Χρόνια πολλά σε όλους με υγεία και ευτυχία.
Κατάφερα τελικά να βρώ τον χρόνο που ήθελα για να γράψω για το Lepanto Hellas rally raid.
Ας τα πάρω από την αρχή, πολύ αρχή!
Πέρσι είχα δηλώσει ότι το 2013 δεν θα τρέξω σε αγώνα του Μελέτη μια και θεώρησα ότι είχα δώσει τις ευκαιρίες που μπορούσα και πλέον ο μόνος τρόπος για να πιέσω από την μεριά μου ήταν η αποχή μου.
Αλλά τελικά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα με το καινούργιο τουτου και «άκαπνος» πέντε μήνες, ενέδωσα και αποφασίσαμε να πάμε.
Η σκέψη ήταν «δε γαμιέτε πάμε να δοκιμάσουμε το αυτοκίνητο. Θα κάνουμε τα κουμάντα μας και αν δούμε ότι η μπάλα χάνετε, Τρίτη-Τετάρτη την κάνουμε»
Μετα αυτόν τον μικρό αλλα σημαντικό για εμένα πρόλογο πάμε πλέον στον αγώνα και αρχικά στη φάση της προετοιμασίας.
Χα προετοιμασία με οδηγό να έχει μπεί στο αυτοκίνητο μόνο καμια ώρα και να έχει κάνει στο χώμα 7-8 χλμ δεν ξέρω αν θεωρείτε προετοιμασία αλλά αυτό κάναμε.
Δύο φορές μπήκα στο αυτοκίνητο μία κάνοντας 6-7φορές ένα περασματάκι στην Πεντέλη οπότε και ξηλώσαμε τα φρένα(απλά δεν είχε, αλλά θα επανέλθω σε αυτό) και αλλάξαμε το setup των αμορτισέρ και η άλλη στη φωτογράφιση για το Τετρακίνηση.
Ρωτήστε τον Γιάννη για την εξοικείωση μου με το αυτοκίνητο…. Μια χαρά ε?
Αυτό το χρόνο έχουμε αυτόν διαθέτουμε …
Παρόλαυτά ο Φώτης έχει δουλέψει πολύ πάνω στο αυτοκίνητο και εχει καταφέρει αν και επι τάπητος να το φέρει στα ίσα του και αξιόμαχο. Πολύ αξιόμαχο! (η βάση των Ιταλών βοήθησε βέβαια).
Σαν κλασσικοί Έλληνες όμως έπρεπε παρόλο που είχαμε πάνω από δύο μήνες για την προετοιμασία να αφήσουμε κάτι για την τελευταία στιγμή. Μια μικρή λεπτομέρεια.
Δεν είχαμε λάστιχα!!
Αρχικά συζητάγαμε τι να βάλουμε, τι κάνει στο αυτοκίνητο, τι φοράν οι Ιταλοί , τι διάσταση, τι πέλμα, τι γόμα κτλ μέχρι που τελικά καταλήξαμε έχοντας χάσει πλέον την δυνατότητα έγκαιρης εισαγωγής να ψάχνουμε από το υπάρχον stock. Έτσι 3 ημέρες πρίν τον αγώνα βρήκαμε μία οχτάδα bf Goodrich Mud 245/75/16. (Από δύο διαφορετικά καταστήματα παρακαλώ).
«Ε του πούστη θα κρατήσουν, όχι ότι καλύτερο αλλά μην τρελαθούμε με το jimny θα βγάζαμε όλη τη σεζον με αυτά τα λάστιχα.» Σκεφτόμουν…
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο διαταύτα. Κανονίσαμε διαμονές συνεννοήθηκα με Κώστα και Θοδωρή για τα απαραίτητα και ξεκινήσαμε για Ναυπακτο. Εκεί θα συναντήσουμε και τον Φώτη που έχει έρθει για την απονομή του Balkan αλλά και γιατί …τον τρώει ο κώλος του…
Φτάνοντας στη Ναυπακτο όλα καλά . Κόσμος πολύς, συμμετοχές πολλές και πολύχρωμες .
Βλέποντας τις συμμετοχές στα αυτοκίνητα, γυρνάω και λέω στον Παναγιώτη « Πώς γίνεται πάλι να είμαστε οι «μικροί» της παρέας? ».
