωνιστικά pajero σε αυτό τον δρόμο, θα απογειώθηκαν. Ο δρόμος είναι ικανός για πολλά χλμ με ένα ικανό αυτοκίνητο. Βέβαια ο Νίκος είχε δίκιο. Μια οποιαδήποτε στραβή, είχε κάθετη πτώση 100+ μέτρων.
Η αδρεναλίνη όμως δεν σ' αφήνει να αγιάσεις. Το αυτοκίνητο δεν κάνει κιχ, η ανάρτηση στέκει στο ύψος της και δεν έχει φανερώσει σημάδια κόπωσης και το μόνο που με προβληματίζει είναι κανένα απρόσμενο κλατάρισμα.
Όμως οι βάσεις που είχαμε βιδώσει τις ρεζέρβες στο πάτωμα, αποφάσισαν να ξεβιδωθούν και πλέον χορεύουν μέσα στο αμάξι. Να σταματήσω να τις δέσουμε κάπως; Μπα άστο πάμε όπως είμαστε.
Έχω ξεθαρρέψει αρκετά και πιέζω το αυτοκίνητο πλέον με τρίτη στα κόκκινα και τα 100+χλμ είναι γεγονός. Πλέον ο δρόμος είναι πατημένο χαλίκι και έγινε λίγο πιο φαρδύς. Ξεθαρρεύω ακόμα και κουμπώνω τετάρτη και πλέον φλερτάρω με 120+. Ο Νίκος κοιτάει μια το rood book, και μια το κοντέρ. Φοβάται, ζαλίζεται, νιώθει εξάντληση όλα μαζί.
Ξάφνου βλέπω ένα pajero μπροστά μου το οποίο είναι πολύ προσεγμένο αγωνιστικό και οδηγηται από μια γυναικά οδηγό που έχει συνοδηγό τον γιο της (συγχωρέστε με που δεν θυμάμαι ονόματα). Τώρα είναι που δεν αφήνω με τίποτα. Σε ένα διαμήκη αυλάκι το οποίο το έχω δει αλλά δεν θα άφηνα ούτως η άλλως, πιστεύοντας ότι το ίδιο θα κάνει και αυτή συνεχίζω χωρίς να κόψω. Ξάφνου την βλέπω, να πλακώνεται στα φρένα και το ίδιο κάνω και εγώ. Ξανά το σκηνικό ίδιο,το αυτοκίνητο κάθετα στο δρόμο λες και τράβηξα χειρόφρενο.
Ξεκινάω τάπα και την περνάω στην επόμενη τουλίπα η οποία αποτελείται από μια ανάβαση με παχιά λάσπη και αυτή να ψάχνει τρόπο να περάσει χωρίς να τακαρει το pajero. Το σύστημα κόρνα δουλεύει, και μας ανοίγει τον δρόμο. Σταματώ το αμάξι, κουμπώνω αργά, δευτέρα στο σασμάν και το patrol οργώνει την λάσπη. Ακολουθεί μια απότομη ανάβαση και συνεχίζω με την δευτέρα στα κόκκινα. Καθώς ανέβαινα βρίσκω το ιταλικό σαμουράι που μου είχε πεταχτεί εχθές και το πηγαίνω βεντούζα μέχρι που μου ανοίγει τον δρόμο.
Έχω αρχίσει και ανακτώ πεποίθηση γιατί ξεκίνησα τελευταίος και αρχίζω και ανεβαίνω θέσεις. Στην συνεχεία βλέπω ένα ιταλικο pajero που αγωνίζεται επίσης στην κατηγορία μου να προσπαθεί να περάσει κάτι λασπερά χαντάκια και τον προσπέρασα χωρίς πρόβλημα. Κάνουμε επίσης μια μικρή ανάβαση στην οποία ο δρόμος είναι σαν να ανοίχτηκε μόλις. Γεμάτος πετρά κοφτερή και εγώ μέσα μου να εύχομαι να μην πάθω κανένα λάστιχο και με ξαναπεράσουν όλοι.
Βγαίνουμε σε ένα κομμάτι πατημένο και πλέον αυξάνω πάλι την ταχύτητά μου. Μπροστά μου συναντώ ένα tomcat που με το που με βλέπει αυξάνει ταχύτητα και για λίγα μετρά κάνουμε ένα τρελό κυνηγητό, μέχρι το σημείο που μου άνοιξε τον δρόμο να περάσω.
Ο Νίκος έχει αρχίσει και καταβάλλεται από την εξάντληση. Δεν μπορώ να κάνω κάτι και συνεχίζω. Τα μάτια μου είναι μια στο δρόμο και μια στο ταμπλό. Φοβάμαι για τίποτα υψηλές θερμοκρασίες αλλά και παρατηρώ τον δείκτη της βενζίνης που πέφτει απειλητικά. Ρωτώ με αγωνία πόσα χιλιόμετρα έχουμε ακόμα μέχρι το τέλος της ειδικής τον Νίκο και μου απαντά καμιά 40. Λες να μείνω από βενζίνη μες την ειδική;
Πλέον έχουμε αρχίσει και κατεβαίνουμε το βουνό, όπου από λάθος ανάγνωση τουλίπας χανόμαστε για καν α τέταρτο. Ξάφνου βλέπω το αμάξι του Ben στο πάτο του βουνού σε ένα χωράφι.
Να ο Ben ,φωνάζω στον Νίκο. Κοίτα από που πάει ο δρόμος εκεί.
Άλλα δρόμος δεν φαινόταν πουθενά. Κοιτάω καλύτερα και βλέπω ότι είχε μια τρελή έξοδο και πήρε αμέτρητες τούμπες μέχρι εκεί. Ευτυχώ όλοι ήταν καλά.
Ξανά γυρνώ πίσω όπου βρίσκω το λάθος και παίρνουμε την σωστή πορεία. Τελειώνουμε την ειδική και ψάχνω βενζινάδικο για τι πηγαίνω με αναθυμιάσεις.
Βγάζουμε κράνη και πάμε σιγά σιγά να βρούμε βενζινάδικο. Ξάφνου βλέπω ότι το πίσω τζάμι μας είχε αφήσει χρόνους από τις ρεζέρβες που το είχαν σπάσει.
Φτάνουμε στο βενζινάδικο και αφού φουλάρω αποφασίζουμε να μαζέψουμε τα πράγματα.
Ο Νίκος τα έχει δει όλα. Πάει και παίρνει 4 παγωτά και τα τρώει με μιας. Ίσα που πρόλαβα να του πάρω ένα και εγώ.
Δένουμε τις ρεζέρβες στο πάτωμα αφού πετάξαμε τις σιδεριές και περνάμε έναν ιμάντα από το σπασμένο τζάμι και τον δένω στο σασί. Όλα έδειχναν σφιγμένα πλέον. Δεν νομίζω να μας απασχολήσει ξανά σήμερα.
Με όλα αυτά όμως περάσαν 40 λεπτά και έπρεπε να είμαστε στην εκκίνηση της επόμενης ειδικής σε 60 λεπτά από όταν τελειώσαμε την προηγούμενη.
Μπαίνουμε δενόμαστε και πάμε τέρμα μέχρι την ειδική. Κόσμος να υπάρχει παντού και να χειροκροτεί, παροτρύνοντας σε να χώνεις συνέχεια.
