Ελληνική συμμετοχή στο Africa Eco Race

Μερικά εκπληκτικά video από τον Tomáš Tomeček, τον άνθρωπο που κανείς δεν ήθελε να συναντήσει, αλλά ήταν ο φύλακας άγγελος όλων. Τον άνθρωπο που οδηγούσε το φορτηγό βοήθειας της οργάνωσης!!!

















Εδω θα τους δείτε πολύ!!! Δυστυχώς...

Και τα επίσημα videos της οργάνωσης

Πρώτη ειδική


Δεύτερη ειδική


Τρίτη ειδική


Τέταρτη ειδική

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Η εμπειρία μας στο Africa Eco Race…
κείμενο : autoblogger
Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011, Saint Cyprien, Νότια Γαλλία.

Τεχνικός έλεγχος αυτοκινήτων, μηχανών, quad και φορτηγών για τον αγώνα Africa Race, τον απόγονο του γνωστού Παρίσι–Ντακάρ, με διαφορετικό όνομα όμως, αφού το γνωστό χρησιμοποιείται από την ομάδα του μπαμπά Sabine, για τον αγώνα της Χιλής – Αργεντινής.

Δεν πιστεύουμε ότι το όνειρο μας από χρόνια, γίνεται πλέον πραγματικότητα. Μετά από συζητήσεις ετών, ο Θανάσης ο Παλάσκας αγοράζει το 2009 το Pajero μεταχειρισμένο από γερμανική ομάδα, που το είχε «στήσει» για τον αγώνα της Αφρικής. Αξιόπιστη λύση με λογικό κόστος αγοράς, και ξεκινά η προετοιμασία μας για την Αφρική, με συμμετοχές την ίδια χρονιά στο Italian Baja και κυρίως στο Transiberico στην Ιβηρική, που ήταν σχεδόν ένα μικρό Ντακάρ, με μεγάλες ειδικές και συμμετοχές εργοστασιακών BMW και πρώην εργοστασιακών Mitsubishi συμπεριλαμβανομένου και του diesel ex. Peterhansel.

Όμως το «άγνωστο» του αφρικανικού τερέν ήταν το ερωτηματικό για μας, και κυρίως οι μεγάλες ειδικές στην άμμο. Το αυτοκίνητο μετά από συνεχή «εκσυγχρονισμό» έχει πλέον σειριακό κιβώτιο SATEV, ρυθμισμένες αναρτήσεις στα μέτρα μας, αλουμινένιο ψυγείο νερού για σωστές θερμοκρασίες λειτουργίας στα αφρικανικά εδάφη και κάθε ζωτικό εξάρτημα διπλοελεγμένο.

Όσο περνά η ώρα οι συμμετοχές που προσέρχονται για τεχνικό έλεγχο πληθαίνουν κι έχουμε την ευκαιρία να δούμε τους «αντιπάλους» από κοντά. Κυριαρχούν κατασκευές buggy, άλλες εξωπραγματικές σε κατασκευή και προσοχή στη λεπτομέρεια (λέγε με Jean Luis Schlesser) και άλλες πιο «γήινες», όπως της ομάδας που οδηγός ήταν ο Hubert Auriol, παλιός νικητής και στις μότο και στα αυτοκίνητα…

Την επομένη 28 Δεκεμβρίου απλή διαδρομή 1.000 χλμ (!!) και φτάνουμε Almeria (Νότια Ισπανία) για την επιβίβαση στο φέρρυ για Μαρόκο (Nador). Ξημέρωμα 29 Δεκεμβρίου, αποβίβαση στο Μαρόκο, και μετά τις τελωνειακές διατυπώσεις, ο αγώνας ξεκινά από την έξοδο του λιμανιού με απλή 239 χλμ. και αμέσως την πρώτη ειδική 269 χλμ. Σφιγμένοι, «ψάχνοντας» το ρυθμό μας, ξεκινάμε τη μεγάλη περιπέτεια…

Σφιχτή ειδική, αλλά η μορφολογία της χωρίς εκπλήξεις, και το road book άψογο ως προς την αναφορά «πονηρών» (βλ. επικίνδυνων) σημείων. 20ος χρόνος ειδικής στους 46 συμμετέχοντες και κατευθυνόμαστε στο πρώτο μας bivouac (κατασκήνωση) με μια «ανακούφιση» για το καλό ξεκίνημά μας.

Το service μας (Θεοδωρής Νέστορας και Γιώργος Καλόγηρος) έχει καταλάβει το χώρο του και ξεκινούν την «ρουτίνα» τους, και εμείς κατευθυνόμαστε στο κεντρικό σύμπλεγμα σκηνών, για φαγητό, ξεκούραση, και ενημέρωση από τον οργανωτή για την μορφολογία και τα «πονηρά» σημεία της αυριανής διαδρομής.