Πράγματι βλέποντας τις ειδικές κατασκευές, τα σωληνωτά πλαίσια, τα σειριακά τα, τα, τα, σκέφτομαι ότι πάλι λίγο είναι το αυτοκίνητο μου, αλλά ας πάρω τα μέγιστα από αυτό και μέτα τα ξαναζυγίζουμε…
Με τα πολλά έρχεται η Κυριακή, είμαστε χαλαροι, το αμάξι έτοιμο μόνο να ρυθμίσουμε τα οδόμετρα χρειάζεται. «ε μία ώρα θα μας φτάσει» αμ δε! Οριάκα προλάβαμε την πανηγυρική εκκίνηση ευτυχώς μας ξεκόλλησε ο Dista αλλιώς θα ξεκινούσαμε τον αγώνα με μία μικρούλα απόκλιση 20-25% …
Η εκκίνηση όπως μας έχει συνηθίσει ο Μελέτης πανηγυρική αλλά δεν ξέρω γιατί, η διάθεση, το μέρος , ο κόσμος ένοιωσα πολύ ωραία , όχι τόσο σαν εκκίνηση όσο σαν βάθρο… ίσως και το ότι ήμουν ο μόνος Έλληνας
… τότε μου ήρθε για πρώτη φορά η σκέψη «Μαλάκα είσαι το μοναδικό ελληνικό πλήρωμα, μην γίνεις ρεζίλι. Χαλαρά μεν αλλά να είμαι πεντάδα…»
Τέλος πάντων πάμε στην πρώτη ειδική…
Αντε καλό μας αγώνα.
321 go..
Ξεκινάω με τις γρήγορες ταχύτητες , το αμάξι πετάγεται μπροστα, τα χιλιόμετρα έρχονται αλλά φρένα? Μπά… πρέπει να ακουμπήσω λαμαρίνα για να πιάσουν και δεν κοκκαλώνουν με τίποτα
. Ευτυχώς το αμάξι έχει ροπή και δουλεύω το φρένο με το αριστερό. Έλα όμως που το κομμάτι είναι σφικτό και σιγά σιγά νοιώθω την ροπή να μην φτάνει.
Βάζω αργά… άλλο πράγμα μόνο και μόνο από τον θόρυβο ανεβάζω ρυθμό, θέλει πιο συχνές αλλαγές και ψιλομπερδεύομαι με τα φρενα –συμπλέκτες αλλά αρχίζω να τα βρίσκω με το αυτοκίνητο. Για πρώτη φορά βιώνω πώς είναι να στρίβεις στο χώμα με γκάζι, το μπλοκέ όλα τα λεφτά, αρχίζει και ένα ψιλόβροχο super!
(Ξέχασα να βάλω την κάμερα)
Τερματίζουμε και εγώ και ο Παναγιώτης χαμογελάγαμε όχι γιατί τα πήγαμε καλά(δεν το ξέραμε) αλλά απλά και μόνο γιατί απολαύσαμε την διαδρομή … είχα καιρό να το βιώσω…
Φτάνουμε στο Bivouac οπου και μας περιμένει ο Θοδωρής έτοιμος να παραλάβει το αυτοκίνητο και να το ξεψαχνίσει . Βλέπουμε τα φρένα αλλά δεν είναι πολλά αυτά που μπορούν να γίνουν . Κατά τα άλλα δεν έχει κάνει κίχ!
Μαθαίνουμε ότι είμαστε και μπροστά. Άρχισαν τα συγχαρητήρια από όλους που μάθαιναν ότι οι Έλληνες προηγούνται «σιγά σιγά δεν είναι τίποτα ακόμα τώρα αρχίσαμε»
Έχω και ένα Φώτη άρρωστο να θέλει να με κατεβάσει για να τρέξει και αυτός
!!
Ξεκουραζόμαστε και πάμε για την δεύτερη μέρα.
Πρώτη ειδική κάνουμε ένα χαζοχασιματάκί στην άσφαλτο αλλα κατά τα άλλα όλα καλά . Έφτασε όμως αυτό για να μας καλύψει ο Heyman το εναμιση λεπτό της προηγούμενης μέρας.