Το αυτοκίνητο το νιώθω πολύ ευαίσθητο στα πίσω φρένα άλλα σε κάποιες διαδοχικές στροφές με έχει βολέψει γιατί το γυρίζω από πριν και το ισιώνω με γκάζι και ανάποδο τιμόνι. Ο Νίκος έχει ψιλό μπερδευτεί και ψιλό ψαχνόμαστε, όταν βλέπω απέναντι τα χρονόμετρα. Το παιχνίδι το συνήθισα. Τέρμα φρένα, λίγο τιμόνι δεξιά το αυτοκίνητο στρίβει σαν με χειρόφρενο , τέρμα γκάζι, μια υποψία από ανάποδο και πάμε για τερματισμό.
Φτάνουμε στην αρχή της ειδικής και βλέπουμε το pajero με την γυναικά οδηγό να είναι με την οργάνωση και να μιλά και υπόθεσα πως δεν θα την έτρεχε και την δεύτερη ειδική.
Ξεκινάμε και πάω τάπα σπασμένες δεύτερες και καρφωτές τρίτες δουλεύουν συνεχεία. Δεν αφήνω πουθενά και ο Νίκος πήρε μπρος. Διαβάζει ζωηρά και με τέμπο λες και αναστήθηκε. Τα παγωτά δούλεψαν. Η ειδική αυτή είναι κατηφορική με γκρεμό στην άκρη και πατημένο χαλίκι. Κατεβαίνω όσο μπορώ πιο γρήγορα και όλα δουλεύουν υπερωρίες. Πλέον συνήθισα το αυτοκίνητο και μπορώ να το πιέσω.
Ευτυχώς η ειδική αυτή ήταν πιο μικρή και τελείωσε χωρίς απρόοπτα με χασίματα η κάτι άλλο. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι με το σπασμένο πίσω τζάμι, όλη η σκόνη έμπαινε από πίσω και έχουμε γίνει λες και τρέχαμε με γουρούνι.
Τελείωσε η ειδική και καθώς πάμε σιγά προς ένα χωρίο βλέπουμε ένα μικρο καφέ στη μέση του πουθενά, και πολλούς αγωνιζόμενους να ξεκουράζονται εκεί, οπότε και αποφασίζουμε να ξεκουραστούμε και εμείς. Ρωτώ τον Νίκο
πόσα χιλιόμετρα έχουμε ακόμα;
80 μου απαντά.
Και σε πόση ώρα πρέπει να τα κάνουμε;
Πρέπει να είμαστε Τροπογια μέχρι τις 6 το απόγευμα.
Η ώρα είναι 2. Λέω 4 ώρες να κάνουμε χλμ είναι χαλαρά. Κάτσε να πιούμε καφέ.
Πλυθήκαμε λίγο, και πίνουμε το νεράκι μας μέχρι που ο Νίκος συννενοηθηκε με κάτι μισοελληνικα και μισοαγγλικα οτι το κατάστημα διαθέτει και χάμπουργκερ. Πιάσε 2 του λέμε και που με το που τα έφερε έγιναν 4.
Κατά τις 3 ξεκινάω χαλαρά, να μην πιέσω άλλο το αμάξι, μην πάθουμε και τίποτα τελευταία στιγμή και είμαστε σε χαλαρό ρυθμό μουσικουλα, πλακιτσα κτλ.
Η ώρα πάει 4,30 και μου φαίνεται ότι τα χιλιόμετρα δεν τελειώνουν. Ξάφνου θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε ότι όλη η διαδρομή ήταν 350 χλμ.
πόσα χλμ ήταν οι δυο ειδικές ρε φίλε; ρωτώ
Κάπου 150χλ μου απαντά.
Και πόσα χιλιόμετρα έχουμε ακόμα;
Δεν παίρνω απάντηση μέχρι που ακούω το καλό:
Ε ξέρεις έχουμε ακόμα καμιά 160 χιλιόμετρα.
Τρελαίνομαι. Πάμε πάλι κομμάτια. Η ώρα πήγε 5 πλέον και η απλή δεν περνά από άσφαλτο όπως νόμιζα αλλά ξανά ανεβοκατεβαίνει βουνά. Έχει αρχίσει και βρέχει πλέον και μπαίνει μαζί με την σκόνη και νερό από το πίσω παράθυρο. Εκτός από τις πλάτες μας που είναι μούσκεμα, το μίγμα νερό και σκόνη καταλήγει στο παρμπρίζ σε μορφή λάσπης. Σκουπίζουμε όπως όπως το παρμπρίζ για να βλέπουμε και πάμε όσο πιο γρήγορα μας επιτρέπει ο δρόμος.
Τελικά φτάσαμε στο τέρμα της διαδρομής κατά τις 7, με μια ώρα καπέλο. Τρέχει ο Νίκος να πάρει χρόνο και εγώ βγαίνω από το αμάξι και προσπαθώ να ηρεμήσω, όπου βλέπω ένα πηγαδάκι, τον Florian, τον Dorian, και καμιά 5αρια μηχανικούς που με βλέπουν και ρωτάνε τι έγινε. Τους εξηγώ τι έγινε και πεθάναν στο γέλιο. Μαζί τους και εγώ γιατί εκτός ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, Η απειρία σε συνδυασμό την κούραση θα μπορούσαν να κάνουν πιο πολλά λάθη.
Η ώρα είναι νωρίς, οπότε σκοτώνουμε λίγο την ώρα μας βγάζοντας φωτογραφίες, βλέποντας άλλα αυτοκίνητα και τους φίλους μας τους Αλβανούς που επισκεύαζαν τα δικά τους. O Florian είχε κάπου ακουμπήσει το μπροστά φτερό του, και μόλις είχε έρθει ο αδερφός του με το Landcruser που θα το επισκεύαζε όλο το βράδυ για να τρέξει αύριο. Το βράδυ κύλισε χαλαρά, με πλακίτσα και πειράγματα καθώς έχει έρθει ο Μελέτης με την Μαρία στην παρέα μας.
Θα κοιμηθούμε σε ένα τρίκλινο δωμάτιο όπως μας είπε η Τζούλια μαζί με έναν Βούλγαρο γιατί δεν είχε κάπου αλλού να τον βάλει. Εμείς δεν είχαμε κανένα πρόβλημα οπότε κατά τις 10 αποσυρθήκαμε να ξεκουραστούμε.
Πάμε στο δωμάτιο το οποίο είναι σε ένα ξενοδοχείο που μόλις κτίζεται και είναι ακόμα γιαπί έξω. Ευτυχώς μέσα είναι κατοικήσιμο. Μπανάκι και ύπνο να διώξουμε την κούραση. Ο Βούλγαρος όμως πουθενά.
Ρε φίλε, λέω του Νίκου, δεν αφήνουμε ξεκλείδωτα μήπως έρθει αργότερα;
Μπα. Αν έρθει θα χτυπήσει θα τον ακούσουμε. Αυτός μάλλον θα έμπλεξε με τους άλλους Βούλγαρους που ψήνανε μεζεδάκια και θα τα πίνουν.
Δεν είχα δυνάμεις να έρθω σε αντιπαράθεση και έπεσα για ύπνο.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!!