Τρίτη ετάπ στις 30 Δεκεμβρίου, με ειδική 375 χλμ. σε έδαφος που «βολεύει» σχετικά το στήσιμο του αυτοκινήτου μας, και 18ος χρόνος στους 46, μας κάνει να μη πιστεύουμε που είμαστε και πως προχωράμε. Όμως, τα χειρότερα ήταν μπροστά…..

Τέταρτη ετάπ παραμονή Πρωτοχρονιάς, 414 χλμ. ειδικής με άμμο και δύσκολους αμμόλοφους, σύμφωνα με το χθεσινό briefing. Κολλάμε 2–3 φορές, το ξεκολλάμε και συνεχίζουμε, αλλά υπάρχει ένταση, τα πρώτα σημάδια κούρασης αρχίζουν να φαίνονται, και το αυτοκίνητο δείχνει να μην «βολεύεται» στην άμμο. Νωρίς το απόγευμα (περίπου 5 η ώρα) κολλάμε για τα καλά στην κορυφή ψηλού αμμόλοφου, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε πίσω για να πάρουμε φόρα να προσπαθήσουμε την υπέρβαση εκ νέου. Μετά από προσπάθειες, σε τόσο μαλακή άμμο που αναγκαστήκαμε να χρησιμοποιήσουμε τις ρεζέρβες για βάσεις των γρύλων, η κούραση μας κάνει να ζητήσουμε την βοήθεια των οργανωτών, γιατί το απόγευμα τελείωνε και η νύχτα πλησίαζε.

Μας ειδοποιούν μέσω Iritrack (δορυφορικής επικοινωνίας που υπήρχε σε κάθε όχημα που συμμετείχε στον αγώνα) ότι υπάρχουν και άλλα αυτοκίνητα πίσω μας κολλημένα, και θα πρέπει να περιμένουμε, αφού εμείς είχαμε κολλήσει πιο «βαθειά» από όλους τους άλλους μέσα στην ειδική. Μετά από αλλεπάλληλες συνομιλίες, και ενώ βραδιάζει, μας ανακοινώνουν για πρώτη φορά, ότι αν το όχημα βοηθείας αργήσει με το να ξεκολλά τα άλλα αυτοκίνητα, επειδή είναι δύσκολη και μάλλον επικίνδυνη η διαδρομή την νύχτα, ενδέχεται να έρθουν για βοήθεια την επομένη το πρωί!!!!!

Αρνούμαστε να πιστέψουμε αυτό που μας ανακοινώνουν, αλλά η νύχτα προχωρά και βοήθεια δεν φαίνεται πουθενά… Γύρω στις 21.30 τοπική ώρα (περίπου 23.30 Ελλάδας, παραμονή Πρωτοχρονιάς) μας ανακοινώνουν ότι το όχημα βοηθείας είναι περίπου 3 χλμ. από εμάς, αλλά θα διανυκτερεύσουν εκεί, και θα έρθουν το πρωί της επομένης για το ξεκόλλημα…

Τους παρακαλούμε να ειδοποιήσουν τα σπίτια μας στην Αθήνα (ωραία έκπληξη τους κάναμε για πρωτοχρονιά..) και μένουμε μόνοι μας στο σκοτάδι. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι ένα κόλλημα θα έφερνε τέτοια «χιονοστιβάδα» εξελίξεων….

Ψάχνουμε τις προμήθειες ανάγκης που κάθε πρωί παίρναμε από το bivouac και ελέγχουμε τι πόσιμο νερό έχουμε μαζί μας στο αυτοκίνητο. Συνειδητοποιούμε ότι πλέον θα περάσουμε την νύχτα στην κορυφή ενός αμμόλοφου, μην ξέροντας τι μας επιφυλάσσει μια τέτοια διαδικασία. Ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε ότι πλέον με την εξέλιξη αυτή θα χάσουμε και την αυριανή ειδική, καθώς δεν προλαβαίνουμε να παρουσιαστούμε στην εκκίνησή της 400 χλμ. μακριά, όσο πρωί κι αν μας ξεκολλήσουν και το γεγονός αυτό κάνει την ατμόσφαιρα ακόμη πιο «βαριά»…

Ήταν μια νύχτα που θα θυμόμαστε για χρόνια. Όσο και αν το τοπίο ήταν μαγικό (φεγγαρόφωτη νύχτα, ησυχία παντού, τοπίο απερίγραπτο), εμείς βυθισμένοι στις σκέψεις μας δεν «βλέπαμε» τίποτα από όλα αυτά, προσπαθώντας να βολευτούμε στα μπάκετ μας. Το κρύο τσουχτερό (κοντά στο 0) και εμείς κουλουριασμένοι στις αλουμινένιες «κουβέρτες» ανάγκης, προσπαθούμε να ζεσταθούμε. Το ξημέρωμα, η βοήθεια φτάνει, και «μουδιασμένοι» ξεκινάμε να «συναντήσουμε» πάλι τον αγώνα.