Χμμ σίγουρα δεν θα είναι περίπατος αλλά παίζουμε στα ίσα, είναι βέβαια και o Pelichet ο Camporese και ο Alexiev μέσα στο παιχνίδι. Βασικά όλοι ήταν γιατι όλα παίζουν σε αυτούς τους αγώνες.
Service το αμάξι είναι ακέραιο αλλά τα λάστιχα όχι! Ουσιαστικά μετά από 100 χλμ ειδικής τα λάστιχα είναι κατά ήμισυ φαγωμένα… οριακά θα βγάλουν την δεύτερη ειδική και πρώτη αυριανή… αν θέλουμε να τερματίσουμε θα χρειαστούμε οπωσδήποτε λάστιχα
. Αλλάζουμε τα δύο (το ένα είχε και σχίσιμο) πίσω και πάμε για την δεύτερη. Στο μεταξύ το σύνθημα έχει δοθεί στο backoffice και ο Φώτης έχει ξαμοληθεί να βρεί λάστιχα.
Στη δεύτερη ειδική έχει και την ατυχία του ο Heyman με ένα λάστιχο (του κόστισε 2’ κατά δήλωση του!!) οπότε παίρνουμε και πάλι την πρωτοπορία.
Εγώ πλέον επικοινωνώ πολύ καλά με το αυτοκίνητο και έχω καταβολευτεί το αριστερό φρένο, το αυτοκίνητο ανέλπιστα ευέλικτο ακολουθεί κάθε εντολή μου και με φτιάχνει.
Τέλος ημέρας και η ικανοποίηση μεγάλη τόσο για το αποτέλεσμα αλλά και γιατί το αυτοκίνητο φαίνεται ξεκούραστο εκτός από ένα αμορτισέρ που έσπασε η κεφαλή του!!
Δεν έχω ανάγκη όμως η ομάδα πετάει, ο Θοδωρής και ο Κώστας έχουν μπανίσει μία μάντρα με scrap κοντά στο Μεσολόγγι , κάνουν τις απαραίτητες επικοινωνίες και ξημερώματα τρίτης πάνε βρίσκουν δύο αμορτισέρ μαμά (μου τα έδωσε δωρεάν ο άνθρωπος να είναι καλά) και εχουν ετοιμάσει το αυτοκίνητο για την εκκίνηση της τρίτης μέρας.
Στην Αθήνα ο Φώτης ενημερώνεται για την κατάσταση και εκτός από λάστιχα ψάχνει πλέον και αμορτισέρ.
Εκκίνηση δεύτερης μέρας λοιπόν. Πρώτη ειδική όλα καλά μέχρι σε ένα σημείο οπου έχει μια απίστευτη κροκάλα (απορώ πώς υπήρχε αυτό το νταμάρι στο βουνό , σαν σε ποτάμι με εικοσάποντα κοτρώνια ήταν) και εκει που πάμε με 10 χλμ /ωρα να σου ο Heyman μας προσπερνάει με 40!!
Σαν σταματημένοι ήμασταν. 100 μετρα πιο κάτω έρχετε το τσιμεντένιο σκαλοπάτι .
Θυμάμαι τον Γρηγόρη «περνάει μωρέ δεν είναι τίποτα» , αμ δε, τακάρουμε και κάνουμε τραμπάλα, κατεβαίνει ο Παναγιώτης στριμώχνει κάτι βραχάκια ψιλοσερνόμαστε και καταφέρνουμε να κατέβουμε.
3’ καθυστέρηση με την κάμερα! Ε εκεί λίγο απογοητεύτικα και θεώρησα ότι ο Heyman εφυγε μπροστα, γρήγορα όμως βάζω το κεφάλι κάτω και κάνω επίθεση να καλύψω ότι μπορώ.