εκπληκτικό!!!!!!!!!!!!!!

keep ....... writing!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Γιαννη μπραβο, πολυ καλη περιγραφη, συνεχισε!

(και ευχαριστω για το χρονο σου)

Aggelos έγραψε:

Γιαννη μπραβο, πολυ καλη περιγραφη, συνεχισε!

(και ευχαριστω για το χρονο σου)

Ευχαριστω παιδια!!!

ΤΡΙΤΗ 7/6
TROPOJA-TROPOJA



Σήμερα η μέρα έχει πολύ χαλαρούς ρυθμούς. Ξυπνάμε κατά τις 9 και πάμε να φάμε πρωινό. Το τοπίο είναι μαγευτικό. Είμαστε ανάμεσα σε δυο οροσειρές που είναι ακόμα χιονισμένες και από παντού κυλάνε νερά. Όταν τελειώσει το ξενοδοχείο θα είναι φοβερό. Βέβαια το πρωινό μας θυμίζει πως δεν είμαστε στο Rogner αλλά δεν μας πειράζει διόλου. Έχει και αυτό την σημασία του. Στο μέρος που βρισκόμαστε, η οποία πολυτέλεια ίσως χάλαγε το όλο σκηνικό.
Φεύγουμε με κατεύθυνση το park ferme που απέχει γύρω στα 3,5 χλμ. Βλέπουμε ξανά έναν αναβρασμό εκεί.
Τα support είχαν ακόμη δουλειά. Τα δυο μεγάλα φορτηγά της DAKTEC κόλλαγαν το Opel frontera. Και τι δεν είχε αυτό το φορτηγό επάνω του. Νιώσαμε πολύ μικροί βλέποντας όλα αυτά. Πάμε και στους φίλους τους Αλβανούς και βλέπουμε πως o Klodian είχε επισκευάσει το Landcruser και ο Dorian είχε φτιάξει τους υαλοκαθαριστήρες του που είχαν στραβώσει από άνοιγμα του καπό.
Βέβαια είχαμε και εμείς μια επισκευή στο πρόγραμμα, να φτιάξουμε το πίσω τζάμι. Πήγαμε λοιπόν και πήραμε μια ωραία σακούλα σκουπιδιών και με την high tech μονωτική που είχε ο Νίκος κλείσαμε υπέροχα το κενό. Είχαμε και ένα πρόβλημα βεβαία. Θέλαμε.......βενζίνη!!!
Έχουμε αρκετή ώρα ώστε να πάμε για ένα καφεδάκι σε ένα κατάστημα σε στυλ σαλέ που υπήρχε στο parc ferme και ρίξαμε μια μάτια στο rood book που σε σχέση με το χθεσινό ήταν σαν διαφημιστικό από πιτσαρία. (Υπερβάλλω λίγο, αλλά καταλάβατε την διαφορά)
Είχε μια ειδική 40 χλμ που σε σχέση με εχθές ήταν βόλτα στο πάρκο.
Ο Νίκος βλέποντας τα χθεσινά, πήγε να προμηθευτεί προμήθειες. 4 red bull, 2 νερά μεγάλα, 9 σοκολάτες (δεν είχε άλλες το μαγαζί) και κάτι κρουασάν που βρήκε. Τον βλέπει η Μαρία και του λέει
-Πω πω ρε φιλαράκι, η αυτονομία σου είναι χειρότερη και από του patrol, και πέφτουμε κάτω από τα γέλια.
Κάπου εκεί ήρθε και η Τζούλια και μας ρώτησε που ήμασταν εχθές. Μας λέει λοιπόν ότι έψαχνε όλα τα δωμάτια να βρει πιο ήταν ανοικτό να φέρει τον Βούλγαρο και αφού είδε και απόειδε, του βρήκε κάπου αλλού. Φυσικά επειδή η ώρα ήταν 1 το βράδυ και με την κούραση που είχαμε δεν ακούσαμε τίποτα. Αλλά καθώς μας τα έλεγε, μας έχει πιάσει ένα νευρικό γέλιο που δεν λέγεται. Φαντάζομαι τον άμοιρο τον Βούλγαρο μούσκεμα από την βροχή και την λάσπη, να ψάχνει κάπου να γυρει το κορμί του και να μην βρίσκει.
Η ώρα έχει πάει 12 και αναχωρήσαμε προς ανεύρεση βενζινάδικου. Κατεβαινουμε έναν πατημένο χωματόδρομο και φτάνουμε σε ένα χωριουδάκι εκεί κοντά. Κάπου στο χωρίο βρίσκω και τον Florian Voco και του ζητώ να ρωτήσει που έχει εκεί ηλεκτροσυγκολλητή να μου κολλήσουν την βάση του καθίσματος γιατί είχε κοπεί η βίδα που κρατούσε την βάση του καθίσματος με το πάτωμα του αυτοκινήτου. Μου δείχνει ένα μαγαζί και μου λέει να πάω εκεί. Πάμε εκεί και βλέπουμε ένα σιδερά που έφτιαχνε κάτι κάγκελα. Η συνεννόηση μάλλον θα είναι δύσκολη. Έρχεται ένας τύπος και μου μιλάει στα Ιταλικά νομίζοντας ότι είμαστε Ιταλοί μέχρι που καταλαβαίνει ότι είμαστε Ελληνες και φωνάζει έναν άλλο τύπο που ξέρει Ελληνικά.
Έρχεται λοιπόν, του εξηγούμε το πρόβλημα και με μιας φέρνει την αργκόν και μας λύνει το πρόβλημα. Ρωτώ λοιπόν τι χρωστάω και η απάντηση ήταν τίποτα και να πάμε διπλά να κεράσει μπύρες. Του απαντήσαμε ότι βιαζόμαστε και ότι έχουμε αγώνα και δεν πρέπει να πιούμε, Αυτός επέμενε και για να μην τον προσβάλουμε πήραμε μια φα ντα εγώ και μια μπίρα ο Νίκος αφού δεν θα οδηγούσε. Βέβαια δεν έλειψαν και τα προξενιά αφού αν μας άρεσε καμιά κοπέλα, μας υποσχέθηκε ότι θα μεσολαβούσε. Έπεσαν και άλλα γέλια και φύγαμε καταϋποχρεωμένοι από αυτόν τον τόσο ευγενικό φίλο που μόλις αποκτήσαμε.
Γυρίζοντας τον χωματόδρομο για το park ferme είχαμε ένα πρόβλημα. Είχαν ήδη ξεκινήσει οι μηχανές και ο δρόμος που ανεβαιναμε ήταν ειδική και οι μηχανές τον κατεβαίναν. Δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το ζήτημα. Είχαμε μπροστά μας 3 pajero των Ιταλών οπότε ανεβαίνουμε κομβόι, σιγά σιγά και τέρμα δεξιά και στις κλειστές δεξιές που δεν είχαμε ορατότητα, κατέβαινε ένας συνοδηγός και κοίταγε αν μπορούσαμε να φύγουμε.
Φτάσαμε στο park ferme και περιμέναμε υπομονετικά την ώρα να περάσει να ξεκινήσουμε.
Και κατά τις 3 ξεκινάμε.
Η σειρά εκκίνησης ήταν μάλλον υπολογισμένη στην τύχη διότι δεν είχε κανένα νόημα όταν αυτοκίνητα που είχαν εγκαταλείψει εχθές ξεκινούσαν πριν από έμενα, αλλά τι να κάνουμε. Από ότι κατάλαβα δεν θα μετρήσουν το χρόνο στις απλές αλλά θα μετρήσει μόνο ο χρόνος της ειδικής.
Τελοσπαντων, η διαδρομή είχε εκκίνηση στην κοίτη ενός ξερό πόταμου με πολύ κροκάλα, έβγαινε σε πατημένο δασικό δρόμο, με πολλά αναχώματα, στην συνέχεια έβγαινε στον πατημένο μπροστά στο parc ferme,κατέβαινε σε πατημένο και φαρδύ χαλικοδρομο, και μετά έστριβε σε ορεινό δρόμο όπου τερμάτιζε στην κορυφή του.
