Ας βάλουμε στην άκρη τα όσα έγιναν…

Καλημέρα σου λέει ύστερα. Πού τη βρήκες; Την έψαχνες πολύ;

Ανάγκη να γράψω από βάθους ψυχής εδώ και πολλή καιρό. Στηριγμένη σε μία απώλεια… Έφυγε και ο Μιχάλης Μοσχούς. Μια απώλεια που με φέρνει 25 χρόνια πίσω… σε μια εποχή που χάθηκε… ή μήπως όχι;

Ούτε τετρακίνητο δεν είχα τότε! Ένα «πιττωμένο» Ford Escort II είχα. Και έναν υπολογιστή Hyundai… Και ένα spreadsheet που έφτιαξα μόνος μου να βγάζει αποτελέσματα αγώνων σε Lotus 1-2-3 (έλεος!!!). Γνωρίστηκα με τον Άγγελο Μπαβέλα στην ανάβαση της Αγίας Άννας, και με σύστησε στην Εκάλη 4Χ4 να τους βγάλω αποτελέσματα στο Raid Greece Off Road… πρώτη φορά το 1990 και στη συνέχεια μέχρι και το αγώνα στην Υπάτη…

Έγινα και τεχνικός έφορος και μαζί με το Γιάννη Κοκολάκη κάναμε τεχνικούς ελέγχους στο συνεργείο του Γιώργου Ραυτόπουλου στην Τατοϊου, στην αυλή του Τεχλεκίδη, στο χώμα στο αεροδρόμιο… Ακόμη θυμάμαι μία φορά που προσπαθούσα να «σφραγίσω» το Turbo στο Rocky του Θεολόγη με τις ώρες – εκεί που το είχε…

Τσεκάρισμα του αγώνα στο αεροδρόμιο στο δεξί κάθισμα του Land Rover του Αλέκου Αποστολίδη, συνεργασία στο κομμάτι της ασφάλειας στον αγώνα στην Υπάτη, πακετάρισμα με τις ώρες όλων εκείνων των υλικών που έπρεπε να κουβαλήσει η οργάνωση μαζί της, με τη βοήθεια ΟΛΩΝ των μελών της Εκάλης 4Χ4.

Και τα βράδια στου Μπαβέλα ή του Τεχλεκίδη, με πολύ φαγητό – εκεί καταντήσαμε έτσι, ακόμη περισσότερο κέφι και ώρες ολόκληρες κουβέντες για αγώνες και 4Χ4. Εκεί γνώρισα τον Γιάννη Πάγκαλο, πρώτο που μας άφησε, πρωτεργάτη των αγώνων 4Χ4 στην Ελλάδα με την ΑΛΑΣ. Το Μιχάλη το Μοσχού, διακριτικό και εύθυμο. Τον Παναγιώτη το Μίλα, φίλο ακόμη και σήμερα. Τον «παππού» Γιώργο Ραυτόπουλο, πάντα με το χαμόγελο. Το Βασίλη και την Πένι, με το ατέλειωτο κέφι για γλέντι, χορό και αγώνες. Τον πολυτεχνίτη Στέφανο Ατταρτ, που δεν έτρεχε αν δεν είχε μετατρέψει και την τελευταία βίδα στο αυτοκίνητό του. Τον «πιτσιρικά», τότε, Κώστα Θεολόγη, που πήγαινε σαν τον άνεμο. Το Μιχάλη Κατσίμπαρο, που ποτέ δεν το έβαζε κάτω, ακόμη και με το απίστευτα αργό Suzuki Samurai. Το Μάριο Χιωτόπουλο, που έκανε το δικό του Samurai να πετάει. Τον Αλέκο Παπαθάνου, που οργάνωνε με μοναδικό τρόπο τα πάντα. Τον Τεχλεκίδη, που συνεχίζει να μαγειρεύει καλύτερα από όσο οδηγά και δεν οδηγά άσχημα… Και τόσους άλλους...

Αξέχαστες στιγμές; Η νίκη του Θεολόγη στην Τ2 και τους Έλληνες στο Raid Greece. Η απίστευτη νίκη του Ατταρτ στο αεροδρόμιο των Σπάτων – πριν ολοκληρωθεί! – με ένα Diesel Pajero των 125 ίππων! Το κρύο την ίδια χρονιά μέσα στο φορτηγό της ΕΛΠΑ! Η πολυτέλεια στο λεωφορείο της Rothmans την επόμενη χρονιά. Η απονομή στο ξενοδοχείο του Τεχλεκίδη, με τον Νίκο Πετρόπουλο να με… ξεγελάει, για να πάρει πρώτος τα αποτελέσματα. Η αγωνία μέχρι να ανακαλύψουμε ότι ο Αναστασάτος είναι καλά μετά την έξοδό του στην Υπάτη. Το απίστευτο ξενοδοχείο στην Ερατεινή… Ο Σόουζα και το πώς οδηγούσε το απίστευτο Mitsubishi στο Raid Greece… Τόσα, τόσα, τόσα…

Χώρισαν στη συνέχεια οι δρόμοι. Ποιόν ενδιαφέρει γιατί; Όλοι έχουμε τις δικές μας ευθύνες. Όλοι έχουμε… βγάλει το λιθαράκι από εκείνο το στερέωμα… και έπεσε. Και σήμερα οι παλιοί αδιαφορούν, οι νέοι αγνοούν, οι γνωρίζοντες μαλώνουν. «…με φέρνει 25 χρόνια πίσω… σε μια εποχή που χάθηκε… ή μήπως όχι;…». Μπορεί να με φέρει πίσω; Υπάρχουν άραγε οι ελπίδες να βρεθεί κάτι που να ενώσει και πάλι το παζλ, να το προσθέσει στο σήμερα και να κάνει αντίστοιχο ή καλύτερο το αύριο;

Μακάρι να με ακούτε, να με διαβάσετε, εσείς οι εκεί έξω. Ναι, σε εσάς μιλάω… Μακάρι να με διαβάσετε και να έχετε νιώσει σήμερα όπως και εγώ. Τόσο άσχημα όπως και εγώ. Τόσο άσχημα που στο ψάξιμό μου στο διαδίκτυο δε βρήκα ΟΥΤΕ ΜΙΑ φωτογραφία του Μιχάλη Μοσχού, που ήξερα τόσο λίγο… Τόσο άσχημα που πίσω από τα προσωπικά καλύψαμε, θάψαμε μια τόσο όμορφη εποχή… Ας βάλουμε στην άκρη τα όσα έγιναν… Ας προχωρήσουμε εμπρός… Ας ξεπεράσουμε τις όποιες διαφορές… Μήπως ήρθε η ώρα;

Το δικό μου το λιθαράκι είναι έτοιμο... ξέρετε που θα το βρείτε να ξαναστήσουμε το όλο στερέωμα!!! Σας περιμένω...