Πράγματι όχι πολύ αργότερα μύρισα την σκόνη του και αναθάρρησα, «Ας τον πιάσω και μετά βλέπουμε» πράγματι μπαίνουμε σε ένα τεχνικό κομμάτι και τον πιάνω. Προφανώς δεν είναι τόσο συνηθισμένος στα σφικτά και τον καλύπτω εύκολα. Τον έχω στα 2-5 μέτρα για πάνω από 5’, με τα φρένα να έχουν βράσει να λέω στο Παναγιώτη « Την βλέπω την δουλειά , θα συνοδηγήσεις με τον Ισραηλινό έτσι όπως πάμε», είχα αφηνιάσει
. Μου σπάει το μπαμπρίζ , ευτυχώς σε γωνία που δεν με εμποδίζει πολύ, αλλά τελικά αποφασίζω να τον αφήσω αφού είτε δεν με βλέπει είτε δεν θέλει να με αφήσει !?!
Εκεί που χαλαρώνουμε μου λέει ο Παναγιώτης «Ρε έχουμε 3’ προπορία!!». Υπο φυσιολογικές συνθήκες θα τον έβριζα που με είχε αφήσει να αφηνιάζω πίσω από τον Ισραηλινο χωρίς λόγο, αλλά είχα λόγο … γούσταρα
!
Έτσι βγαίνουμε από την ειδική με μηδέν.
Πάμε στο service. Έχω ήδη ενημερώσει τον Θοδωρή για το παρμπρίζ και αυτός ήδη έχει κανονίσει το βράδυ να υπάρχει ανταλλακτικό στην Ναύπακτο να το αλλάξουμε. Να είναι καλά τα παιδιά στο συνεργείο στην Ναύπακτο όποτε τους χρειαστήκαμε μας βοήθησαν.
Αλλάζουμε και τά άλλα δυο λάστιχα και είμαστε έτοιμοι για την δεύτερη ειδική της ημέρας.
Σφικτή ειδική μισή ίδια με της πρώτης μέρας αλλά ανάποδα πάνε όλα καλά και βγαίνουμε με ελάχιστο πλεονέκτημα από τον Heyman. Αλλά φάνηκε ότι τον είχα μιάς και ήταν πολύ ικανοποιημένος από την απόδοση του σε αυτήν την ειδική και παρόλαυτα του την πήρα με ένα καλό ρυθμό αλλά χωρίς να πιέσω πολύ.
Επιστροφή στο bivouac οπου μαθαίνουμε ότι τελικά η τέταρτη μέρα γίνεται rest day μιας και έχουν κλείσει κάποιοι δρόμοι. Δεν μας χάλασε. Δεν χρειάζεται κανείς να ξενυχτήσει και μπορούμε να τα κάνουμε όλα με την ησυχία μας την επομένη.
Πράγματι την Τετάρτη έρχονται τα λάστιχα που βρήκε ο Φώτης από την Πάτρα , Malatesta Cobra , φέρνει ο Γιάννης αμορτισέρ από την Αθήνα και βάζουμε και το καινούργιο παρμπριζ.
Όλα καλά με ανασφάλεια βέβαια για τα λάστιχα που ντεφακτο είναι ακατάλληλα αλλα ελπίζουμε ότι θα αντέξουν 300 χλμ αγώνα ακόμα.
Ψιλοαπογοήτευση όταν πέφτουν ποινές ταχύτητας και τρώμε τρία λεπτά ενώ ο Heyman ένα οπότε χάνουμε την «ασφάλεια» του τρίλεπτου.
Πάμε για την τέταρτη μέρα. Τα αποτελέσματα της προηγούμενης ημέρας είχαν και κάτι καλό . Ξεκινούσα πίσω από τον Heyman οπότε μπορούσα να τον «ελέγχω».
Ξεκινάμε την ειδική.
Δεν το βολεύομαι το αυτοκίνητο! Δεν έχω καλό τιμόνι και όταν πατάω γκάζι ακόμα και από 3η σε 4η το αυτοκίνητο ψαρεύει… γαμώ τα λάστιχά μου γαμώ
!
Σε κάποια φάση σε ένα κομμάτι άσχημο βλέπω από πίσω μου τον Camporese! Αεροπορία βάλλεστε, δεν καταλάβαινε Χριστό για κανα χλμ που έμεινα πίσω του τον είδα να καταπίνει νεροφαγώματα πέτρες και βράχια σαν να μην υπήρχαν!
Απορούμε με τον Παναγιώτη «Που ήταν αυτός, τώρα ξύπνησε?». Από ότι μου είπαν πήγαινε τρομαχτικά γρήγορα, πίο γρήγορα και από την πρώτη μηχανή!!