Ξεκινάμε τρίτοι από το τέλος και φεύγουμε τάπα. Περνάω με σπασμένη τρίτη χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Μόνο ο χρόνος με νοιάζει. Η απειρία του Νίκου φάνηκε ακόμα μια φορά όταν τα μέτρα του τερρα τριπ δεν του συμφωνούσαν γιατί το αυτοκίνητο σπινιαρε συνέχεια. Το μειονέκτημα στο ποτάμι ήταν ότι δεν φαινόταν ακριβώς ο δρόμος από που περνά και αφού μου φωνάζει ο Νίκος στρίψε εδώ, στρίβω και καταλήγουμε σε μια βαθιά κοίτη του ποταμού που παλεύω να βγούμε. Αφού φάγαμε κάνα 2 λεπτό με μπρος πίσω , βρίσκουμε το δρόμο και φεύγω δίχως αύριο. Αναχώματα; τέρμα γκάζι και άλμα, γούβες; τέρμα γκάζι. Δεν αφήνω πουθενά και ελπίζω να αντέξουν τα λάστιχα. Το αυτοκίνητο συνεχίζει και συμπεριφέρεται σαν ένα κομμάτι σίδερο.
Βγαίνουμε στο πατημένο χώμα και περνάμε μπροστά από το parc ferme με τρίτη στα κόκκινα, περνώ όπως ερχόμουν ένα διάμηκες αυλάκι που είχε και στην έξοδο του να σου το αλματακι ξανά. Πλέον βγήκαμε στον φαρδύ πατημένο που ανεβαιναμε νωρίτερα. Είναι δρόμος για πολλά χλμ στο κοντέρ. Όμως το χαλίκι είναι πολύ χαλαρό και γλιστρά πολύ. Κατεβαίνω όπως είμαι με τρίτη στα κόκκινα, όταν νιώθω πως το αυτοκίνητο στα φρένα γυρίζει με το παραμικρό. Πλασάρω το αυτοκίνητο όπως μπορώ και βρίσκω μια μεγάλη ευθεία που στο τέλος της συνεχίζει ανηφορικά. Ορατότητα υπάρχει για πολλά μέτρα οπότε κουμπώνω τετάρτη και συνεχίζω με τέρμα γκάζι όπως ήμουν. Στιγμιαία έφτασα κοντερισια τα 140 χλμ βοηθούμενος και από τον κατηφορικό δρόμο. Ο Νίκος διαβάζει δυνατά και βλέπω πλέον πως αρχίζει και γουστάρει αυτή την φάση.
Σε ένα χιλιόμετρο αφήνουμε τον κυρίως δρόμο και κάνουμε αριστερά, μου διαβάζει
Πλέον ο δρόμος στενεύει και πάω πιο φυλαγμένα, όπου στην τουλίπα επάνω βλέπουμε τον Εντβιν με την αστυνομία που έχει κλείσει τον δρόμο και με ένα πλήθος κόσμου που χειροκροτεί.
Καρφώνω μια τρίτη, ανοίγομαι τέρμα δεξιά και μπαίνω όπως ερχόμουν στον αριστερά δρόμο που ανεβαίνει στο βουνό.
Η διαδρομή είναι πιο στενή και με πολύ φυτευτή πέτρα. Ανεβαίνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε όπου σε ένα κομμάτι μας φτάνει ένα pajero και μας κορνάρει να του ανοίξουμε δρόμο. Δεν χωρώ πουθενά να του ανοίξω και συνεχίζουμε ένα τρενάκι του τρόμου μαζί μέχρι που βλέπω ένα άνοιγμα και μπαίνω μέχρι να περάσει. Συνεχίζουμε πάλι μαζί, αφού δεν είναι ικανός ο δρόμος για πολύ υψηλές ταχύτητες και τελειώνουμε πλέον μαζί την ειδική.
Στον τερματισμό ο Νίκος πιάνει μια συζήτηση με τον Klodian ότι δεν του συμφωνούσαν οι τουλίπες στο ποτάμι και με αυτό χάσαμε αρκετό χρόνο. Του εξήγησε λοιπόν ο Klodian ότι να μην βιάζεται να μου πει να στρίψω και να υπολογίσει το σπινάρισμα γιατί το όργανο γράφει μέτρα και το αυτοκίνητο μένει ακίνητο. Του εξηγεί ότι πολλές φόρες χρειάζεται λογική και ένστικτο στην πλοήγηση. Για αυτό το λόγο αυτοί που τρέχουν με μηχανές είναι τόσο καλοί στην πλοήγηση. Γιατί πρέπει να κάνουν τόσα πολλά σε λίγο χρόνο.
Εγώ μιλώ με τους υπόλοιπους και βλέπω πως ο Florian έχει σπασμένο λάστιχο αλλά και το άκρο του τροχού δεν μου φαίνεται καλά.
Παίρνουμε λοιπόν την επιστροφή για να ξεκουραστούμε και να μαζέψουμε τα πράγματα μας γιατί την επόμενη μέρα θα κάναμε την μεγαλύτερη διαδρομή του αγώνα.
Γυρίζουμε στο park ferme και οι επισκευές παίρνουν φωτιά. O Florian κατέβασε το pajero με το τρέιλερ και έχει ήδη παραγγείλει τα ανταλλακτικά του στα Τίρανα. Ο Dorian είχε πρόβλημα με το σωληνάκι του συμπλέκτη και ανέβηκε όλο το βουνό με πρώτη. Γενικά υπάρχει μια εγρήγορση στο park ferme από ομάδες και μηχανικούς. Εγώ ανοίγω και ελέγχω τα λάδια και το νερό στο ψυγείο όπου συμπληρώνω λίγο και πάμε να φάμε κάτι με τον Μελέτη και την Μαρία. Θαυμάζω τις άλλες ομάδες για την προετοιμασία τους, την υποστήριξη τους αλλά και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα.
Στην παρέα μας δεν άργησε να έρθει ένας Ιταλός πολύ χαμογελαστός ο οποίος οδηγούσε ένα μεγάλο φορτηγό που είχε ανταλλακτικά για 40 μηχανές και μαζί τα πράγματα των αναβατών τους.
Με πλησίασε, έριξε μια ματιά στο Patrol, κοίταξε λίγο την ανάρτηση και ήρθε και με ρώτησε:
Πόσα αμάξια συμμετέχουν από Ελλάδα;
Μόνο εμείς απαντώ.
Για υποστήριξη τι έχετε; Που είναι τα ανταλλακτικά σας; με ρωτά
Δεν έχω κανένα του απαντώ. Είμαστε μόνοι .
Μπράβο μου απαντά. Αυτοί εδώ το έχουν παρακάνει. Σε λίγο θα φέρουν και ελικόπτερα.....
Πεθάναμε στα γέλια γιατί ήταν πολύ αστείος τύπος. Με ρώτησε και από που είμαι και όταν του είπα Καλαμάτα, θυμήθηκε ότι είχε πάρει κάτι τεράστιες ελιές, που το δοχείο τους περιείχε μόνο 4 και τις είχε χρυσοπληρώσει στο σούπερ μάρκετ του.
Η νύχτα πλησίαζε και είχαμε πιάσει την κουβέντα με το Μελέτη και την Μαρία συζητώντας τι άλλο, αγώνες, καταστάσεις που είχαμε περάσει κτλ. Κάπου εκεί βγήκαν τα αποτελέσματα και είδαμε ότι ήμασταν 14 στη γενική και με τις διαφορές με τους πιο πάνω από εμάς να παίζουν στο λεπτό.
Πήγαμε να ξεκουραστούμε για να είμαστε φρέσκοι για αύριο.