Έκτη ετάπ και τελευταία στο Μαρόκο, πριν την είσοδό μας στην Μαυριτανία. 376 km ειδικής και 348 km απλής πριν το bivouac και «ορμάμε» μετά από δύο ημέρες αναγκαστικής «αποχής» με 18ο χρόνο ειδικής στους 38 και τα χαμόγελα να ξαναγυρίζουν ανεβάζοντάς μας και τέσσερις θέσεις στη Γενική.

Ακολουθεί η ημέρα ξεκούρασης στις 3 Γενάρη, για να περάσουμε από Μαρόκο στην Μαυριτανία όλοι μαζί κομβόι και στις 4 Γενάρη ξεκινά η πρώτη από τις τρεις συνεχόμενες μεγάλες ειδικές της Μαυριτανίας (400 χλμ ειδικής κάθε μέρα), ΟΛΕΣ μέσα σε άμμο.

Ξεκινάμε την ειδική με σχετικό «σφίξιμο» και αφού περνάμε τα τρια τέταρτα της δύσκολης αυτής ειδικής (θερμοκρασίες νερού 120ο - λαδιού 140ο) και τουλάχιστον δύο στάσεις στην ειδική (όπως και άλλοι αγωνιζόμενοι) για να επανέλθουν οι θερμοκρασίες σε λογικά πλαίσια, σε ένα δύσκολο κομμάτι άμμου με διαδοχικά «σκαλοπάτια» οι μπροστινοί μπιλιοφόροι παραδίδουν το πνεύμα και, χωρίς δύναμη μόνο με την πίσω κίνηση να βγούμε από την άμμο, ζητάμε βοήθεια.

Πράγματι, έρχεται το ίδιο φορτηγό-σκούπα που μας έσωσε και στο Μαρόκο, φορτώνουμε το αυτοκίνητο στην καρότσα…

(βλ. σχετικό βίντεο: [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.] )

Πρέπει όμως να βοηθήσει και άλλους αγωνιζόμενους που έχουν προβλήματα (κυρίως κολλήματα στην άμμο) και όλη νύχτα παλεύουμε μαζί τους (άλλο μεγάλο κεφάλαιο του αγώνα οι διασώσεις από τα φορτηγά-σκούπες, μαζί με τις αντίστοιχες εμπειρίες που πήραμε μαζί τους εκείνη την νύχτα) με αποτέλεσμα να φτάσουμε στα σέρβις την άλλη ημέρα το μεσημέρι, έχοντας χάσει και την ειδική της ημέρας αυτής.

Κάπου εκεί τελειώνει το αγωνιστικό ενδιαφέρον του αγώνα για μας, καθ’ όσον οι ποινές από τέσσερεις ειδικές που δεν έγιναν, μας έφεραν στο τέλος της κατάταξης. Επικεντρωνόμαστε στον τερματισμό στο Ντακάρ, πράγμα που επιτυγχάνεται στις 8 Ιανουαρίου, μέσα σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα.

Ο απόηχος του αγώνα είναι γλυκόπικρος. Ναι μεν τερματίσαμε, και μάλιστα οι πρώτοι Έλληνες που έλαβαν μέρος με αυτοκίνητο στον αγώνα αυτόν, αλλά από την άλλη…

Το «σαράκι» του ανταγωνισμού που υπάρχει μέσα στον κάθε αγωνιζόμενο, σε βασανίζει με τα «εάν» και τα «ίσως» που θα έπρεπε να είχαμε κάνει, για να μην καταλήξουμε σε τέτοια θέση γενικής, στο βαθμό που στο αγωνιστικό μέρος οι επιδόσεις μας ήταν αρκετές θέσεις ψηλότερα …..

Ηταν όμως ταυτόχρονα και εμπειρία ζωής !! Όχι μόνο από τον αγώνα ή την διάσωσή μας, αλλά από το αφρικανικό έδαφος και κυρίως απο τους ανθρώπους στις διάφορες χώρες που περάσαμε, με τον απάνθρωπο τρόπο ζωής τους…

Θα το ξαναπροσπαθήσουμε….

Τάκης Ζαχαρίου

΄

Οι δικοί μας στο 11:43 και λίγο στο 17:41