Εγώ τουλάχιστον δεν έχασα επαφή από τον Heyman και μάλιστα του πήρα και 6’’.
Service . Όλα καλά εκτός από τα λάστιχα! Δεν το είχα ξαναδει, το πίσω αριστερό ενώ έχει αρκετό τακούνι ανα δύο σχεδόν τακούνια έχει ξηλωθεί η αναγόμωση και φαίνονται τα λινά από κάτω!! Αλλάζουμε το λάστιχο , βλέπουμε το δεξί, φαινόταν καλά και δεν το αλλάξαμε …μαλακιά
…
Μπαίνουμε στην δεύτερη και πλέον θέλω να κάνω επίθεση να πάρω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ και να βγώ τουλάχιστον με τέσσερα λεπτά να μπορώ να τον ελέγξω την Παρασκευή.
Κούνια που με κούναγε.
Έχω πιάσει ρυθμό, έχω αποδεχτεί την ασαφή συμπεριφορά του αυτοκινήτου και έχω προσαρμοστεί. Το νοιώθω όμως ότι ζορίζω πολύ τα λάστιχα… έτσι καμιά 15 χλμ πρίν το τέλος και έχοντας πιάσει τη σκόνη του, το πίσω δεξί κλατάρει…#@$!@#%..
Οκ τι να κάνουμε πάμε να το αλλάξουμε… αυτό δεν θα το περιγράψω αναλυτικά γιατί θα γίνει ακατάλληλο το κείμενο.
Απλά θα πώ ότι το ανέκδοτο «Αει σιχτιρ και εσυ και ο γρύλος σου» έγινε βίωμα…
Αφου κάνουμε 21’!!!
να αλλάξουμε το λάστιχο ξανα ξεκινάμε. Έχω αφηνιάσει και πηγαίνω ρισκάροντας και δεύτερο κλατάρισμα αλλα δεν με νοιάζει, έχω θυμώσει…
Τελικά βγαίνουμε από την είδική και ο Heyman μου έχει ρίξει 16’ πράγμα που σημαίνει ότι χωρίς το λάστιχο του είχα ρίξει 5’… εκνευριστική σκέψη αλλά και παρήγορη.
Τώρα τι? Τι κάνουμε αύριο? Τόσο με την στρατηγική μας όσο και με τα λάστιχα.
Αποφασίζουμε όσο αφορά τα λάστιχα να χρησιμοποιήσουμε τα BfG ελπίζοντας ότι τουλάχιστον δεν θα κινδυνέψουμε από κλατάρισμα. Όσο αφορά την στρατηγική… θα δούμε πώς θα ξυπνήσουμε!
Πράγματι την Παρασκευή ξυπνάμε κεφάτοι. Ήρθαμε για να μάθουμε το αυτοκίνητο και απλά να έχουμε μία αξιοπρεπή παρουσία. Στόχος επετεύχθη.
Έτσι φτάνουμε στην εκκίνηση της τελευταίας ειδικής. Δύο ωρίτσες αγώνα ακόμα και τερματίζουμε ένα αγώνα που κατευχαριστηθήκαμε και διακριθήκαμε, άρα πάμε για την σιγουριά της δεύτερης θέσης. ….?
Κοιταζόμαστε με τον Παναγιώτη μου λέεί «Μη με κοιτάς με ξέρεις , βάρα» σκέπτομαι και εγώ «δεν γαμιέται πάμε για την μπάνκα!»
Έτσι λοιπόν μπήκα αγριεμένος, παράλογος, αφου λάστιχα δεν είχα, οι ρεζέρβες ήταν τα παλιά που φόραγε πρίν το αγοράσω το αυτοκίνητο, τα 11 ‘ διαφοράς δεν μαζεύονταν σε μία ειδική και ρισκάροντας την δεύτερη θέση, αλλά μερικές φορές αν θες πολλά πρέπει να ρισκάρεις και πολλά ή απλά κάνεις μαλακία
.
Έτσι λοιπόν μπήκα στην ειδική να πάρω ότι περισσότερο μπορώ.