Συνεχίζεται!!!!

ΤΕΤΑΡΤΗ 8/6
TROPOJA-VLORE


Σήμερα το πρόγραμμα έχει πρωινό ξύπνημα γιατί έχουμε την μεγαλύτερη διαδρομή του αγώνα. Θα έχουμε κάπου 550 χλμ να κάνουμε.
Το προηγούμενο βράδυ διαβάζουμε το road book μαζί με τον Νίκο και παρατηρώ ότι σε μια σελίδα έχει διπλό εκτυπωθεί. Δηλ από τα πχ 280 χλμ ολικά, πήγαινε στα 400 και η επόμενη σελίδα πήγαινε ξανά πχ στα 300 χλμ. Ήταν αργά και θα ενημερώναμε την οργάνωση αύριο. Βέβαια αποφασίσαμε την στρατηγική του αγώνα. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε την επίθεση μας αύριο, βασιζόμενη στην μέχρι τώρα αξιοπιστία του αυτοκινήτου και αποφασίσαμε να κάνουμε μια διαφορά ασφαλείας από τον δεύτερο στην κατηγορία μας, διότι με τις αργοπορίες στις απλές που είχαμε και με την έλλειψη αποτελεσμάτων της κάθε ημέρας δεν ξέραμε τι είχαν κάνει και οι αντίπαλοι μας.
Ξεκινάμε νωρίτερα να πάμε στην εκκίνηση όταν προς έκπληξη μας, οι υπεύθυνοι μας λένε να φύγουμε διότι δεν θα μετρήσουν οι χρόνοι των απλών αλλά μόνο των ειδικών διαδρόμων.
Φουλαρουμε βενζίνη στο πλησιέστερο χωρίο όταν βλέπουμε μέσα στην πλατεία του χωρίου ένα Ιταλικό σαμουράι είχε συγκρουστεί με ένα Αλβανικό αυτοκίνητο πλαγιομετωπικά. Ευτυχώς το cage έκανε ακόμα μια φορά την δουλειά του.
Φτάσαμε στην αρχή της ειδικής και ενημερώνουμε το προσωπικό της οργάνωσης για το λάθος του road book. Δυστυχώς ο Edvin δεν είχε σήμα και έτσι δεν μπορέσαμε να συνεννοηθούμε. Προς έκπληξης μου, μόνο το δικό μας road book είχε αυτό το λάθος οπότε μέσα στην πίεση να ξεκινήσουμε την ειδική, αντέγραψα τις πέντε τουλίπες που είχε η λάθος σελίδα από ένα άλλο.
Στην αρχή της ειδικής είναι και η Μαρία που μας εφοδιάζει με το tracker μας και ξεκινάμε.
Έχουμε μεγάλη όρεξη και πιέζω όσο μπορώ το αυτοκίνητο. Το κάλο με την υπόθεση είναι ότι ο Νίκος έχει αρχίσει και γουστάρει την όλη υπόθεση αλλά δεν μου λέει τίποτα, όπως παραδέχθηκε μετά για να μην το πάρω επάνω μου και πιέσω και άλλο. Φτάνω το tomcat που είχε πάρει εκκίνηση μπροστά μου και τον περνάω. Στη συνέχεια φτάνουμε to pajero της Sabota καθώς και ένα ακόμα ιταλικό σαμουράι και το περνάμε επίσης. Πιέζουμε όσο μπορούμε και ευτυχώς το αυτοκίνητο στέκεται στο ύψος του. Κάποια στιγμή μες την ειδική ο Νίκος θυμήθηκε ότι δεν φοράμε κράνη. Απαράδεκτο το ξέρω αλλά στην βιασύνη...Του λέω λοιπόν να βάλει το δικό του και όταν φτάσουμε στην ζώνη των 40 πιο κάτω θα βάλω και το δικό μου.
Φτάνουμε στην ζώνη των 40 οπότε φορώ το κράνος και προσπαθώ να το κουμπώσω έχοντας αφήσει το τιμόνι. Δίπλα από το δρόμο υπάρχει ένα χωράφι με γρασίδι και το αυτοκίνητο σιγά σιγά τραβάει λίγο προς τα εκεί. Δεν ανησύχησα και συνέχισα να κουμπώνω το κράνος όπου μια πέτρα, μια ήταν όλη και όλη, αποφάσισε να μου κουρέψει το πλαϊνό του εμπρός λάστιχου.
Κατεβαίνουνε γρήγορα και σηκώνουμε το αυτοκίνητο με τον γρύλο. Βγάζω το σπασμένο λάστιχο, και εκείνη την στιγμή το χαλαρό έδαφος μετακίνησε λίγο τον γρύλο με αποτέλεσμα το βάρος του αυτοκίνητου να τον πιέσει μονοπαντα και να τον λυγίσει. Τώρα;
Έχουμε χάσει ήδη ένα 15λεπτο όταν άρχισαν να μας περνάνε ένας ένας.
Ξάφνου βλέπω ένα Αλβανικό mercedes G άσχετο με τον αγώνα. Τον σταματώ και του δείχνω το λυγισμένο γρύλο. Βγάζει τον δικό του και προσπαθούμε να σηκώσουμε το Patrol. Μάταιος κόπος οπού σε λίγο περνά ένα μεγάλο φορτηγό και τον σταματώ και αυτόν πεπεισμένος ότι αυτός θα έχει ένα δυνατό γρύλο που να μας κάνει. Όντως και έτσι έγινε, σηκώσαμε το patrol, αλλάξαμε το λάστιχο και είμαστε έτοιμοι. Επειδή ο αγώνας ήταν μεγάλος και γρύλο δεν είχα διαπραγματεύτηκα προς αγορά τον συγκεκριμένο.
Είμαστε έτοιμοι και ξεκινάμε. Πηγαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ και όσο μου επιτρέπει το φάρδος του δρόμου γιατί στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι πολύ στενός και ο γκρεμός παραμονεύει. Πηγαίνουμε πολύ γρήγορα όπου ο Νίκος μου επισημαίνει πως στην επόμενη τουλίπα ο δρόμος έχει πέσει και στο road book λέει να σταματήσουμε.
Η τουλίπα είναι σε καμιά 300 μέτρα και εγώ πιέζω έως την τελευταία στιγμή όπου μπαίνοντας σε μια στροφή αριστερή έχοντας γύρω στα 100χλμ στο κοντέρ, βλέπω μπροστά μου το ιταλικό patrol με το pajero της Sabota να πηγαίνουν πολύ σιγά. Πέφτω δυνατά στα φρένα, μπλοκάρουν οι πίσω τροχοί και το αυτοκίνητο αντιδρά όπως αντιδρά από την αρχή του αγώνα. Γυρίζει το πίσω μέρος και δυστυχώς βγαίνει στο γκρεμό, τραβώντας μας σε μια μεγαλοπρεπή τούμπα. Ευτυχώς κάποια δέντρα σταμάτησαν την τρελή πορεία μας.