Πηγαίναμε σούπερ και εγώ είχα «κλειδώσει» ,όπως λέει και ο Φώτης, έτσι σε μία πατημένη δεξιά που γύρναγε σε αριστερή και έπεφτε σε μια διασταύρωση έρχομαι με 4η και μπαίνω στη αριστερή αλλα πρίν προλάβω να κατεβάσω Τρίτη βλέπω το «βραχάκι»… ίσως αν δεν το έβλεπα να μην το είχα πετύχει
… καθυστερώ να σηκώσω από το φρένο (στο πάτωμα) που ήταν το δεξι μου μιάς και ετοιμαζόμουν για αλλαγή και δεν προλαβαίνω να πατήσω γκάζι…
Έτσι σκάσαμε με την πίσω δεξιά ζάντα στο βραχάκι των 500 κιλών τουλάχιστον!
Το κουνήσαμε περίπου ενάμιση μέτρο. Εκεί τελείωσαν όλα. Καταφέραμε να ξεκινήσουμε απομονώνοντας τα πίσω σωληνάκια φρένων που η μετατόπιση του άξονα είχε τραβήξει , βάλαμε και τις δύο ρεζέρβες (ναι εκτός από το δεξί που διέλυσα στον βράχο, όταν σταματήσαμε είδαμε ότι και το αριστερό είχε σχιστεί και έχανε). Προσπαθήσαμε να ξαναμπούμε στην ειδική αλλά στην πρώτη λακκούβα η ρόδα χτύπησε στο ελατήριο και έχοντας 70 + για τον τερματισμό της ειδικής δεν το ρισκάραμε και πήγαμε για την απλή και τον τερματισμό
.
Η απογοήτευση έκδηλη μία προσπάθεια 6 ημερών που πήγαινε φανταστικά κατέληξε άδοξα 90’ πριν το τέρμα.
Αλλά μάλλον αυτό είναι μέρος της γοητείας των αγώνων!
Βασικά δύο πράγματα με στενοχώρησαν 1ον το ότι στην όμορφη τελετή λήξης έρχονταν άνθρωποι που πραγματικά χαίρονταν με την πορεία μας τις προηγούμενε ημέρες και ήταν έντονη η απογοήτευση τους, όπως και πολλών άλλων που έδειξαν μεγάλη και ειλικρινή χαρά για την πορεία μας και τους στερήσαμε το γλυκό στο τέλος .Άσε που αν εξαιρέσουμε το scorpion του Camporese δεν είχε τον απαραίτητο θόρυβο η τελετή και 2ον γιατί λάβωσα το καινούργιο τουτού μου που αν και 17 χρονών έδειξε ότι το έχει και με το παραπάνω .
Όπως αντιληφθήκατε από το μακροσκελές της περιγραφής μου ήταν μια εμπειρία που θα μου μείνει για πολύ καιρό και σε αυτό θα πρέπει να ευχαριστήσω και τον Μελέτη και την ομάδα του που έδειξε ότι αν και με λίγο ζόρι αναγνωρίζει τι πρέπει να γίνει και πλέον βρήκε και το πώς.
Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά και εις ανώτερα!!
Να ευχαριστήσω την υποστήριξη τον Κώστα τον Θοδωρή και την απομακρυσμένη υποστήριξη τον Φώτη που χωρίς μια τέτοια ομάδα δεν βγαίνει αγώνας αυτού του μεγέθους και αυτού του επιπέδου
ΥΓ Φτιάχνω βιντεάκια αλλά χαλαραααααά
Φόρουμ 
Latest images 
Εγγραφή 
Σύνδεση 
Θέμα: Απ: Hellas Rally Raid - Lepanto 2013 
Τρι 23 Απρ 2013 - 22:09
θα πρέπει να το δούμε λίγο το σύστημα αν μπορεί να βελτιωθεί) roadbook perfect, χρονομέτρηση perfect, ασφάλεια πολύ καλή, κόσμος στο βουνό , κόσμος στο bivouac όλα super.
και κολλώντας σε ένα τσιμεντένιο σκαλοπάτι 50 εκ 
για κανα 3λεπτο έμεινα επικίνδυνα πίσω, τον κυνήγησα, τον έπιασα και τον πήγαινα προφυλακτήρα για 5 λεπτά μέχρι που μου έσπασε το παρμπρίζ 