Καθώς τουμπάρισε το αυτοκίνητο μια μεγάλη πέτρα έσπασε το τζάμι του συνοδηγού και κατά την περιστροφή του αυτοκινήτου, εκσφενδονίστηκε στο κεφάλι μου. Ευτυχώς που φορούσα κράνος γιατί σίγουρα το χτύπημα θα ήταν πολύ σοβαρό.
Να μαστέ λοιπόν στο γκρεμό και να κρεμόμαστε από τις ζώνες. Ρωτώ τον Νίκο πως είναι, αλλά εκείνον τον έχει πιάσει ένα νευρικό γέλιο.
-Φωνάζει ΝΑΙ!!!!Το έκανα και αυτό.
Χαίρομαι που είναι καλά αλλά επειδή δεν έχουμε κάνει bungy jumping αλλά τούμπα σε γκρεμό, θέλω να φύγουμε γρήγορα από το αυτοκίνητο γιατί ενώ το αυτοκίνητο έχει σβήσει, η αντλία βενζίνης συνεχίζει και δουλεύει και η βενζίνη χύνεται από το καρμπιρατέρ και τρέχει έξω. Λυνόμαστε, βρίσκω τα κλειδιά που είχαν πέσει από την μίζα, κλείνω τον διακόπτη και βγαίνουμε στο δρόμο. Ενημερώνω την οργάνωση και σε 15 λεπτά αυτοκίνητο ήταν εκεί εφοδιασμένο με δυο εργάτες και με ένα πλήρωμα πολύ ευγενικό, ξεκινάμε την ανέγερση του Patrol.
Πριν κάποιους μήνες είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο ανέγερσης αυτοκίνητου από το γκρεμό από την GO EXPLORE και ειδικά τον Δ. Καπραλο και τον Γ. Φυτα. Ένα λοιπόν τέτοιο σεμινάριο δεν σε κάνει καθηγητή στην χρήση εργάτη. Σου αλλάζει τον τρόπο σκέψης και σε βάζει στο σωστό τρόπο χρήσης του. Όταν λοιπόν ο Δημήτρης επεσήμανε πως πρώτα από όλα όταν χρησιμοποιείς τον εργάτη πρέπει να φροντίσεις για την ασφάλεια του αυτοκινήτου που ρυμουλκεί αλλά και για την ασφάλεια του προσωπικού επεμβαίνει. Δεν πίστευα πως είχα αποκομίσει τόσα πολλά και όμως. Όταν είδα να τοποθετούν το L 200 που ρυμουλκούσε, παράλληλα στο δρόμο, μην έχοντας ασφαλίσει από πουθενά το αυτοκίνητο και να προβαίνουν σε ρυμούλκηση του patrol τους σταμάτησα αμέσως. Το σημείο ήταν πολύ δύσκολο και όπως μας έλεγε ο Δημήτρης τα τελευταία μέτρα μέχρι να βγει το αυτοκίνητο στο δρόμο είναι πάντα τα πιο δύσκολα. Βγάλαμε όλους τους ιμάντες που είχαμε διαθέσιμους, τροχαλίες κτλ και προσπαθώντας με διάφορους συνδυασμούς δεσίματος, μετά από 5 ώρες καταφέραμε να βγάλουμε το patrol στο δρόμο.
Ελέγξαμε το αυτοκίνητο και είδαμε ότι δεν είχε χάσει τα λάδια της μηχανής παρά μόνο βαλβολινες από το σασμάν και το ψυκτικό υγρό από το ψυγείο. Το βάλαμε μπρος και κατεβάσαμε οδικώς το αυτοκίνητο μέχρι το πλησιέστερο χωρίο οπού βρήκαμε ένα συνεργείο αυτοκίνητων και μας συμπλήρωσε βαλβολινες. Ελέγξαμε και το αυτοκίνητο και ευτυχώς δεν είχε πάθει τίποτα μηχανικά. Βέβαια οπτικά το αυτοκίνητο ήταν στραπατσαρισμένο, χωρίς τζάμια και από όπου περνάγαμε μας κοίταγαν με τρόμο. Η οδήγηση ήταν ανυπόφορη χωρίς παρμπρίζ μέχρι που θυμήθηκα πως ο Νίκος είχε κράνος από motocross και είχε επάνω την μάσκα. Οπότε φόρεσα εγώ τα γυαλιά για να οδηγήσω και ο Νίκος φόρεσε το κράνος μου που είχε και προστατευτικό για τα μάτια. Βγήκαμε στην εθνική και κατευθυνθήκαμε για Αυλώνα η οποία απείχε γύρω στα 400 χλμ από εκεί που είμαστε.
Βέβαια όλοι ήταν ενήμερη και μας περίμεναν στην Αυλώνα που φτάσαμε κατά τις 10 το βράδυ. Τα γέλια και τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν. Διαπιστώσαμε ότι λίγοι είχαν τερματίσει και όσοι ήταν εκεί επισκεύαζαν τα αυτοκίνητα τους. Μάθαμε και για το φορτηγό με τα πράγματα των Ιταλών που τυλίχτηκε στις φλόγες όταν δεν ακολούθησε την διαδρομή που είχε λάβει από την οργάνωση και μπαίνοντας σε ένα χαμηλό σε ύψος τούνελ έκοψε ένα καλώδιο υψηλής τάσης και πήρε φωτιά απειλώντας ανθρώπους και αυτοκίνητα μέσα στο τούνελ. Ευτυχώς ένα άλλο φορτηγό της DACTEK που ακολουθούσε, έβγαλε σπρώχνοντας με το δικό της φορτηγό το φλεγόμενο, έξω από το τούνελ.
Όταν μάθαμε ότι δεν είχαν τερματίσει πολλά αυτοκίνητα αναπτερώθηκε λίγο το ηθικό μας και προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε τον αγώνα. Τηλεφωνώ στον φίλο μας τον Frisku να μας βρει μια άλλη καμπίνα, και να αλλάξουμε την δικιά μας. Το θέμα του χρόνου μας πίεζε βέβαια αλλά πιστεύω ότι με καλή θέληση όλα γίνονται.
Η συνέχεια είχε ύπνο στο ξενοδοχείο γιατί η κούραση μας είχε καταβάλει. Το γέλιο που έπεσε δεν λέγεται όταν διαπιστώσαμε πως και σε αυτό το ξενοδοχείο είχαμε διπλό κρεβάτι. Κάποιος σίγουρα μας κάνει πλάκα.

Και το τελευταίο μέρος του Αλβανικού έπους. Ξέρω καθυστερημένα αλλα.....


ΠΕΜΠΤΗ 8/6
Η σημερινή μέρα ήταν χωρίς προγραμματισμό. Δεν ήξερα τι θα κάναμε. Πως θα καταφέρουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα και να μην είμαστε μόνο τουρίστες. Σηκωθήκαμε πρωί και πήραμε το πρωινό μας στο υπέροχο ξενοδοχείο στην Αυλώνα. Στην παρέα μας ήρθε και ο Ben Meqemeza ένας τρελό αλβανός που έχει την κατάρα σε κάθε rally να μην τερματίζει και τις περισσότερες φορές να τουμπάρει. Μιλάει ελληνικά βέβαια και με την δεδομένη τρέλα του, τα γέλια έδιναν και έπαιρναν. Ξάφνου χτυπά το τηλέφωνο και μαθαίνω τα καλά νέα. Ο φίλος μας ο Frisku μας βρήκε άλλο κουβούκλιο για το Patrol. Σκέφτομαι πως αν είμαστε τυχεροί, θα προλάβουμε να φτιάξουμε το αυτοκίνητο σήμερα και να τρέξουμε αύριο.
Φεύγουμε για Τίρανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Στο δρόμο νιώθουμε τα βλέμματα όλων επάνω μας. Μπαίνουμε Τίρανα και πάμε σφαίρα στο συνεργείο των Frisku. Η ώρα έχει πάει 2 το μεσημέρι και πάμε να πάρουμε το κουβούκλιο. Έτσι κατά τις 5 ξεκινήσαμε δουλειά. Βέβαια το νέο κουβούκλιο δεν είχε ταμπλό και μπροστινά φτερά. Έτσι ταιριάξαμε από το δικό μας ότι του έλειπε. Η ώρα πήγε 12 το βράδυ και το αυτοκίνητο είναι στην μέση. Στεναχωρήθηκα βέβαια γιατί νόμιζα πως θα έτρεχα την Παρασκευή, αλλά τελικά δεν είναι τόσο εύκολο όσο αρχικά νόμιζα. Κατά τις 1 πήγαμε τον Nardi σπίτι του και μας έδωσε το δικό του αυτοκίνητο να πάμε στην Vlore γιατί είχαμε όλα τα πράγματα μας εκεί και αύριο το πρωί γυρίζουμε για να συνεχίσουμε.
Οπότε ξανά επιστροφή Αυλώνα και ύπνο στο ξενοδοχείο.




ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9/6


Ξύπνημα νωρίς σήμερα και δρόμο ξανά για Τίρανα. Βέβαια η απόσταση που σας περιγράφω είναι περίπου 300 χλμ, αλλά κάποια στιγμή βαρέθηκα να τον κάνω. Ευτυχώς που είναι καινούργιος δρόμος και τα χλμ κυλούν άνετα. Φτάνουμε στο συνεργείο κατά τις 12 και βλέπουμε το patrol να έχει προχωρήσει αρκετά. Ο κακόμοιρος ο Nari το είχε πιάσει από πρωί πρωί. Τα χαμόγελα άρχισαν να φαίνονται στο πρόσωπο μας. Αλλά ακόμα είχε πολύ δουλειά. Νέες βάσεις για τα καθίσματα, ξανά να συνδέσουμε τερρα τριπ και το ράδιο σιντι,(ο Νίκος ήθελε ήχο!!!), να βρούμε ένα τζάμι για το δεξί παράθυρο και άλλες λεπτομέρειες που τελικά ολοκληρώσαμε κατά τις 10 το βράδυ. Ευχαριστήσαμε τους φίλους μας και φύγαμε σφαίρα για το Rogner και να ενημερώσουμε πως αύριο τελικά θα τρέξουμε στον αγώνα. Πρόχειρο φαΐ και γρήγορα στο δωμάτιο όπου μαντέψτε.....πάλι διπλό κρεββάτι!!!!




ΣΑΒΒΑΤΟ 10/6



Σήμερα ο αγώνας θα ξεκίναγε μετά τις 12 οπότε κατεβήκαμε για πρωινό το οποίο ήταν πλουσιοπάροχο. Στη παρέα μας ήρθαν ο Μελέτης με την Μαρία και αρχίσαμε την πλάκα και τα πειράγματα. Μιλήσαμε για τα του αγώνα αλλά και προσπαθήσαμε να ηρεμήσουμε την Μαρία γιατί ήθελε πάση θυσία να “σώσει” όπως μπορεί το κύρος των αποτελεσμάτων και να κάνει τα πάντα με επαγγελματισμό. Η σημερινή εκκίνηση γινόταν ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο και έτσι περάσαμε την μέρα μας εκεί, βλέποντας τους φίλους μας και ανταλλάσσοντας πειράγματα για το αυτοκίνητό που προλάβαμε και φτιάξαμε. Τελείωσαν όλα τα μηχανάκια και άρχισαν να παίρνουν εκκίνηση τα αυτοκίνητα. Μπήκαμε και εμείς, δεθήκαμε και περιμέναμε την ώρα μας για να ξεκινήσουμε. Ο Μελέτης με την Μαρία δεν άφησαν την ευκαιρία για πείραγμα και ήρθαν να μου ασημώσουν το καινούργιο ''αμάξι''. Ξεκινάμε δυνατά και πηγαίνουμε σβέλτα να τελειώσουμε την απλή μας γρήγορα. Φτάνουμε στο σημείο εκκίνησης της ειδικής και βλέπουμε τα παιδιά που μας βοήθησαν στην ανάσυρση από το γκρεμό. Πάλι τα πειράγματα ήταν γεγονός. Ξεκινάμε την ειδική και ανεβάζω ρυθμό όπου ο Νίκος μου λέει να μην πιέσω και μας συμβεί κανένα απρόοπτο τελευταία μέρα, πράγμα που σεβάστηκα. Μην νομίζετε ότι είμαι τόσο πολιτισμένος, απλά η διαδρομή ήταν πολύ σκληρή για να πας τέρμα, ο δρόμος γλίστραγε γιατί είχε ψιλοβρεξει το βράδυ και γιατί με απείλησε πως αν κάνω το λάθος και πάω πατημένος θα πετάξει το road book από το παράθυρο. Η ειδική ήταν πραγματικά σκληρή, οπότε διατήρησα ένα σβέλτο ρυθμό και απολάμβανα το τοπίο το οποίο ήταν πολύ όμορφο. Λίγο πριν φτάσουμε στο σημείο ανασυγκρότησης, ο δρόμος έχει ένα απότομο κατέβασμα και μια και πήγαινα λίγο γρήγορα, νιώσαμε ότι πέσαμε από ύψωμα. Λάγο πριν τερματίσουμε, βλέπουμε το Frontera των Γερμανών να έχει μείνει 100 μετρά από τον τερματισμό. Κατεβαινουμε και τους λέμε να πάνε με τα πόδια και να φωνάξουν κάποιον να τους τραβήξει επειδή ο δρόμος ήταν πολύ στενός και δεν μπορούσαμε να μπούμε μπροστά τους και να το κάνουμε εμείς. Βέβαια το θέμα διαμορφώθηκε σε αγώνα δρόμου, γιατί ο Νίκος με τον συνοδηγό του frontera αποφάσισαν να πάνε τρέχοντας με τα πόδια να πάρουν χρόνο και μετά να βγάλουμε τα αυτοκίνητα. Βέβαια ήμασταν πιο γρήγοροι και είχαμε κοινό τους υπόλοιπους οδηγούς που είχαν στήσει κερκίδα!!!! Μάθαμε λοιπόν ότι το υπόλοιπο κομμάτι της ειδικής ακυρώθηκε γιατί είχε πέσει ένα κομμάτι του δρόμου και έτσι γυρίσαμε όλοι μαζί κομβόι. Όμως είχε πιάσει μια ψιχάλα έντονη και είχε αρχίσει να δημιουργεί γλίτσα. Μέχρι που φτάνουμε στο κομμάτι που σας περιέγραψα πριν με το έντονο πέσιμο που τώρα είχε γίνει έντονη ανηφόρα. Κανένας δεν μπορούσε να βγάλει την ανηφόρα μέχρι που ο Florian με το πατζερο του που έχει ARB μπρος πίσω και εργάτη βγήκε στην κορυφή και έμεινε εκεί για να τραβήξει έναν έναν και να τον βγάζει στην κορυφή. Φάγαμε αρκετή ώρα εκεί μέχρι που ήρθε η σειρά μας. Η ανηφόρα δεν φαινόταν σπουδαία οπότε βάζω αργά και μια δευτερουλα και ξεκινάω να ανεβώ σιγά σιγά όπου 2 μέτρα πριν βγω στην κορυφή καταλαβαίνω πως η πρόσφυση είναι μηδενική.
-Κανε πίσω και έλα τέρμα μου λέει ο Florian, και αν δεν το καταφέρεις θα σε δέσω με τον εργάτη.
Έτσι και έγινε, κάνω πίσω γεμίζω την δεύτερα μου και με λίγο παίξιμο του τιμονιού και
λίγη αυξομείωση στο γκάζι βγήκα χωρίς βοήθεια στην κορυφή. Ήμουν ο μοναδικός που βγήκε χωρίς βοήθεια από τον εργάτη και μου άρεσε πολύ. Ένα κλείσιμο του ματιού από τον Florian ήταν αρκετή επιβράβευση.
Συνεχίσαμε την διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο όπου και ήταν ο τερματισμός.
Συνέχεια είχε η απονομή σε ένα όμορφο περιβάλλον στην κεντρική πλατεία των Τιράνων και να πανηγυρίζουμε όλοι μαζί την άξια νίκη του Florian στα 4χ4.
Το βράδυ το περάσαμε στο μπαρ του Rogner όπου ήπιαμε με τους φίλους μας τις μπύρες μας, ανταλλάξαμε αστεία και πειράγματα και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για του χρόνου.
Δεν είχε σημασία το αποτέλεσμα που φέραμε.
Σημασία είχε ότι το διασκεδάσαμε όσο δεν παίρνει. Αποκομίσαμε εμπειρίες, μάθαμε από τα λάθη μας και για μια ακόμη φορά κάναμε αισθητή την παρουσία μας, με την επίμονη και την τρέλα μας. Και του χρόνου!!!!